ZOEK HET ZELF MAAR UIT
Leve de vergrijzing! Wire, het eminente postpunkinstituut bestaande uit drie zestigers en een jonge snaak, weigert op plaat dertien af te wijken van de enige weg die het ooit heeft bewandeld: die voorwaarts.
U zegt: ja maar, was voorganger Change Becomes Us twee jaar geleden geen veredelde restjesverzameling – de groep wikkelde daarop losse ideetjes uit de periode 1979-1980 alsnog af? Uw aandacht siert u. Maar het zou jammer zijn dan maar onder de mat te vegen dat a) de betreffende plaat andermaal een prima collectie hedendaagse artpopsongs opleverde, en b) ze tevens van Wires typische kurkdroge humor getuigde. De groep schept er namelijk al bijna veertig jaar lol in tegen de verwachtingen in te druisen. Eén anekdote maar: toen het kwartet in 1977 de hort op ging met het versplinterde punkdebuut Pink Flag, vergastte het de sluitspeldmeute op covers van Dave Clark Fives jolige jukeboxhit Glad All Over en J.J. Cales rootsy rocker After Midnight.
En nu we toch aan het lachen zijn: op deze titelloze nieuwe plaat (vol kraakvers materiaal, ja) prijkt een song genaamd In Manchester. Iets met de tijdelijke thuishaven van Vincent Kompany? Totaal niet. Ook dat is Wire: cryptisch, onthecht, conceptueel, zoek het zelf maar uit.
Niet dat de vier Engelsen het de luisteraar hier nodeloos moeilijk maken. Wire is nagenoeg perfect ingedeeld: de uptemposongs die je wat oppeppende kletsen op de kaak verkopen, staan strategisch vooraan op de plaatzijden; de twee uitgestrekte stukken zijn achteraan geschikt. Zo bereikt de A-kant het gaatje via Sleep-Walking (zevenenhalve minuut onbehaaglijk soezen in het duister) en zet Harpooned (even traag maar gruiziger, met een verzengende climax) een vette streep onder een alweer solide plaat.
Bewijsstukken? Opener Blogging, met tekstschrijver en bassist Graham Lewis op zijn meest sarcastische paard. Het popgevoelige Shifting, waarin zanger en gitarist Colin Newman opvallend, tja, líéf uit de hoek komt. In Manchester huldigt uitgebreid de meezingbaarheid, Joust & Jostle is de functionele gebaldheid zelve, en het denderende Split Your Ends verenigt op vlekkeloze wijze de oude postpunk-Wire met de gladdere, gesynthetiseerde variant uit de late eighties.
Wat de jonge gitarist Matthew Simms precies heeft bijgedragen, is te midden van de algemene herkenbaarheid onduidelijk. Maar van oude knakker Robert Gotobed weten we het: nog altijd staat hij pal als de laatste menselijke voorpost vooraleer men finaal het land van de machinale, ascetische drums binnentreedt.
Wire, de band én de plaat: u blijft moeiteloos in de ban.
WIRE ****
Wire
artpop
PinkflagDOWNLOAD
In Manchester
Split Your Ends
Harpooned
KURT BLONDEEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier