Eerst stierf een bevriende kunstenaar door rattenvergif. Daarna spoot hun geluidsman zich dood. De aliens van The Mars Volta zijn met een rotsmak gecrasht, maar dat heeft met ‘Frances the Mute’ wél een fantastische plaat opgeleverd.
‘FRANCES THE MUTE’: UIT BIJ UNIVERSAL OP 22/2, IN CONCERT: 22/2 ANCIENNE BELGIQUE, BRUSSEL
2001. Twee graatmagere junks met gigantische afro’s uit El Paso stappen uit de band At The Drive-In, en noemen hun nieuwe groep The Mars Volta, naar de films van Fellini.
2003. Gitarist Omar Rodriguez Lopez en zanger Cedric Bixler Zavala maken met über-producer Rick Rubin De-Loused In The Comatorium, een plaat die het midden houdt tussen Latin Playboys en Led Zeppelin op speed – en dat laatste mag je letterlijk nemen. De rode draad doorheen het hele project zijn de deliriums van de Texaanse kunstenaar Julio Venegas tijdens zijn coma, maar noem het vooral geen conceptalbum. Later op het jaar vindt klankman Jeremy Ward in een taxi een dagboek van een onbekende, en leest er tot zijn ontzetting zijn eigen leven in. Enkele maanden later sterft hij aan een overdosis.
Vorige week. We schuiven de nieuwe van The Mars Volta in de cd-speler. Het regent bij bakken. Van bij de openingstrack slaat de stress in ons gezicht. De hartslag racet, vingertoppen beginnen te tintelen, en waar komt die BMW plots vandaan? Een doffe klop, en dan alleen nog de stem van Bixler: ‘I hear him every night, in every pore’. Maar noem Frances the Mute, de soundtrack bij de dood van Jeremy Ward, vooral geen conceptalbum.
Bij het beluisteren van ‘Frances the Mute’ kreeg ik het gevoel dat mijn broek plots twee maten kromp.
Cedric Bixler Zavala: Super! Dat is precies hoe ik me voelde toen we de plaat maakten. Het heeft erg lang geduurd voordat we tevreden genoeg waren om ze los te laten – een maand of vier, wat voor ons een eeuwigheid is. Ik weet hoe je je voelt, en ik beschouw het als een compliment.
Na jullie eerste plaat namen The Red Hot Chili Peppers jullie mee op tournee. Jullie lijken nochtans incompatibele panda’s.
Bixler: Misschien heb je gelijk. Op een avond speelden we in The Troubadour in LA, en na het concert dook Anthony (Kiedis) plots op in de backstage. Hij wou helpen om de drums in te laden! Daarna hebben we het voorprogramma van John Frusciante gespeeld. Hij laat me geregeld nieuw werk horen. Outtakes van zijn soundtrack voor The Brown Bunny van Vincent Gallo, bijvoorbeeld. Rauwer wordt het niet. Uiteindelijk zijn we samen met de hele bende op tournee gegaan. Ze zijn zo’n beetje onze grote broers geworden. Intussen zijn we volwassen genoeg om punkrockers niet langer als onze graadmeter te beschouwen.
Hoe ziet jullie vaste publiek er eigenlijk uit?
Bixler: In LA is het hoofdzakelijk hispanic. Morrissey kan maar beter uitkijken, want die ligt ook erg goed in die groep. Dikke Mexicanen met gigantische vetkuiven vinden ‘m geweldig. It must be a gay thing. Ik wíl niet optreden voor 2000 junks. Dat verstikt je maar, én ze sterven uit. In België is het anders. Ik zie er altijd een moeder met haar dochter, en veel oudere mensen. Daar hou ik wel van.
Hoe proberen jullie het verlies van Jeremy Ward op te vangen?
Bixler: Na zijn dood hebben we er een paar weken de riem afgelegd en zaten we veel bij zijn familie. Deze hele plaat is een soort New Orleans-jazzbegrafenis voor hem, alleen is het kickin’ and screamin’in de plaats van singin’ and dancin’. Ik denk dat hij het zo gewild zou hebben. We hebben lang gedacht dat we wel met heroïne, crack en lsd om konden, tot Jeremy me plots vroeg of ik de wormen in zijn schedel kon zien. Meer had ik niet nodig om te stoppen.
De nieuwe plaat klinkt desondanks geweldig smerig. Wat is er in de plaats van de smack gekomen?
Bixler: Ik herinner me veel van die drugstijd, dat volstaat. Die verhalen vermeng ik nu met mijn fascinatie voor film. Frances the Mute zit vol verwijzingen naar The Wicker Man (horrorfilm van Robin Hardy uit 1973, nvdr), Holy Mountain van Alejandro Jodorowsky , Yojimbo van Akira Kurosawa… Eigenlijk wilden we een film noir maken, maar het is een plaat geworden. Maar noem het vooral geen conceptalbum.
Beloofd!
DOOR BART CORNAND
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier