Stefaan Werbrouck
Stefaan Werbrouck Ex-hoofdredacteur van Knack Focus en tv-freak

21.50 NED2. Without a Trace loopt ook op Kanaaltwee, elke woensdag om 22.45

Without A Trace

Sinds een paar weken zenden zowel Nederland2 als Kanaaltwee de uitstekende Amerikaanse serie Without A Trace uit, waarin de Missing Persons Unit van New York iedere week een verdwenen persoon moet opsporen. Without A Trace is in de VS een gigantisch succes – tot 18 miljoen kijkers – en de acteurs zijn er ware sterren geworden. In het geval van hoofdrolspeler Anthony LaPaglia is dat oververdiend: de man slaagde er nooit in door te breken in Hollywood maar kan nu op tv uitgebreid bewijzen dat hij een van de beste karakteracteurs is die er rondlopen. Hij mist de filmwereld dan ook niet, zegt hij.

Anthony LaPaglia: De kwaliteit is de afgelopen jaren alleen maar afgenomen. Sinds ik met Without A Trace begon, is er geen enkele film geweest waarbij ik dacht: Verdomme, zat ik daar maar in.

En dat gevoel had je wel toen je de scripts voor ‘Without A Trace’ las?

LaPaglia: Het stak er bovenuit: de kwaliteit van de scenario’s, de personages… Maar dat was niet de enige reden waarom ik de job aanvaard heb. Ik heb vroeger meegespeeld in een tv-serie waarin ik het centrale personage was, en daar heb ik één ding geleerd: Dat nooit meer! (lacht) Je zit in iedere scène, klopt dagen van achttien uur en uiteindelijk heb je geen leven. Maar Without a Trace is een ensemble drama, met meerdere hoofdpersonages, en toen ik het draaischema bekeek, dacht ik: Hm, dat ziet er menselijk uit.

Menselijker dan een hoop van de verhalen uit de serie. Die scenario’s over ontvoeringen van kinderen, kun je die als vader gemakkelijk van je afzetten?

LaPaglia: Beter dan voor ik met de serie begon, omdat ik nu de statistieken ken. Dit is mijn favoriet: hoeveel kinderen worden er in de VS jaarlijks ontvoerd door vreemden? Gok eens. Vijfhonderd? Wel, het zijn er welgeteld zes. De meeste kinderen worden ontvoerd door mensen die ze kennen, echte psychopaten zijn heel, heel zeldzaam. Alleen wordt iedere zaak zo door de media opgeklopt dat niemand dat beseft.

Het is genoteerd.

België – Spanje Rechtstreekse uitzending van ‘de match van de waarheid’. Al luidt die waarheid in dit geval misschien: ‘Waarom we niet naar Duitsland mogen’ (20.15 – Kanaaltwee) Donna Karan Documentaire over de modeontwerpster die van een sportieve look met een klassiek kantje haar handelsmerk maakte (20.40 – Vitaya)

Limelight *** Charles Chaplin, VS 1952. Chaplins

sentimentele, hyperefficiënte hommage aan de Britse music-hall, over de relatie tussen een clown op retour en een jonge, verlamde balletdanseres (het debuut van Claire Boom). Chaplin en Buster Keaton spelen zowaar in een scène samen (de enige ooit); de oscar voor zijn filmmuziek kreeg Chaplin pas twintig jaar later, want McCarthy’s heksenjacht op de communisten had de komiek ondertussen terug naar Europa gedreven (14.20 – één) l None but the Brave * Frank Sinatra, VS 1965. Dit weinig verrassende WO II-drama, door Howard W. Koch geproduceerd in volle Vietnamcrisis, is de enige film die The Voice ooit regisseerde. Het is een soort blauwdruk van John Boormans Hell in the Pacific, want Sinatra, als een zwaar drinkende marinedokter, komt er samen met een bataljon op een eiland terecht dat hij met een stel Japanse soldaten moet leren delen. De sombere score is van John Williams (17.00 – BBC2)

Stefaan Werbrouck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content