In de habitat van Flying Horseman rijmt ‘birds and the bees’ heden op ’the blood and the screams’. Hun metropolitische grootstadsblues kleurt dieprood en inktzwart op de thriller Night Is Long, een schot in de roos.
Pure synergie. Je kent het van als één entiteit bewegende zwermen zwaluwen en scholen vissen. Een door groepsgeest gestuurde choreografie van spontane dynamiek en grillige vormen die je de homo sapiens zelden ziet doen, tenzij er op Noord-Koreaanse wijze in gedrild. Ego is wat ons onderscheidt van spreeuwen en makreel, maar met écht gebundelde krachten geven we die beestjes bij momenten toch mooi het nakijken. Flying Horseman kent veel zulke momenten. ‘Horseman’, niet ‘horsemen’. Geen onbelangrijk detail, want de groep waarin Bert Dockx de spreekbuis hanteert, manifesteert zich steeds meer als een zeskoppig organisme met één hartslag en één zenuwstelstel. Hun derde en vorige ei, City Same City (2013), was al een lenige, meesterschap ademende worp die de superlatieven hoog opstapelde. Maar nu lijkt het schepsel pas écht volgroeid, en Flying Horseman heeft bloed geroken.
De lichtvoetige afrofunk waarmee Night Is Long inzet, blijkt meteen een schalks schijnmanoeuvre. ‘Wild colours became black and white/ So long’, en die tonenwaaier draait niet meer terug. ‘Night time is the right time’, echoot het naar Ray Charles in Faithfully Yours. De laag bij de grond sluipende bas van Mattias Cré voorspelt echter geen rozengeur, en met de maneschijn is iets niet pluis: ‘Outside there’s the moon, staring straight at my heart/ I’m left at the table with one bad card.’ De filmfreak in Bert Dockx krijgt vrij spel op Night Is Long, en ook als zanger voelt hij zich in zijn sas. Als u tijdens Spider – voodoo-wave, iemand? – en Brother – gothic afrobluesnoiserock? – aan Roxy Music denkt, komt dat deels door die geslepen Bryan Ferry-vibrato. Maar het Avalon van Dockx is geen magisch eiland van prinsen en playboys. We Are One ligt bezaaid met ‘cracked skulls and violins’, en tijdens het nijdige, aan het adres van de vrije markt gerichte Money doen de zusjes Loesje en Martha Maieu van Blackie & The Oohoos hun artiestennaam eer aan, door onheilspellend naar de volle maan te huilen. In Chaos zijn ze dan weer twee sexy soul sisters die zich rond een glas korrelige Ry Cooder-blues krullen.
En dan verdwijnt het zeskoppige beest traag, na in het titelnummer nog gauw een zwaluw de nek om te wringen in een door John Carpenter geënsceneerde ochtendmist, begeleid door een soundtrack als van Daniel Lanois. Bloedstollend mooi. Ziek goed.
FLYING HORSEMAN *****
Night Is Long
rock
Unday
DOWNLOAD
Wild Colours
Brother
Night Is Long
JONAS BOEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
