high society – Een huismoeder die drugs dealt? Het kan, in het eerste seizoen van ‘Weeds’.

Reeks: *** Extra’s: ** (Sony)

Een reeks over een maffiabaas die naar de psychiater gaat. Een remake van een slechte sciencefictionserie uit de jaren 70. Een soap over een familie begrafenisondernemers. Enkele van de beste tv-reeksen van de afgelopen jaren spruiten voort uit een idee dat, als je er even over nadenkt, gewoonweg belachelijk is. In het rijtje van The Sopranos, Battlestar Galactica en Six Feet Under kunnen we voortaan ook Weeds plaatsen, een komisch drama dat in Vlaanderen voorlopig enkel op betaalzender Prime te zien is. Het uitgangspunt van Weeds is namelijk als volgt: Nancy, een moeder van twee kinderen, verliest op een dag haar man, en om de eindjes aan elkaar te knopen, besluit ze marihuana te gaan dealen in Agrestic, de poepchique gemeenschap waar ze woont. Klinkt aannemelijk, zeker in de VS.

Weeds is echter geen misdaadreeks over dealende huisvrouwen, maar een harde satire op het leven in een Amerikaanse buitenwijk, die vol staat met – zoals het in de begintune te horen is – ‘little boxes, and they all look just the same’ en waar iedereen zijn geheimen heeft. Net als in Desperate Housewives, maar terwijl die serie duidelijk nog gelooft in het ideaalbeeld van ‘huisje, tuintje, gezinnetje’, laat Weeds er geen spaander van heel. In Agrestic is de seks pervers (tenzij u het normaal vindt dat een man voor zijn plezier een tennisraket in zijn achterste krijgt), zitten diepgelovige huisvrouwen aan de heroïne, geeft een moeder laxeermiddelen aan haar mollige dochter om af te vallen, en speelt een jongetje de onthoofdingen van gijzelaars in Irak na. Ironisch genoeg is het enige gezin dat er nog een beetje normaal uitkomt de zwarte familie waar Nancy ‘inkopen’ gaat doen, ook al is die af en toe het slachtoffer van een drive by shooting. Zoals een personage zegt: ‘There is not enough pot in the world to get these people stoned enough to forget where they live’.

Weeds is brutaal, hard en bij momenten choquerend – de tennisraket, weet u wel – maar ook ongemeen grappig en zeer ontluisterend. Een serie dus die je het best helemaal nuchter bekijkt.

Extra’s: Audiocommentaar bij drie afleveringen, bloopers, videoclip, trailers en de documentaire Suburban Shakedown, die eigenlijk niet veel meer is dan een vooruitblik op de serie.

Stefaan Werbrouck