Als je op de Antwerpse Meir een vislijn uitgooit, heb je gegarandeerd een van talent overlopende muzikant beet. Althans, dat zou je toch beginnen denken, want na dEUS, Zita Swoon, Dead Man Ray en zovele anderen is het nu de beurt aan Babyjohn om vanuit de Scheldestad het land te veroveren.

Door Gunter Van Assche

‘In Flux’ Uit op 21/10 bij Enfrente/Lowlands. In concert: op 25/10 samen met Herbaliser in Vooruit in Gent. Info: 09-267 28 28

Een blitzstart, zo mag je het recente parcours van Babyjohn wel omschrijven. Nog voor er een plaat was uitgekomen, stond de groep al op enkele buitenlandse podia en kreeg ze een stekje op de affiche van Beach Rock Oostende. Maar voor één keer is scepsis onnodig, want op hun debuut-cd In Flux – met de stomende single Outta Your Mind – bewijzen de vijf groepsleden dat ze hun plaatsje in de zon ruimschoots verdienden. Babyjohn klinkt broeierig en mept wild om zich heen op een plaat die laveert tussen begeesterde jazzfunk en elektro en klotst in een poel van muzikale mengvormen en stuwende dansritmes.

Babyjohn telt vijf leden: gitarist-toetsenist Maarten Van Cauwenberghe, de broertjes Christophe en Dimitri De Beukelaer, respectievelijk zanger en keyboardspeler, en ritmesectie Yannick Daems en Filip Van de Bril. Christophe en Maarten werpen zich al snel op tot de voornaamste spokesmen van de groep, hoewel ‘ieders inbreng steeds erg wordt gewaardeerd’, aldus Christophe. Zo verzorgde fotografe Ann Vallé, een vriendin van de groep, het artwork van de cd – van haar hand is de foto waarop de band poseert zoals Suske en Wiske dat op de achterflap van hun allitererende avonturen doen.

De groep stelt ons voor om de video-opnames voor Trip To Paris op de Rotterdamse Maas mee te volgen. In hun zog zullen ook enkele autochtonen uit het Spaanse Ronda meelopen. Enkele jaren terug verkaste manager Filip Eyckmans, die met Musickness zijn schouders zette onder dEUS en nu Babyjohn onder zijn vleugels heeft genomen, naar Ronda om er te investeren in het gastenhuis En Frente Arte – oftewel Het Kunstfront -, een opnamestudio annex chillroom in the sun. Babyjohn ging drie maanden op retraite in Eyckmans’ optrekje – waar ook The Ideal Crash van dEUS vaste vorm kreeg – om In Flux op te nemen.

Het vage vermoeden dat het voortbestaan in onooglijke gehuchten als Ronda afhangt van inteelt, wordt bewaarheid door de twee belangrijkste figuranten in de clip: de ene Rondese autochtoon is een heuse Elvisimitator inclusief wit glitterpak en kamerbrede sideburns. Geen kans laat hij onbenut om in duet met zijn gammele cassetterecorder een liveconcert van The King mee te lippen ten overstaan van de onthutste Noorderburen. De tweede figurant maakt ook een onwisbare indruk door voortdurend spastisch te gesticuleren en zijn onsamenhangende betogen met het fonetisch aandoenlijke ‘ Ladies and Germany’ te openen. Aan elke belangstellende toont hij, grijnzend als een trotse zesjarige, een foto waarop hij met Robert de Niro poseert, die blijkbaar ooit om onduidelijke redenen in Ronda is verzeild. En nu zet hij met Babyjohn zélf de eerste stappen buiten zijn eigen dorp. We schrijven geschiedenis.

De clip voor Trip to Paris zelf heeft opvallend weinig om het lijf. Van een scenario, verhaallijn of zelfs mistig basisidee lijkt geen sprake. De bandleden huppen op en neer op het achterdek van een van de drie varende plezierbootjes, en worden daarbij afgelost door Elvis en de ‘Germany’-idioot. Eigenlijk is dit best rock-‘n-roll: flitsende choreografie, extravagante cameravoering of peperdure decors kunnen het vijftal blijkbaar gestolen worden. Drummer Yannick Daems verklaart ‘dat de opnames worden gemonteerd tot een surreëel aandoend verhaal’. I bet it will.

John Lennon zag ooit Elvis op tv, tussen hordes gillende meisjes. Hij zei zijn moeder: ‘Dat lijkt me wel een leuke job. Zoiets wil ik óók doen.’ Wie beïnvloedde jullie ooit?

(democratisch door elkaar, hilariteit) Euh…Lee Towers misschien? The Village People ook. En Slash natuurlijk.

Jullie noemen Babyjohn een kruising tussen Beck en Soul Coughing. Die voorbeelden komen toch niet overdreven hard door.

Maarten Van Cauwenberghe: Wij zitten niet te flippen op een bepaalde groep of muzikant, allerminst. Maar we moesten per se een referentie opschrijven. En Beck en Soul Coughing vinden we nu eenmaal allemaal best wel goed.

Christophe De Beukelaer: We worden daar nu elke keer mee geconfronteerd, maar we delen met Beck niet veel meer dan de keuze om verschillende invloeden op te nemen in de muziek en de vergelijking met Soul Coughing is er enkel en alleen omdat we in dezelfde bezetting spelen. En omdat er al eens een beat in komt, sleuren ze er The Chemical Brothers bij… ach wat.

De synthesizers zijn wel heel erg jaren tachtig.

Van Cauwenberghe: Er zit ontegensprekelijk veel eighties in In Flux, maar de plaat bevat ook veel funky dingen. In sommige songs bemerken we zelf de Talking Heads. En ten tijde van onze demo werden we vergeleken met The Cure. Maar we focussen ons echt niet op een bepaalde groep. Het is een dooddoener, maar we proberen zoveel mogelijk een eigen geluid te creëren.

De gebruikelijke kruisbestuivingen in de Antwerpse scene lijken ook niet aan jullie besteed.

De Beukelaer: We behoren niet tot die scene. We speelden weliswaar in andere groepjes voor Babyjohn werd opgericht, maar die raakten meestal zelfs niet tot in het demo-stadium.

Van Cauwenberghe: Wat het Ronda-verhaal betreft: Filip, onze manager, is een jeugdvriend. De hele dEUS-school kennen we niet persoonlijk, dat zijn geen intieme vrienden van ons. Hoe we dan toch in Ronda kwamen? Met zijn drieën – ik, Dimitri en Maarten – maakten we een demo die we rondstuurden. Filip vond die goed en nam ons mee naar Ronda waar we tussen januari en maart alles hebben opgenomen en gemixt.

Welke platen namen jullie mee de studio in?

De Beukelaer: We namen geen platen mee in de studio om in een bepaalde mood te raken, maar wel voor het afmixen: Midnite Vultures van Beck lag toen bijna onafgebroken op. Dit was voor ons de eerste keer dat we een studio binnenwandelden. De demo hadden we thuis opgenomen – op een totaal foute manier, zogezegd, want we gebruikten bij gebrek aan een micro bijvoorbeeld soms een koptelefoon.

Van Cauwenberghe: We hebben zelfs nog stukjes trompet of stem met ons zatte botten opgenomen, dat staat nog altijd op de plaat. Onze beats zijn geen hypermoderne housebeats, we gebruiken oude platte beats. We grijpen gemakkelijker terug naar oude instrumenten, zonder voorbedachten rade of zo hoor.

Zijn jullie tevreden over jullie debuut-cd?

De Beukelaer: Op elk nummer hebben we wel iets aan te merken maar al bij al zijn we heel trots. De nummers zijn er heel snel gekomen en we hebben iets te weinig tijd gehad tussen de demo en de eerste plaat – amper zes maanden. Behalve de zang is ook alles vrij nieuw: de zanglijnen of flarden daarvan bestaan al erg lang. De structuren van de nummers op deze plaat zijn trouwens vaak de iets beter uitgewerkte versies van de demo.

‘In Flux’ is geen Latijn. Waarvoor staat het dan?

Van Cauwenberghe:In Flux is in feite een Amerikaans-Engelse uitdrukking die wordt gebruikt voor iemand die wispelturig of zelfs labiel is. Zo zou je onze muziek ook kunnen omschrijven. We bedienen onszelf van de nodige weerhaakjes.

Van Cauwenberghe: De basis van onze songs zijn soms twee akkoorden. Daar bouwen we dan wat verder op. We beginnen er echt niet onnodig dingen bij te zoeken: als een eenvoudig maar mooi nummer geen gitaar behoeft, zullen we die ook niet gebruiken. Het is niet de bedoeling dat iedereen evenveel noten speelt in dezelfde minuut. Niemand van ons is geïnteresseerd in de afzonderlijke prestaties: daarmee houd je op muzikaal vlak geen groep overeind, zeker niet op korte termijn.

De plaat was nog niet uit, maar jullie concertagenda was de laatste maanden toch al aardig gevuld.

De Beukelaer: Het is inderdaad vrij uniek dat een beginnende groep zonder plaat in handen gevráágd wordt voor een festival als Beach Rock. Er gaat ook wel een bijzondere visie schuil achter onze optredens. We kunnen misschien als pretentieuze lullen klinken, maar we willen niet overal spelen. Wij wachten liever wat langer dan hier en daar én daar te spelen. Met een zekere strategie werken we aan die optredens: we kunnen er niet van leven, dus kunnen we maar beter maken dat we op goede plaatsen spelen, in plaats van voortdurend alle jeugdcafés af te schuimen.

De Dandy Warhols verkochten ‘Bohemian Like You’ aan Vodaphone. Van de weeromstuit scoorden ze een vette hit in acht Europese landen. Hoe verleidelijk is zo’n aanbod?

De Beukelaer: Als je muziek maakt opdat niemand het zou horen, heeft het geen nut hè. Ik weet het: er wordt vaak wat negatief en minachtend over gedaan, over muziek die wordt gebruikt in reclame. Persoonlijk snappen we écht niet wat daar verkeerd mee is; soms is die muziek precies de kers op de taart! Over die wereld kun je inderdaad een eigen mening hebben, maar hey, als iemand er nog maar aan dénkt om uw lieke te gebruiken… wij hebben geen ethische bezwaren.

Volgens Tom Barman betrek je op die manier algauw zes miljard medeplichtigen in zo’n complot van concessies.

De Beukelaer: Je kent The Doors van Oliver Stone, hè? Daar windt Jim Morrisson zich enorm op omdat Light My Fire wordt gebruikt voor reclame. Misschien hebben muzikanten die zich daarover druk maken te veel naar die film gekeken. Op die manier kun je je ook verzetten tegen alle commerciële stations die je liedje draaien. Maar zoals gezegd, dat neemt niet weg dat we ook niet op elke straathoek en in elk café willen optreden. Het moet de moeite lonen.

Wat verwachten jullie nu zelf van ‘In Flux’?

Van Cauwenberghe: We krijgen op dit moment erg goede kritieken op de plaat, en dat schept inderdaad wel vrij hoge verwachtingen. Maar we zijn niet idioot: alles begint pas echt als de plaat in de FNAC ligt en mensen ze kopen – of er los over kijken. We kunnen niet meer doen dan afwachten tot In Flux uitkomt en zien hoe de reacties zijn. Onze mixer hoorde het album voor de eerste keer in de auto en echt superovertuigd was hij niet. Pas na vier of vijf keer luisteren vond hij de plaat echt goed. Heel veel mensen hebben die reactie. Het is leuk dat we blijkbaar geen hapklare brokken muziek maken, maar zoiets is natuurlijk ook heel gevaarlijk.

Jullie dekken jezelf nu toch nog niet in?

De Beukelaer: Als je te hoge verwachtingen krijgt, kun je enkel tegen de muur lopen. We zullen er dus alles aan doen om niet te beginnen zweven. In Nederland hebben we ook al een VPRO-sessie gedaan en dat verliep bijzonder leuk. Maar welke verwachtingen moeten we hebben? Millionaire is ongelooflijk bezig, toch? En hoeveel platen verkopen die: twaalfduizend exemplaren, zoiets? Coldplay verkoopt er vijf miljoen. Tienduizend verkochte platen, daar zou ik al dolblij mee zijn, absoluut.

‘Het klinkt misschien pretentieus, maar we willen niet op elke straathoek spelen. Het moet de moeite lonen: we kunnen er toch niet van leven, dus proberen we maar beter op goede plaatsen op te treden, in plaats van voortdurend alle jeugdcafés af te schuimen.’