Vanaf 18/11, elke woensdag, 20.40, één.
Voor haar vervolg op Birth Day zocht fotografe Lieve Blancquaert de verschillende verschijningsvormen van het huwelijk op, van de fake weelde van Las Vegas tot de echte ontberingen in een Jordaans vluchtelingenkamp. ‘Ik vond het een stuk complexer dan de vorige keer. Huwelijken zijn verpakt in een ferme laag theater. Die afkrabben en er betekenis aan geven, was niet eenvoudig.’
Ben je daarin geslaagd?
LIEVE BLANCQUAERT: Ja, toch wel. Als je lang rond eenzelfde thema kunt werken, zie je de full picture en ben je in staat om vanuit een ander perspectief te kijken. Dat maakt het interessant, want je vertrekt toch altijd vanuit je vooroordelen.
Welk perspectief was voor jou het interessantst?
BLANCQUAERT: Dat van polygamie in Dakar. Het was fascinerend om te zien dat steeds meer intelligente vrouwen daar voorstander van zijn. Ze kiezen ervoor om tweede of derde vrouw te zijn omdat ze zo de zware takenlast van de eerste vrouw vermijden en de vrijheid krijgen om hun ambities waar te maken.
Heb je veel huwelijken moeten bijwonen eer je het volledige plaatje zag?
BLANCQUAERT: Heel veel. In een dorp in China, de laatste communistische commune, waren het er bijvoorbeeld veertig in één keer. Waanzinnig. Bokrijk, maar dan in het echt. Trouwens, ‘moeten bijwonen’. (lacht) Je doet het klinken alsof het een ellendige job was. Maar eerlijk gezegd, was het dat soms wel. Mensen die trouwen, doen soms heel raar.
En dan heb je ook nog de zatte nonkels.
BLANCQUAERT: In China heb ik er veel gezien, net als in India. Al zien ze er bij ons toch wel anders uit dan daar. Er zijn ook veel culturen waar feesten geen betekenis hebben en waar mensen uit economische overwegingen huwen.
In Nepal bijvoorbeeld, waar je niet enkel observeert, maar ook een positie inneemt tegen kindhuwelijken.
BLANCQUAERT: Daar kun je toch niet vóór zijn? Hoe kun je verdedigen dat kinderen blootgesteld worden aan seksueel contact, iets dat er onvermijdelijk bij komt kijken? Daar kun je niet met een open blik naar kijken. Wat je wel kunt doen, is proberen te begrijpen waaróm ze hun kinderen uithuwelijken. Als je met de vaders praat, merk je snel dat ze hun kinderen graag zien, dat ze echt denken dat ze doen wat het beste voor hen is. Er is daar zo’n gebrek aan middelen en onderwijs. Dat is het donkerste verhaal van allemaal.
Heb je tips meegebracht voor mensen die op het punt staan te trouwen?
BLANCQUAERT: Doe het niet. (lacht) Nee, in India sprak ik met een oude man die me vertelde dat hij pas na twee jaar huwelijk verliefd werd op zijn vrouw. Daar vertrekken ze vanuit de vraag met wie een verbintenis het verstandigst is. Ik vind dat wel een interessante kijk. Wij handelen eerder vanuit onze emoties en móéten heel verliefd zijn, maar of dat nu per se de juiste manier is?
THOMAS VAN LOOCKE
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
