De slapende kinderen
Anthony Passeron documenteert de begindagen van de strijd tegen aids en vertelt tussendoor het verhaal van een zwart schaap in de familie.
Op 5 juni 1981 bladert Willy Rozenbaum, infectioloog in een Parijs ziekenhuis, door de wekelijkse nieuwsbrief van het Centers for Disease Control. Zijn aandacht wordt getrokken door een artikel over pneumocystose, een zeldzame longziekte die bijna uitgeroeid was, maar blijkbaar weer in opmars is. Normaal treft ze enkel verzwakte patiënten, maar vreemd genoeg zijn er in Californië vijf kerngezonde jongemannen aan bezweken.
Diezelfde middag stappen twee mannen zijn kantoor binnen, hand in hand. Een van hen, een broodmagere steward, kampt al weken met koorts en hoestbuien, en ten einde raad heeft zijn huisarts hem naar Rozenbaum doorverwezen. Meteen moet de arts aan de nieuwsbrief denken en een paar testen later valt het verdict: de Franse patiënt is besmet met een mysterieus virus dat de daaropvolgende decennia miljoenen slachtoffers zal eisen, maar op dat moment is het nog een rariteit in een lab.
Aids was klaar met ons. Hij ging op weg naar andere lichamen die hij kon verwoesten, andere dromen die hij kon verpesten.
Die bewuste junidag is voor Rozenbaum het startpunt van een jarenlange queeste. Omdat de ziekte vooral homoseksuelen treft, is er bij overheden en klinische instituten weinig animo om onderzoeksfondsen vrij te maken. Pas wanneer de eerste hetero’s sneuvelen, gaan de alarmbellen af. Ondertussen moet hij ook opboksen tegen zijn Amerikaanse collega’s die hardnekkig de verkeerde diagnose blijven verdedigen en natuurlijk tegen het virus zelf, dat ongrijpbaar blijft en zelfs muteert.
De Franse debutant Anthony Passeron documenteert in De slapende kinderen de begindagen van de strijd tegen aids, en zijn research is ronduit indrukwekkend. Zonder je te overdonderen met jargon volgt hij de dappere onderzoekers en toont hij de maatschappelijke impact van de ziekte die aanvankelijk de gruwelijke naam ‘homokanker’ krijgt. Patiënten die verstoten worden door hun familie, verpleegsters die zieken weigeren te wassen uit schrik voor besmetting, een paus die zich uitspreekt tegen condoomgebruik… Het zijn zwarte bladzijden uit onze geschiedenis.
Parallel aan het wetenschappelijke verhaal vertelt Passeron over zijn oom Désiré, een flamboyante slagerszoon die als eerstgeborene alle kansen kreeg maar uitgroeide tot het zwarte schaap van de familie. De vroeg gestorven Désiré – aan aids – is het grote taboe-onderwerp in de familie maar Passeron weigert nog langer te zwijgen. Via een intiem portret van Désiré, in elegante, tedere zinnen, geeft hij de epidemie een menselijk gelaat. De slapende kinderen is een knappe hybride tussen onderzoeksjournalistiek en literatuur en een integer document over een vaak vergeten tragedie.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
