Wonder Woman 1984

Another one bites the dust. Wonder Woman 1984, van top tot teen een blockbuster op maat van perfect uitgeruste bioscopen met meer popcorn dan je op krijgt, wordt niet langer opgespaard tot de heropening van de bioscopen maar digitaal te huur en te koop gesteld. Goed nieuws voor wie inmiddels snakt naar wat Hollywood-entertainment van de duurste soort, want veel alternatieven zijn er niet. De opdracht voor regisseur Patty Jenkins en hoofdrolspeelster Gal Gadot was niet eenvoudig: het enorme succes van Wonder Woman herhalen, de film die de wereld in 2017 leerde dat een superheldin niet hoeft onder te doen voor een superheld. Het lukt hun ternauwernood. Het verrassingseffect is weg en het hangt allemaal een beetje met haken en ogen aaneen. De te veel op CGI steunende spektakelscènes sleuren vermoedelijk niemand boven de dertien mee. Het scenario lijkt dan weer opgediept uit de schuif met Jef Nys’ ongebruikte ideeën voor Jommeke. De plot draait rond een mysterieuze steen die in het karikaturaal uitgebeelde jaar 1984 ieders wens inwilligt. We spoilen met plezier de levensles: daar komt alleen maar ellende van. Wonder Woman 1984 lijkt eerder kinderen dan eeuwige pubers en adolescenten aan te spreken. De fun staat mijlenver van de donkerheid, bombast en ernst van die andere film waarin Wonder Woman sinds twee weken te bewonderen is: Zack Snyder’s Justice League. Gal Gadot doet heel hard haar best om een lichtend voorbeeld te zijn en neemt tijdens het vangen van boeven in het winkelcentrum de tijd om te knipogen naar zwarte meisjes die kirren van de pret bij zoveel vrouwelijk machtsvertoon. Zo getelefoneerd is helaas de hele film.