MUSICAL, MAESTRO Jeugddelinquentie, verkrachting, straatgeweld. ‘West Side Story’ introduceerde de moderne tijd in het oubollig musicalgenre en vertoont meer dan veertig jaar later nog altijd geen rimpeltje.

Film: **** Extra’s: **** (MGM Home Entertainment)

Film. Telkens als je West Side Story herbekijkt, sta je verbaasd van de kracht van de songs van Leonard Bernstein en Stephen Sondheim. Nagenoeg elk nummer is inmiddels een vlot mee te zingen standard: Maria, I Feel Pretty, I Like to Be in America, When you’re a Jet, Tonight, Gee Officer Krupke, Stay Cool Boy, There’s a Place for Us. Lang voor Leonardo DiCaprio en Baz Luhrmann de Bard opnieuw hip maakten, was er deze oscarwinnende verfilming van de grensverleggende Broadwaymusical, die het verhaal van Romeo and Juliet verkast naar arme immigrantenwijken in New York en de strijd van de Capulets en de Montagues transformeert tot de bendeoorlogen tussen de Puerto Ricaanse Sharks en de Poolse Jets. De enige zwakke plek blijkt de ongelukkige keuze van de tortelduifjes: Richard Beymer bezit zero charisma (jammer, maar de kolonel zag het niet zitten dat Elvis Tony speelde) en Natalie Wood oogt nog minder Puerto Ricaans dan Margriet Hermans.

In deze schitterend gerestaureerde digitalisering spettert het Technicolor-geweld (met de in felle kleuren beschilderde straten in Manhattan) als nooit tevoren, maar de dvd laat je vooral toe om de briljante muzikale nummers onder de loep te nemen. Moeilijk er één uit te kiezen, maar als je de kunst van de montage wilt begrijpen, zap dan naar het Stay Cool Boy-nummer in de ondergrondse parkeergarage: een van de best gesneden musicalscènes die ooit op film gezet werden.

Extra’s. De documentaire West Side Memories brengt eindelijk opheldering omtrent het aandeel van de coregisseurs op de generiek: allround veteraan Robert Wise en Jerome Robbins, de man die West Side Story op Broadway had gecreëerd. Robbins werd erbij gehaald om zijn oorspronkelijke choreografie naar film te vertalen, terwijl Wise de dramatische scènes en de acteursregie voor zijn rekening nam. Robbins ging echter dermate perfectionistisch te werk dat hij de productie danig vertraagde, zodat hij halverwege de opnamen door de powers that be de laan werd uitgestuurd, al bleef eeuwige good sport Robert Wise hem van op afstand consulteren en mocht hij tijdens de grote oscartriomf mee het podium op. De documentaire ontleedt de problemen om de atletische en gespierde dansnummers te integreren in een naturalistische omgeving: de echte straten van New York (tenminste in het bruisende openingsnummer, want de meeste muzikale nummers werden opgenomen in Hollywoodstudio’s). Er wordt ook ingegaan op de vernieuwende muziek van Bernstein en de verschillen in opbouw tussen de toneelversie en filmbewerking. In een uniek document horen we een nummer met de echte zangstem van Natalie Wood, die bij de nasynchronisatie vervangen werd door het vlekkeloos maar onpersoonlijk vocaal talent van Marni Nixon. Een ander opmerkelijk supplement op deze dubbele Special Edition is de storyboards-montage met schetsen van decorbouwer Boris Leven.

DOOR patrick duynslaegher