Yo La Tengo

Het vaak groots gebleken maar klein gebleven Yo La Tengo heeft in zijn dertigjarige bestaan vaak in cirkelvormige bewegingen geschilderd, een techniek waarmee het zowel feeërieke indiepsychedelica als grommende krautrock wist uit te lokken. Dat impressionisme is zelfs de kern geworden van There’s a Riot Going On. Ondanks de titel is dit een ingetogen plaat, a slow-motion action painting in eigen woorden, zonder plan of intentie ontstaan. Het trio is uiteraard doorgewinterd genoeg om aan die zacht treurende wazigheid meerdere gedempte parels te onttrekken. Shades of Blue klinkt als een soezende Carole King, She May, She Might als een dagdromende Velvet Underground. Maar ondanks vluchtige aanknopingspunten zoals jazz, exotica en doowop laat Yo La Tengo te vaak de vormeloosheid betijen.