Dag
Michael Cunningham gaat in enkele opeenvolgende jaren op huisbezoek bij een gezin en komt thuis met een keurige tranche de vie.
Robbie, die een zolderkamer huurt bij zijn zus Isabel in Brooklyn, moet het huis uit. Het dak lekt er, het gasfornuis zou de brandinspectie doen fronsen en elke morgen wordt hij geacht om beneden babysit te spelen. Dat doet hij met plezier: hij is dol op Isabels kinderen Nathan en Violet. En stiekem heeft hij een oogje op haar man Daniel, een muzikant die ooit wat roem bijeensprokkelde maar nu zijn tijd verlummelt met dromen van een comeback. Robbie houdt van het gezin. Maar Nathan wordt groter en weigert nog langer een kamer te delen met zijn betweterige zusje. Dus moet Robbie op huizenjacht, niet vanzelfsprekend in New York, zeker niet met een schamel lerarenloon.
Centrale zin: Wie wil er nou niet de auto volladen met narcissen en hyacinten en helemaal naar Montreal rijden?
Haast is er niet bij. Isabel voelt zich schuldig dat ze haar broer buiten zet. Op dit moment, de ochtend van 5 april 2019, staart ze na een slapeloze nacht uit het raam. Ze ziet hoe de schoenmaker aan de overkant zijn winkel opent, volgt een jogger op zijn morgenloopje, spot een uil in een boom. Haar insomnia lijkt geen reden te hebben. Haar liefde voor Daniel is een beetje tanend, maar zo gaat dat toch als je eenmaal kinderen hebt. En Robbie heeft een zetje nodig: na zijn stukgelopen relatie met Olivier moet hij weer in het zadel, weer daten, weer zijn eigen stekje bewonen, toch?
De dag kabbelt verder. We zijn getuige van huiselijke liefde, horen het gekibbel van kinderen, kijken mee in de piekerhoofden. Gewone momenten van gewone mensen. Michael Cunningham, vooral bekend als auteur van het verfilmde The Hours, weet hoe dat moet. Hij focust op kleine drama’s, op ons fragiele bestaan, op onze pogingen om de eenzaamheid te verdelgen.
En net wanneer Dag wat saai dreigt te worden, maakt hij een tijdsprong, van een jaar. Plots is het namiddag, zijn we in volle corona en moet elk gezinslid op zoek naar een nieuwe rol. Daniel is met zijn troostrijke muziek een hit op het internet, Robbie zit vast in een blokhut in IJsland en Isabel loopt de muren op. Buiten waart de dood rond, binnen heerst paranoia en onder de stolp komen de verhoudingen onder druk te staan.
Net als bij de schoolopstellen die Robbie verbetert, heb je bij Dag de neiging om regelmatig ‘flink’ in de kantlijn te schrijven. Keurig werk, zij het soms wat gezapig, maar in elk hoofdstuk vind je wel een zin die indruk maakt. Deze bijvoorbeeld: ‘Het is een kerklied gezongen door meisjes met kaarsen in papieren bekers, het is de kreet van het konijn toen je vader zijn keel doorsneed, het zijn de gefluisterde woorden van je vrouw tijdens een droom die niet over jou gaat.’ Het zijn zulke regels die Dag boven de middelmaat uit tillen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
