Hij is niet helemaal weg geweest en toch terug: Beck, met een plaat die de clown nog eens scheidt van de songschrijver. Where it’s at? Onder de lakens en in het zonnige Californië.

Elke dag zolang we leven doen we het allemaal: ontwaken en de dag aanvatten. Van vroege vogels tot onverbeterlijke snoozers, met goed humeur of slecht humeur, rijk en arm, jong en oud. Die eerste paar weerloze seconden waarin we de transitzone van dromenland naar aarde overbruggen, zijn we allemaal – al is het voor heel even – een nieuw mens. En dan klokken onze hersenen in, en dra is daar de koude badkamervloer. Over dat moment waarin we uit de cocon van onze slaap breken, vlak voor de werkelijkheid aanbreekt en de hele wereld nog voor het grijpen ligt, daarover heeft Beck dertien songs geschreven. Ze vormen samen Morning Phase, zijn eerste in zes jaar, zijn beste in nog langere tijd.

Net zoals ’s ochtends de ons omringende vormen tijd nemen om van een Rothko-achtige vlek tot hun ware contouren op te klaren, rekt Morning Phase zich traag en sluimerig uit. Hoge tonen zijn uit den boze, cymbalen beperkt tot het minimum. Elke noot resoneert in lage registers, de galm reflecteert een weelde aan akoestische gitaren, drums op sloffen houden de maat. Sporadisch lichten richtpunten op in de nevel: een banjo in Say Goodbye, piano tijdens Heart Is a Drum en Unforgiven, en in Country Down mag die dylaneske mondharmonica nog eens uit zijn verpakking.

Vanaf de tweede plaathelft zwellen royaal georkestreerde strijkers steeds prominenter aan, geschreven en gedirigeerd door David Campbell, papa Beck, net zoals op Sea Change uit 2002. Morning Phase vormt het officieuze vervolg op die relatiebreukplaat, een wig tussen de speelse en ernstige helften van Becks oeuvre. Maar op het soms melodramatische Sea Change zocht de liefdesverdrietige Beck opzichtig troost in de armen van Serge Gainsbourgs nymfische muze Melody Nelson, op Morning Phase laat hij minder makkelijk in zijn kaarten kijken. En toch: Turn Away knoopt aan met de bucolische folkpop van Donovan, het korte, barokke bruggetje achteraan in Blackbird Chain staat er als sinds Arthur Lee in LA furore maakte met Love, en tijdens de orkestrale passages waait ons de geest van Dennis Wilson tegemoet. Beck noemt dit dan ook California music. Natuurlijk, nergens anders blinkt het goud in de mond van de ochtendstond zo schitterend als in Californië, en als we een kleur op Morning Phase moeten kleven, dan goudgeel. Of mellow gold, zoals ene Beck Hansen precies twintig jaar geleden bedacht.

BECK ****

Morning Phase

droomrock

Caroline

DOWNLOADS

Heart Is a Drum

BlackBird Chain

Turn Away

JONAS BOEL