Verrassing! Na jaren koud en warm blazen is het dan toch zover: op 27 april verschijnt The Magic Whip, het eerste nieuwe Bluralbum in twaalf jaar, met opnieuw alle vier originele leden aan boord. ‘Maar plannen op de lange termijn maken we niet meer’, aldus drummer Dave Rowntree.
Al sinds de groep in 2009 voor een reünietournee opnieuw verzamelen blies, drukten Damon Albarn en co. elk gerucht over een nieuwe plaat vakkundig de kop in. In 2010 vierde de groep Record Store Day met de nieuwe single Fool’s Day, in 2012 volgde de ballade Under the Westway, en daar bleef het bij. Tot Albarn twee jaar geleden tijdens een optreden liet verstaan dat de groep de week voordien in Hongkong een opnamestudio was ingedoken. Met de release van The Magic Whip blijken de wrijvingen tussen gitarist Graham Coxon, die er op het voorlaatste album Think Thank (2003) niet bij was, en Damon Albarn voorgoed gladgestreken. Het enige wat ontbrak, was blijkbaar een speling van het lot.
DAVE ROWNTREE: Dat het album er uiteindelijk gekomen is, mag je zelfs een geluk bij een ongeluk noemen. Twee jaar geleden gingen we op tour in Azië, en toen het festival Tokyo Rocks werd afgeblazen, zaten we plots vijf dagen vast in Hongkong, dus deden we instinctief wat we vroeger altijd deden wanneer er zich vrije tijd aanbood: muziek maken.
En toch bleef Damon Albarn, ook nadien, erg vaag over de mogelijke release van een nieuw album.
ROWNTREE: Omdat de opnames zonder plan waren verlopen. We hebben zelfs geen volle vijf dagen opgenomen. Plus, we hadden een tournee af te werken, Damon had zijn soloalbum te promoten. Pas toen Graham achttien maanden later voorstelde met producer Stephen Street de opnames onder de loep te nemen, bleek dat die sessies vruchtbare ideeën hadden opgeleverd, en die zijn we met Stephen beginnen uit te werken. Tot begin dit jaar wisten wij zélf niet zeker of er ooit nog een nieuw Bluralbum zou verschijnen.
Albarn hield dus gewoon een slag om de arm?
ROWNTREE: Ja, en met reden. Wat anderhalf jaar geleden een goed idee leek, klinkt vandaag misschien als onnozele spielerei. Toen hij eenmaal de afgewerkte tracks had gehoord, was hij even aangenaam verrast en enthousiast als de anderen, maar toen moest hij wel nog teksten verzinnen die bij de muziek pasten. Dat heeft hij opgelost door in zijn eentje terug te gaan naar Hongkong en ginds op onze stappen terug te keren.
De mayonaise pakt opnieuw?
ROWNTREE:The spark is still there, thank god! Je oude successen opnieuw live spelen is één ding, van nul iets nieuws creëren is een ander paar mouwen. Ik las onlangs een interview met Stewart Copeland van The Police, waarin hij vertelt dat ook zij na hun reünietournee aan nieuw materiaal wilden werken. Maar in hun geval was de vonk er niet. Ik kan me enkel voorstellen hoe enorm zuur dat moet voelen. Copeland vergeleek het met een oude legpuzzel. De puzzelstukken horen bij elkaar te passen maar door de jaren heen zijn ze vervormd en krijg je ze met de beste wil niet meer in elkaar.
Het kan geen pretje geweest zijn om toe te kijken hoe de vriendschap tussen Albarn en Coxon kapotging en zo ook de band uit elkaar viel.
ROWNTREE: Het zou niet eerlijk zijn de breuk enkel op hen te steken. We zijn met zijn vieren ten onder gegaan aan alle craziness. Uiteraard was het geen pretje. Lees alle details er in Alex James’ autobiografie maar op na, of kijk naar No Distance Left to Run, de film die we erover gemaakt hebben. Water under de bridge, ik kijk liever vooruit. Eind juni spelen we in Hyde Park, ons spirituele thuis, waar we zes jaar geleden, bij onze eerste terugkeer, zo warm onthaald werden. Dat belooft een speciaal moment te worden.
Binnen enkele weken word je 51. Je ziet een terugkeer op het poptoneel volledig zitten?
ROWNTREE:(lacht) Bedankt om me daaraan te herinneren. Weet je, als we één ding geleerd hebben, is het dat we met Blur maar beter niks voor de lange termijn plannen. We gaan dit album promoten, en dan zien we wel weer.
Albarn en Coxon zijn nooit helemaal van het muziektoneel verdwenen, maar jij hebt je op nieuwe activiteiten gestort: je bent actief voor de Labourpartij en werkt in de juridische sector, je presenteert een programma op radiozender XFM en runt een animatiestudio, Nanomation. Valt dat te combineren met optreden en interviews?
ROWNTREE: Zoals je weet, zijn er binnenkort verkiezingen in Engeland, en ik ga er samen met de andere militanten uit ons arrondissement alles aan doen om onze kandidaat aan de overwinning te helpen. Maar dat is politiek, en dat hou ik liever gescheiden van de muziek. Wat betreft interviews geven: ik vind het tegenwoordig een privilege om over onze muziek te mogen praten, echt waar. De dagen dat Blur een geliefkoosd doelwit van de rioolpers was, zijn gelukkig voorbij. We zijn eindelijk te oud en te braaf voor de tabloids. (lacht)
Welke songs van Blur speel je het liefst live?
ROWNTREE: Oei, ik ben een heel slechte popster, want ik hou nooit lijstjes bij. (denkt na) Ik heb een zwak voor goede, traditionele, mooie liedjes, en tijdens onze shows blijken onze grote ballads, zoals To the End, altijd een hoogtepunt. Altijd ontroerend om te zien hoe een festivalweide dan een collectief traantje wegpinkt.
Verrassend antwoord van een drummer.
ROWNTREE: De traagste liedjes zijn dikwijls de meest verraderlijke, mijn beste. Eerlijk, iets als Song 2, dat kan het kleinste kind drummen, toch?
THE MAGIC WHIP
Uit op 27/4 via Parlophone.
DOOR JONAS BOEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
