Elke dinsdag en donderdag 20.35 – vtm
Het enige verrassende aan de tweede reeks van X-Factor is dat ze er überhaupt gekomen is. Je zou denken dat na drie seizoenen van Idool en één X-Factor het aantal mensen dat voor de camera’s zijn totale gebrek aan talent wil tentoonspreiden voor Vlaanderen uitgeput is. Maar neen hoor, blijkbaar zijn er nog altijd genoeg would-be zangers te vinden die hun kans willen wagen, ofwel omdat ze zichzelf hebben wijsgemaakt dat hen een grote carrière wacht, ofwel omdat iemand uit hun omgeving die het duidelijk niet goed met hen meent hen een gouden toekomst heeft aangepraat.
De voorrondes van X-Factor zijn toch al meer een graaiton van wanhoopspogingen dan die van Idool, omdat de selectiecriteria een stuk ruimer zijn. Terwijl er bij Idool een leeftijdsgrens op de kandidaten staat, mag hier iederéén meedoen. Want zoals Luc Appermont en Dirk Tieleman zeiden toen ze zich voor Sterren op het IJs inschreven: je bent nooit te oud om je belachelijk te maken. Deze keer reden de makers zelfs eigenhandig met een X-bus naar de Belgische kust of de markt van Vilvoorde om er de ruwe diamanten te overhalen hun kunsten aan een onzichtbare beoordelaar te laten horen. Wie die proef doorstond, mocht dan voor de jury verschijnen, al waren de kwaliteitsnormen daar niet bijzonder streng.
Er passeerden dus een paar kandidaten die meteen in de galerij van ‘meest gênante tv-momenten’ kunnen worden opgenomen. Zoals de vrouw die zelf een mix van songs van Madonna en Laura Lynn had gemaakt, en er zo in één moeite door in slaagde twee artiesten te schofferen. Of de jongeman die vooraf verklaarde dat hij al had opgetreden in het voorprogramma van ‘grote sterren als Paco, Udo en Good Shape’, en oprecht verwonderd was dat hij niet geselecteerd werd. Maar eigenlijk hebben we de opeenvolging van vals zingende tienermeisjes en mannen-met-bierbuik die een country & westernliedje verknoeien al iets te vaak gezien. Na enkele weken is er ook niet echt iemand langs geweest die ‘de nieuwe Udo’ zou kunnen worden – en daarmee leggen we de lat toch niet echt hoog.
‘Ik had niet gedacht dat het niveau zo laag zou zijn’, zuchtte Maurice Engelen nadat twee jongens van wie het zelfvertrouwen omgekeerd evenredig was aan hun talent, zijn Breakfast in Vegas onder handen hadden genomen. Hij en de Nederlandse Do vormen deze keer samen met Kris Wauters de jury, en met zijn drieën zorgen ze voor de leukste momenten, zoals toen Engelen een man van middelbare leeftijd in een geel pak met een uitgestreken gezicht ‘de best geklede kandidaat van de dag’ noemde en de twee anderen alle moeite moesten doen om ernstig te blijven. Maar als de jury een programma als X-Factor moetredden, zit je natuurlijk met een probleem.
Door Stefaan Werbrouck
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier