What the fuck, what the fuck.
Natuurlijk wist Ann-Sophie niet wat haar overkwam. Dat was de bedoeling van het hele programma: alles was een complot en Ann-Sophie het lieftallige, onschuldige, maar o zo dankbare slachtoffer. Ze had zich voorbereid op een romantisch weekend in hotel List met haar snoeziepoezie tot plots de muur van de hotellobby in de zoldering verdween en er een tv-studio verscheen. ‘What the fuck!’ riep Ann-Sophie. Ze zou het nog vaak herhalen in het daaropvolgende uur tv. Met haar rolkoffertje, de hubby schaapachtig achter haar aan, hobbelde ze wat onbeholpen naar Adriaan Van den Hoof, die haar in de verte vrolijk stond toe te zwaaien. Wie gaat er nu ook logeren in hotel ‘List’?
Een maand lang stuurden een tv-ploeg en een vijftal vrienden en familieleden van Ann-Sophie haar leven een bepaalde, soms onverwachte, maar nooit foute richting uit. ‘Er is van alles gebeurd in je leven de voorbije maand’, begroette Van den Hoof haar met gepaste opwinding. Ann-Sophie keek hem niet begrijpend aan maar lachte wel kamerbreed, omdat ze vermoedde dat dat van haar verwacht werd. Ann-Sophie, zo zouden we snel genoeg ontdekken, was een braaf, welopgevoed meisje dat meestal netjes deed wat van haar gevraagd werd. De voorbije maand in haar leven, nu ze er zo over nadacht, die was wat haar betrof niet eens zo anders geweest dan normaal. Tenzij dan dat de hubby zich misschien wat meer had uitgesloofd om samen met haar van alles te doen – naar zee gaan, op een valse stier rijden – ja, dat wel, maar dat zou toch niet…? Even verstarde haar glimlach en dwaalden haar gedachten af.
Daarop toonde Van den Hoof de prijzenmeter. Al haar dromen lagen er, binnen handbereik, op een hoop. Van de 1800 Ferrero Rochers, over een weekend zot shoppen, tot de – oh my god! -allernieuwste tablet en – nee, what the fuck – een roadtrip door de Verenigde Staten. Allemaal voor jou, kreeg Ann-Sophie te horen. Het enige wat ze daarvoor moest doen, was juist antwoorden op de vragen over de voorbije maand. Een maand die ze zelf had meegemaakt, hoe moeilijk kan dat zijn? En zo ontdekte Ann-Sophie dat de receptie die ze voor Roel Vanderstukken als hostess had moeten begeleiden – in een Egyptische outfit met een slang rond de nek – helemaal fake was, dat Vanderstukkens bomma niet zijn bomma was, dat Jacky Lafon op haar roze donsdeken in haar roze slaapkamer op en neer had gewipt en dat het huwelijk van haar beste vriendin, waarop zij getuige was geweest, een goed georganiseerde luchtbel was.
What the fuck, what the fuck, what the fuck.
Ann-Sophie vond niet onmiddellijk veel andere woorden om haar verbazing uit te drukken.
Doet het u allemaal wat denken aan een groots opgezette en professioneel uitgevoerde studentikoze grap? Een breed uitgesmeerd vrijgezellenfeest? Dat is het natuurlijk ook. Onlangs hoorde ik fragmenten van The War of the Worlds terug, de radio-uitzending waarmee Orson Welles half Amerika ooit deed geloven dat de invasie van de marsmannen een feit was. Qua collectieve zinsbegoocheling en maatschappelijk prikkelend experiment kon dat tellen. Vooral omdat het ergens over ging. In dat opzicht is Sorry voor alles een beetje zoals de kandidaten die om de tuin worden geleid: braafjes en boordevol familiegeluk. Ann-Sophie mocht dan volgens de makers en haar zogenaamde vrienden de maand van haar leven beleefd hebben, dat betekent nog niet dat het even geweldig is om naar te kijken.
elke zondag, 20.30, één, ***
door Tine Hens
Sorry voor alles is een beetje als de kandidaten die om de tuin worden geleid: braafjes en boordevol familiegeluk.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier