Wie laatst lacht

De cover van Wie laatst lacht, de recentste worp van Belgisch successcenarist Zidrou, is een verwijzing op zichzelf. Het zwart en geel daarvan en de versleten look plaatsen het boek in de traditie van de beroemde thrillerreeks van uitgeverij Gallimard, waarin ook de donkere detectives van onder meer Raymond Chandler in het Frans verschenen. Zidrous verhaal past helemaal in het stramien van de roman noir: een boer met een struisvogelfarm vermoordt zijn vrouw, maar nadat hij het lichaam heeft laten verdwijnen, staat zijn wederhelft hem thuis op te wachten alsof er niets gebeurd is. Nieuwe pogingen om de vrouw om te brengen lijken niet te helpen, integendeel. Zoals in veel thrillers krijgen de personages niet echt diepte, maar dat wordt goedgemaakt door de onverwoestbaarheid van de vermoorde vrouw, als een blijvende pijniging voor het geweten van de moordenaar. Behalve het verrassende uitgangspunt moet Wie laatst lacht het hebben van de grafische sfeerschepping en daarin weet Springer weinig persoonlijke accenten te leggen.