Vooruit naar vroeger. De hitleverancier van Madonna, All Saints en Pink neemt zijn gewone dagtaak weer op en produceert warme ambient.

William Orbit ****

HELLO WAVEFORMS

SANCTUARY RECORDS

Sinds William Wainwright, beter bekend als William Orbit, in 1998 met Ray Of Light Madonna hielp om zich opnieuw uit te vinden, is zijn broodje gebakken. De veteraan in de elektronische muziek had in een ver verleden al gescoord met de acid house act Bassomatic en remixen in elkaar gepuzzeld voor diezelfde Madonna ( Justify My Love) en The Cure ( Inbetween Days), maar het was wachten tot het succesalbum van La Ciccone vooraleer hij definitief doorbrak. Meteen hingen All Saints en Pink aan de telefoon om hits bij hem te bestellen en deden rockbands als U2 en Blur een beroep op zijn producercapaciteiten.

Met zijn gespekte bankrekening kocht hij zich creatieve vrijheid. Zes jaar geleden zette hij klassieke composities van Satie, Ravel, Vivaldi, Beethoven, Händel, Gorecki en Cage naar zijn hand op het solo-album Pieces In A Modern Style. Op zijn minst een onverwachte zet, al was Orbit wel zo slim om met Barber’s Adagio For Strings een commerciële voltreffer als gangmaker te voorzien. Om het af te leren, gaat hij op Humming Chorus, een song op zijn kakelverse cd, nog één keer de confrontatie aan met Puccini’s opera Madame Butterfly. Voor de rest keert hij op Hello Waveforms terug naar de geest van het ambientproject Strange Cargo uit zijn beginperiode, eind jaren 80 – zijn sparring partner van toen, Laurie Mayer, levert weer enkele bijdragen als toetsenvrouw en zangeres.

Orbit legt zich eindelijk nog eens toe op wat hij het best van al kan: ambient fabriceren die geen behang wil zijn, maar via melodieuze, warme soundscapes iets bij de luisteraar wil losmaken. Al dan niet gesamplede gitaren spelen een niet onbelangrijke rol op Hello Waveforms. Jimi Hendrix is niet voor niets een grote held van hem en het zou ons verbazen, mocht het verzamelde werk van Pink Floyd niet in zijn platenkast huizen. Finley Quaye mag wat folkgitaar komen plukken in Who Owns The Octopus, een dubby song, gezegend met Mayers hemelse stem. Spiral begint heel spacy, maar ontpopt zich door de vocalen van Sugababes en Kenna al snel tot een onvervalste popsong. Op dezelfde manier wordt de soundspielerei van They Live In The Sky opgetild door gospelzang. Orbit ziet erop toe dat de texturen van zijn tracks genoeg karakter hebben. De klankbehandeling intrigeert en de fluks wisselende schakeringen wekken een speelse indruk. Op het einde van You Know Too Much About Flying Saucers vermengen zich een boel rare, echoënde geluiden waardoor het heel even naar Bowie’s Scary Monsters neigt. Bubble Universe is nog het best te omschrijven als een psychedelische onderwatertocht. In Firebrand trekt de Brit voluit de experimentele kaart van Can en Holger Czukay, al verweeft hij ook hier sprookjesachtige lijnen door. In datzelfde nummer sleept hij een vibrafoon en een batterij blazers aan, in het filmische Fragamosia laat hij celliste Caroline Lavelle en de violisten Jocelyn Pook en Sonia Slaney aanrukken: twee uitstapjes die aangestoken zijn door de opdracht die Orbit vijf jaar geleden van Stockhausen kreeg om voor groot orkest te componeren.

Kortom, Hello Waveforms is mooi uitgebalanceerde, gesofistikeerde elektropop, geschikt voor een breed publiek. Hou Orbit in de gaten: op zijn volgende album – het zou in de lente al in de rekken liggen – krijgt hij de steun van Beck!

Peter Van Dyck