ZONDER MELKTANDEN

VAMPIRE WEEKEND. De zon schijnt niet meer altijd op de stereo.

New York onder een deken van moordende smog: de hoes van de derde Vampire Weekend spreekt boekdelen. Op Modern Vampires of the City is de vakantiestemming van hun twee voorgaande albums fel getemperd.

Je hebt van die bands die enkel rozengeur lijken te zweten en uit elke lichaamsholte maneschijn projecteren. Vampire Weekend is zo’n band. Zeilend op een frisse wind vanuit Brooklyn braken ze in 2008 door met hun titelloze debuut. Toen heetten ze een revelatie. Twee jaar later, wanneer het album Contra de Amerikaanse album charts binnendringt tot op het hoogste niveau, waren ze al een gearriveerde, grote groep. Een rimpelloos traject, dik in de verf gezet door hun smetteloze bravejongensimago en natuurlijk hun dartele, door allerlei exotische muziekstijlen beïnvloede indiepop. Vampire Weekend op de stereo is het zonnetje in huis. Blij. Gezond. Optimistisch.

Toch sloop er in de aanloop naar hun derde worp twijfel in de groep. Zanger Ezra Koenig maakte zelfs gewag van een identiteitscrisis. Die onzekerheid laat zich voelen op Modern Vampires of the City. Neem nu Unbelievers, waar Koenig over een kwispelend Elvis Costello-orgeltje worstelt met zijn toekomstbeeld: ‘I’m not excited, but should I be? / Is this the faith that half of the world has planned for me?’ Onmiddellijk daarna volgt Step, een meezinger pur sang die een relaxte hiphopbeat verenigt met klavecimbel – ’the gloves are off, the wisdom teeth are out’, klinkt het bijna gelaten. Speeltijd voorbij, tijd om volwassen te worden.

Dat weerhoudt Vampire Weekend er niet van af en toe alle registers open te trekken: Diane Young bijvoorbeeld, is een eclectische mikmak van ratelende drums, stokkende synthesizer, blazers en surfgitaar. In dezelfde categorie van opgeruimd staat netjes: Finger Back, kwieke gitaarpop in de lijn van Cousins. Wat niet te verwachten: een nieuwe parade Afrikaanse of Zuid-Amerikaanse tierlantijntjes – de vergelijkingen met Paul Simon en Graceland mogen hier en nu ophouden. Enkel Everlasting Arms dingt met speelse percussie en een paar seconden staccatogitaar nog naar korting in de wereldwinkel. Met Worship You, Ya Hey en Hudson, drie songs waarin Koenig zijn moederland onder de loep neemt, sluipt warempel zelfs pathos in het geluid van de groep. Tot en met een koor toe. Het zijn meteen onze minst favoriete tracks op Modern Vampires of the City, de plaat die u gerust de donkere derde van Vampire Weekend mag noemen.

VAMPIRE WEEKEND ***

Modern Vampires of the City

indiepop

XL Recordings

DOWNLOADS

Step

Finger Back

Everlasting Arms

JONAS BOEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content