Het Franse duo Air heeft net ZIJn derde plaat opgenomen, maar hun gedachten zitten al ergens helemaal anders. ‘Wat we nog zouden willen doen? Soundtracks maken voor pornofilms.’ Door Peter Van DycK

In tegenstelling tot Moon Safari en 10,000 hz Legend – waartoe onder meer Beth Hirsch en Beck hun steentje bijdroegen – staan er op Airs nieuwe album Talkie Walkie geen gastzangers. Dat heeft drie redenen, verklapt Nicolas Godin, terwijl zijn koortsige collega JB Dunckel onderuitgezakt op de sofa ligt. ‘Eén: een elektronische plaat met een waslijst gasten is té voor de hand liggend geworden. Twee: omdat we deze keer iets persoonlijks te vertellen hadden, konden we enkel zelf de songs zingen. Drie: ons zelfvertrouwen is toegenomen. Dat producer Nigel Godrich dol bleek op ons Franse accent gaf ons net het zetje dat we nodig hadden.’

Stoort het je om Air zo vaak terug te vinden op chill-out-albums? Jullie maken geen geluidsbehang, toch?

Nicolas Godin: Ik kan moeilijk ontkennen dat we chill-out klinken. We zíjn dan ook kalme, bezorgde mensen. Maar heel wat artiesten die het geluid van Air kopiëren, missen de diepgang van ons werk. Aangezien het leven een aaneenrijging van misverstanden is, willen we met onze platen tonen wie we écht zijn. Al besef ik dat onbegrip goed is voor de kunst. Fans zien niet noodzakelijk in een nummer wat wij erin hebben gestopt. Om die reden mag je nooit een plaat maken om het publiek te behagen. Als je je speciaal opkleedt om een vrouw te versieren, zal je plannetje gegarandeerd mislukken. Maar de dag dat je niet stilstaat bij wat je aantrekt, sla je de vis aan de haak. Alles draait helemaal anders uit dan we bedoeld hadden, maar dat maakt het natuurlijk net boeiend.

Wat is het vreemdste dat je totnogtoe is overkomen?

Godin: Met pornoregisseur Kris Kramski de clip van Cherry Blossom Girl draaien. We zijn fans van zijn kunstzinnige pornofilms. Er schuilen steevast maffe ideeën achter. SexHibition #1 bijvoorbeeld gaat over een jonge vrouw die een inventaris wil maken van alle mogelijke manieren waarop mensen seks met elkaar hebben. Ze filmt vrijende paartjes en stuurt de beelden via een satelliet de ruimte in om aliens over het seksleven op aarde te leren. Een origineel verhaal, toch?

Wist je dat Matmos soundtracks voor pornofilms maakt?

Godin: Echt waar? Cool. Dat wil ik ook nog doen. Ik zou er arty, wondermooie muziek bij verzinnen.

JB Dunckel: Muziek waaruit ons respect voor het andere geslacht zou spreken. Onze songs zijn heel vrouwelijk. We zijn zo geobsedeerd door vrouwen dat we als ze willen klinken.

Jullie maakten al de muziek voor ‘The Virgin Suicides’ en nu zijn jullie opnieuw te horen in een film van Sofia Coppola. ‘Alone In Kyoto’, een song uit ‘Talkie Walkie’ komtvoor ‘Lost In Translation’.

Dunckel: We hebben veel met Sofia gemeen. Haar films lijken op onze muziek: behept met een zekere leegte en zacht van karakter, maar met een aparte timing en montage.

De kiem voor de film werd gelegd toen Coppola zelf op reis was. Ze ondervond namelijk dat ze, als ze in het buitenland verbleef, automatisch over haar leven begon te reflecteren. Herken je dat?

Godin: Toen ik de première van Lost In Translation in Parijs bijwoonde, was het alsof ik naar mijn eigen verhaal zat te kijken. Reizen valt me zwaar, precies omdat het me een ander perspectief op mijn leven biedt. Het is bij momenten angstaanjagend. Ik slaap slecht op tournee omdat mijn hoofd amper stopt met malen. Het is voor mij ook verdomd moeilijk om mijn kinderen te missen. In Japan, waar Lost In Translation speelt, slaat het heimwee het meest ongenadig toe. Ik ben er ooit verdwaald voor een show. Stel je maar eens voor: je kan de wegwijzers niet lezen en als je mensen op straat aanspreekt, blijkt niemand Engels te kennen. Maar toch ligt de Japanse cultuur vrij dicht bij de Franse. We besteden allebei heel veel aandacht aan kwaliteitsvolle voeding. Ik heb trouwens net gedineerd met Cibo Matto, de New Yorkse groep met twee Japanse frontvrouwen. Een van die meisjes is bloedmooi. Ik kon er mijn ogen niet afhouden.

Heb je zijprojecten als de score van ‘The Virgin Suicides’ en ‘City Reading’, het spoken word-album dat je vorig jaar met de Italiaanse schrijver Alessandro Baricco opnam, nodig om de routine te breken?

Godin: Ja, en we zetten ons daar even hard voor in als voor onze eigen albums. Ze zijn ons evenveel waard.

Dunckel: Een popalbum is iets heel specifieks. Je moet bepaalde regels volgen: om beats en zang kan je niet heen. Met die zijprojecten kunnen we búiten dat format treden. Het stimuleert ons om interessantere muziek te maken.

Het ultieme doel zou dus moeten zijn: een popalbum dat alle regels breekt?

Godin: Onze vorige cd 10.000 hz Legend kwam al aardig in de buurt. We hebben nog een heel leven voor ons. Er rest genoeg tijd om een hoop weirde albums te maken.

Door Peter Van Dyck