Zie mij graag
dinsdag 21/2, 21.20, Eén *
Soms zijn persteksten van nieuwe televisieseries zo nietszeggend dat ze alles zeggen over de kwaliteit van het product dat ze willen promoten. Zie mij graag werd aangekondigd als ‘een menselijke zoektocht’. Tenzij de hoofdpersonages dieren of planten zijn, kun je zowat alle tv-series bestempelen als een menselijke zoektocht. Of er wordt echt naar iets gezocht (een schat, een graal, een moordenaar), of het gaat eerder om het figuurlijke zoeken, naar wat meer inzicht, genegenheid, affectie, naar een lief.
In Zie mij graag wordt gezocht naar hoe het leven na een scheiding eruitziet, of beter: voelt. Want, vergeet niet: dit is een feelgoodserie, een serie die het gevoel bespeelt, eerder dan het hoofd. Echt, u hebt geen idee welke baarlijke onzin wij als journalisten allemaal te lezen krijgen.
Maar goed, Zie mij graag dus. Hoofdpersonage is Anna (Alejandra Theus). In newspeak zou men haar een ’thirtysomething’ noemen. Ze is moeder van twee zonen en binnenkort de ex-vrouw van ene Ben (Stan Van Samang). Hij was de liefde van haar leven, laat haar innerlijke stem bij wijze van voice-over weten, maar na het zoveelste gescharrel met een andere vrouw van zijn kant is het nu echt voorbij. Toch heeft Anna het moeilijk om de man met wie ze zo veel heeft gedeeld uit haar huis te zetten. Hij was tenslotte degene die altijd de vuilnis buiten zette.
Want ja, honderd jaar strijd voor menselijke gelijkheid heeft niet kunnen verhinderen dat we anno 2017 nog steeds naar televisieseries moeten kijken waarin de scheidslijn tussen mannelijk en vrouwelijk een soort onoverbrugbare kloof is. Mannen zijn in dit verhaal naast een wat vervelende bijkomstigheid van de natuur vooral met zichzelf bezig, ruggengraatloze otters die met een schaapachtige glimlach op de kalender noteren wanneer ze nog eens van bil mogen gaan met het vrouwtje, of ze zijn zoals Ben: nooit verder geëvolueerd dan het breinloze stadium van het studentikoze fuifbeest dat in de kast plast.
Vrouwen zijn dan weer in die mate geëvolueerd dat zij het nu zijn die de seksistische moppen mogen debiteren. De urologe (Tine Embrechts) bekijkt van aan de schoolpoort de dikke patiënt die voor haar deur staat en zegt: ‘Als ik zijn piet maar vind.’ Of er is die grap over waarom God de mannen heeft geschapen: omdat vibrators het gras niet afrijden. Yep. In Zie mij graag zijn vrouwen nog steeds die hulpeloze wezens die geen dode duiven durven aan te raken, die de wificode vergeten, emotioneel worden van een doopkleedje, hun oprit stofzuigen en het leven niet aankunnen zonder het prevelen van slagzinnen die een of andere goeroe in een zelfhulpboek heeft gegoten. Team Anna, heet het dan. Of: je bent de held in je eigen verhaal.
Het had grappig kunnen zijn, maar in Zie mij graag is het dat niet. Als je een hele aflevering nodig hebt om scheidingspapieren te laten ondertekenen en een dode vogel te begraven, dan toon je als bedenker maar één ding aan: de leegte van je fantasieleven. Het is een leegte die gemakshalve verkocht wordt als herkenbaarheid. Zie mij graag heet herkenbaar te zijn. Het is iets waar wij in ons collectief individualisme geweldig van houden. Hoe hard we ook ons best doen om zo uniek mogelijk te zijn, we voelen ons pas in al die uniekheid erkend als iemand zegt: ‘Bij mij is dat precies zo.’ Ik kan alleen maar hopen dat Zie mij graag vooral niet herkenbaar is. Anders heeft de nieuwe staatssecretaris voor Gelijke Kansen duidelijk meer werk dan haar/zijn voorgangster vermoedde dat ze had.
door Tine Hens
Vrouwen zijn in series als Zie mij graag in die mate geëvolueerd dat zij nu de seksistische moppen mogen debiteren.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier