‘De fans komen naar onze optredens met de ingesteldheid van iemand die naar de indie-car races gaat: ze willen ons zien crashen.’ Bij Cracker, de grootste brokkenpiloten van de Amerikaanse rock, voeden accidenten de creativiteit.

Door Peter Van Dyck,

Forever‘ (Cooking Vinyl)

Concert: 22/2, AB-Club Brussel

Zijn groep Cracker liet, samen met eels en Sparklehorse, in de jaren ’90 een frisse wind waaien door de Amerikaanse rock. Hij balanceerde op een slappe koord. Cracker slaagde er met Low, Big Dipper en Sweet Thistle Pie in songs te maken die radiovriendelijk én intelligent waren. Het was laagjesmuziek die aanleunde bij de poppy mainstream en toch tegelijk afwijkend was.

Ook in de jaren ’80 had Lowery voor een bescheiden revolutie getekend. Zijn toenmalige groep Camper Van Beethoven stond aan de zijde van The Dream Syndicate bij de wieg van de garagerockrevival. Sinds de split van deze cultband in ’89 ontwikkelde Lowery een bewonderenswaardige ondernemersgeest. Hij is naast frontman van Cracker: acteur (in The River Red en This Space Between Us), producer (van Counting Crows, Joan Osborne en vooral Sparklehorses klassieker vivadixiesubmarinetransmissionplot), studio-eigenaar (van de Sound of Music Studios in Richmond, Virginia) en platenbaas (van het onafhankelijke label Pitch-a-Tent).

De man achter sarcastische songs als Happy Birthday To Me en I Hate My Generation lijkt tijdens ons gesprek helemaal niet de cynicus waarvoor hij soms wordt gehouden. Hij en gitarist/muzikale partner Johnny Hickman zijn uiterst minzaam en dat is ook hun werk, als je bereid bent het met een korreltje zout te nemen. Het nieuwe Forever is een soulvol en manifest vrolijk album dat met alles en iedereen de draak steekt.

De grooves zijn vaak funky. ‘Wij willen verschillende Amerikaanse muziekgenres doen samensmelten’, vertelt David Lowery. ‘Op deze plaat hebben we wat geflirt met old skool R&B en hiphopbeats. In mijn ogen volgen we op die manier de rocktraditie. Er is altijd al een dialoog geweest tussen blanke Amerikaanse rock en zwarte muziek. Een uitwisseling van ideeën. Om de zoveel jaar gaat rock bij de zwarte muziek nieuwe beats halen. Omgekeerd zijn de gitaren momenteel weer in de mode in underground hiphop. Dat het ritme van de track Shameless zo funky is, hebben we evenwel aan een stom toeval te danken. Omdat de drummachine verkeerd afgesteld stond, startte een ander ritmepatroon dan gepland toen we dat nummer opnamen. Het was een hiphopbeat, waaraan onze drummer spontaan een maffe roffel toevoegde. Omdat het wonderwel paste in de song, hebben we dat zo behouden. Bij ons groeien de arrangementen regelmatig uit dat soort accidenten.’

Daarnaast zijn er songs, zoals Shine en Brides Of Neptune, die zich meer tegen een Britse sound aanwrijven dan tegen de Amerikaanse blues van vorige plaat Gentleman’s Blues. ‘We veranderen regelmatig van koers, omdat we nogal snel verveeld raken’, legt Johnny Hickman uit.

David Lowery: Omdat mijn vader bij de luchtmacht zat, hebben we zo’n beetje overal gewoond. Mijn moeder is trouwens Brits. We zijn een bastaardgroep. Dat merk je vooral als we met rootsmuziek stoeien. We mengen dat met van alles en zo hoort het volgens de puristen niet. We zijn The Black Crowes niet. Als je aan één stijl vast blijft hangen, sukkel je een doodlopend straatje in.

Sommige nummers op ‘Fovever’ lijken een sloganeske schreeuw. Het repetitieve aspect zorgt voor een mantra-achtig effect.

Lowery: Dat heb ik altijd geapprecieerd bij Iggy Pop: songs met weinig woorden, die op verschillende manieren worden herhaald. Waardoor de intonatie waarmee hij zingt plots heel belangrijk wordt. Niet dat ik hem probeer te kopiëren, maar ik hou gewoon van die stijl. Soms heeft een nummer weinig woorden nodig. Hoe in Shameless het achtergrondkoortje dat woord shameless blijft herhalen: dat is grappig, toch?

Het zal je ook wel zijn opgevallen dat in heel wat nummers de uitdrukking guarded by monkeys weerkeert. Dat is geïnspireerd door een gesprek dat ik de studio had met Mark Linkous, die aan de track Brides Of Neptune heeft meegewerkt. We hadden het over platen van Daniel Johnston en Syd Barrett, die een zweem van waanzin bezitten. We wilden de indruk wekken dat ik systematisch gek word. Zo groeide het idee om te pas en te onpas die bizarre regel guarded by monkeys te gebruiken. Mark heeft werkelijk een apencomplex, sinds hij als kind gebeten werd door een aap, genaamd Happy.

Het is niet de eerste keer dat je samenwerkt met Mark Linkous. Beschouw je hem als een ‘soulbrother’?

Lowery: Al hebben Sparklehorse en Cracker een verschillende sound, toch is het een zusterband. Ik heb de coproductie van hun eerste en tweede album op mij genomen. We kennen Mark al lang, hij was vroeger roadie bij ons. Hij is intussen een van mijn beste vrienden geworden.

Jullie houden er allebei van geluiden te manipuleren. Wie heeft hier wie beïnvloed?

Lowery: Moeilijk te zeggen. Eén ding is zeker: de sound van zijn debuut, die nadien is uitgegroeid tot zijn handelsmerk, is grotendeels bepaald door de omstandigheden. ( lacht) Dit is het enige échte verhaal: Mark had eerst een groep met zijn broer en enkele vrienden. Ze speelden de songs van die eerste plaat toen al, alleen een stuk sneller. Hoewel hij nu bekendstaat als iemand die heel zacht zingt, brulde Mark in die periode nog door de microfoon. Eerst had hij die nummers mét groep opgenomen, maar achteraf bekeken was hij daar niet tevreden over.

Ik stelde hem daarna voor om mijn achtsporenmengtafel op te stellen in zijn huis op het platteland en samen aan de songs te sleutelen. We namen ’s nachts op. Omdat zijn vrouw al sliep, moesten we heel stil spelen. Dat heeft ongetwijfeld zijn stempel gedrukt op het eindresultaat.

En dat heel wat van de apparatuur die we gebruikten aan slijtage onderhevig was, heeft ook een grote rol gespeeld in de totstandkoming van die ‘interessante’ geluiden. ( lacht) Ik had een goedkope compressor die we helemaal opbliezen en waar we de zang doorstuurden, waardoor je die vreemde vervorming van zijn stem kreeg. Later kocht ik een professionele studio, maar omdat Mark nog geen platencontract had, kon hij geen studiotijd betalen. Bijgevolg namen we opnieuw ’s nachts op. Vandaar dat die platen zo traag zijn en zo’n late nachtsfeer uitwasemen. Ik denk dat we uiteindelijk elkaar beïnvloed hebben. Ik herinner mij dat hij synthesizers en samplers eerst absoluut niet cool vond, maar dat ik hem toch op andere gedachten heb kunnen brengen.

In het nummer ‘Superfan’ voer je een obsessieve fan op. Ooit last van gehad?

Johnny Hickman: Occasioneel wel, ja. Wat absurd lijkt, want zo’n grote groep zijn we uiteindelijk niet. We hebben geen bodyguards en kunnen ons die ook niet permitteren. ( lacht) Dus moeten we zo nu en dan de tijd nemen om zo’n fan uit te leggen dat onze teksten niét persoonlijk tot hem gericht zijn. Vooral David blijkt, van in zijn Camper Van Beethoven-periode al, dat soort gestoorde mensen aan te trekken. Ik hoorde ooit zo’n kerel tegen David verklaren: I heard the words. Here I am. Alsof er een verborgen boodschap zat in de songs. Dat inspireerde ons tot de tekst van Superfan. Het is grappig maar tegelijk ietwat beangstigend. Gelukkig gaat het slechts om een minderheid. Het gros van de fans is wel bij het hoofd.

De titel van jullie eerste single ‘Teen Angst (What The World Needs Now)’ was een verwijzing naar Burt Bacharach. In ‘Shine’ duikt hij opnieuw op. Hoe komt het dat je zo gefascineerd bent door die man?

Lowery: Het is de era waar zo’n figuur als Bacharach voor staat: the swinging sixties, weet je wel. Om diezelfde reden ben ik ook dol op Frank Sinatra. Het is verdomd jammer dat Sinatra er niet was na de terreuraanslagen van 11 september. Ik zie hem al staan op de Memorial in dat baseballstadion in New York: I’ve made a couple of phonecalls. It’s taken care off, people. New York heeft zo’n figuur nodig. Hij deed de mensen zich beter voelen. In de jaren ’60 hadden de artiesten tenminste nog stijl en klasse. Als je nu ziet hoe die gasten van Oasis erbij lopen. Typisch Engels is dat. Ik las onlangs nog een interview met iemand van The Charlatans. I’m the new Keith Richards, zei hij. Wie wil er nu onverzorgd en rimpelig uitzien! Niet dat wij zoveel klasse uitstralen. ( lacht) In Alabama was ik een tijdje geleden zo dronken dat ik niet eens in staat was de liveshow af te werken.

Hickman: Hebben we de set maar zonder hem verder gezet, door AC/DC-covers te spelen. Ik denk dat onze fans het ons wel vergeven dat we af en toe uit de bocht gaan.

Lowery: Meer zelfs, ze komen naar onze optredens met de ingesteldheid van iemand die naar indie-car races gaat: ze willen ons zien crashen. We gebruiken nooit een setlist. Onze optredens kunnen alle richtingen uitgaan, soms zelfs een niet al te professionele richting.

Heb je daarom ooit beweerd dat het een zegen én een vloek was dat jullie radiohits hebben gehad? Als je veel succes hebt, ben je misschien meer verplicht je verantwoordelijkheid te nemen.

Lowery: Toen we met Kerosene Hat plots een platina plaat hadden, speelden we een zomer lang op packaging tours en werden we geconfronteerd met mensen die gedurende het hele optreden om die ene hit riepen. Niet dat we die mensen verwensten, maar het verstoorde ons comfortabele bestaan toch wel even. Plots waren we die hotte cultband. Uiteraard hebben we in die periode ook een smak geld verdiend.

Hickman: Ik heb er een nieuwe truck van gekocht.

Je hebt intussen kennisgemaakt met de minder fraaie kant van de muziekbizz: je hebt Uncle Kracker, het soloproject van de DJ van Kid Rock, voor de rechter moeten brengen omdat hij jullie de kaas van het brood dreigde te eten.

Lowery: Zijn label vroeg ons eerst de toelating om hem Kracker te noemen. Uiteraard weigerden wij dat. Dachten ze nu echt dat we gek waren? Ik verwachtte dat ze op een deal zouden aansturen en met veel geld zouden zwaaien, maar nee: ze speelden het heel sluw. Ze hebben iets onwettelijks gedaan: ze gebruikten onze merknaam. Officieel heet hij nu Uncle Kracker, maar op radio en tv wordt hij kortweg als Kracker aangekondigd. Welnu: we hopen dat hij héél veel platen verkoopt.

Zodat hij een fikse schadevergoeding kan betalen? Het is jullie gegund.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content