‘Het was een boeiend en spannend jaar. We zijn bezig geweest met iets wat velen onmogelijk achtten.’ Geen krimp gaf hij toen hij het verkondigde. Gert Verhulst, de oom Dagobert van de Vlaamse showbizz, leek werkelijk te menen wat hij zei. Terwijl 2015 in de universele geschiedenis van de mensheid voor altijd het jaar zal blijven waarin alle warmterecords sneuvelden en waarin de meeste bedrijfsleiders zich het hoofd braken over ecologische voetafdrukken en CO2-uitstoot, lag voor Verhulst de uitdaging op een ander terrein: hoe fabriceerde hij een geloofwaardige replica van ‘de meest succesvolle meidengroep van de Lage Landen’? Hoe vormde hij de madammen van K3 weer om tot de meisjes van K3, of nog schattiger: K3’tjes. Kortom, de vraag in het hoofd van de Studio 100-baas luidde niet: hoe pas ik me aan aan een veranderende wereld, wel: hoe laat ik de mensen geloven dat de wereld nooit zal veranderen? Dat vrouwen meisjes blijven? Dat plastic ook authentiek kan zijn? Dat bloemen verwelken, schepen vergaan, maar dat K3 altijd blijft bestaan? Of toch zolang de kassa rinkelt?
Wat een wanhopige zoektocht dreigde te worden, groeide uit tot een van de succesvolste programma’s van de voorbije jaren. En wat succes heeft, zo menen ze wel vaker bij Studio 100, dat grijp je maar beter bij de strot en schud je best zo hard uit dat het brooddozen regent, regenboogjurkjes sneeuwt en de hele wereld oya-lélékes wordt.
Omdat het toch al een maand geleden was dat K3 nog eens op televisie was geweest en omdat er toch nog beelden waren die niet getoond waren en die de fans ongetwijfeld graag zouden zien, stoomde de chef-kok van Studio 100 snel de ‘documentaire roadtrip’ Wij zijn K3! klaar. De kijker zou de nieuwe drievuldigheid van het suikerzoete levenslied mogen volgen tot in de kleinste kamers van hun leven. Een leven dat – zo benadrukten de mamaatjes, papaatjes, broertjes, zusjes en omaatjes, die allemaal hun zegje mochten doen – ‘veranderd was’, maar dat betekende niet ‘dat de meisjes veranderd waren’. Nee, die meisjes bleven ongelooflijk gewoon.
Zo gewoon dat het gewoon saai werd. ‘Het zijn drie meisjes die hun droom beleven’, zuchtte ik-weet-niet-meer-wie – omdat het zo vaak door iemand gezucht werd. Die droom bestond eruit dat ze van de schminkstoel naar de opnameset voor de nieuwste videoclip hosten. Dat er, zo merkte Klaasje met grote ogen op, overal broodjes voor hen klaarstonden en dat ze bijna nooit meer naar de supermarkt moest om zelf eten klaar te maken.
U merkt het. De nieuwe K3’tjes zijn alles wat Josje Huisman niet is: doodsaai. Of zoals Verhulst het formuleerde: ‘Een beetje zoals mijn buurmeisje.’ Het was het intiemste moment van deze aflevering, al had hij het zelf niet helemaal door, maar Gert liet ons dieper in zijn ziel kijken dan hij normaal gezien zou toestaan. In het begin, zo vertelde hij, had hij de kracht van dat gewone niet goed door. Nee, dacht hij, ‘als ik naar mijn buurmeisje wil kijken, dan tuur ik toch gewoon door het raam’. Op een avond moet hij zo intens gestaard hebben dat hij prompt van gedachten veranderde en besliste: zo’n buurmeisje op een podium, hmm, daar zit wel wat in. Want houdt de Vlaming niet meer van normaal dan van uitbundig? Vanaf toen kreeg Hanneke keer op keer een wildcard, iets wat ze zelf, zo gaf ze heel eerlijk toe ‘niet altijd even fijn vond’. Tja, wat een individueel K3’tje vindt, dat doet er niet echt toe. Zolang de droom van Gert maar in vervulling blijft gaan.
*, VTM, elke woensdag, 21.25
DOOR TINE HENS
WAT EEN INDIVIDUEEL K3’TJE VINDT, DAT DOET ER NIET ECHT TOE. ZOLANG DE DROOM VAN GERT VERHULST MAAR IN VERVULLING BLIJFT GAAN.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
