‘WE HEBBEN DE FILM BEWUST OPGEVAT ALS EEN NARRATIEF LABYRINT’

Hun hypergestileerde langspeeldebuut Amer zette het Brusselse regisseurskoppel Bruno Forzani en Hélène Cattet wereldwijd op de kaart bij fans van cult- en genrefilms. Met L’étrange couleur des larmes de ton corps bevestigen ze nu hun talent en visuele flair.

Net als in Amer brengt het duo uit Sint-Gillis hommage aan de giallo, hét Italiaanse thriller- en exploitatiegenre bij uitstek dat in de jaren 1960 en 1970 door cineasten als Dario Argento en Mario Bava in het leven werd geroepen. En dat doen ze op een nóg radicalere en experimentelere manier dan in hun debuutfilm.

Als Dan (de Deense acteur Klaus Tange) terugkeert van een zakenreis, stelt hij vast dat zijn appartement van binnenuit gesloten is en zijn vrouw nergens te bespeuren valt. Enkel de oudere dame op de zevende verdieping lijkt meer te weten. Dat is meteen zowat alles wat u van de plot dient te snappen. Wat begint als een kafkaiaanse spookhuisthriller, muteert gaandeweg tot een sensueel labyrint van piepende poorten en krakende trappen, extreme close-ups, felle kleuren, montage-experimenten en muziek van Ennio Morricone.

Amer werd gedraaid aan de Franse Rivièra, maar voor L’étrange couleur des larmes de ton corps gingen Forzani en Cattet op locatie in eigen land. ‘De Brusselse art-nouveau-architectuur was een grote inspiratiebron voor deze film’, aldus Bruno Forzani. ‘Zulke huizen dienen voor ons als poorten om een fantasierijk universum te betreden, een beetje zoals in The Twilight Zone. Bovendien worden vrouwen in de art nouveau voorgesteld als goddelijke creaturen. Dus vormde het de perfecte setting voor een weelderig verhaal over seksuele fantasie, fetisjisme en moord.’

HÉLÈNE CATTET: ‘Architectuur speelt in de giallo een grote rol. Daarom hebben we op verschillende locaties scènes gedraaid in art-nouveauhuizen. Ze doen ons denken aan de surrealistische stijl in het werk van Harry Kümel, Monsieur Fantômas en André Delvaux.’

BRUNO FORZANI: ‘Vergelijk onze film gerust met een extreme versie van Delvauxs De man die zijn haar kort liet knippen (1966).’

Waar komt jullie fascinatie voor de giallo-exploitatiefilms eigenlijk vandaan?

FORZANI: Op mijn twaalfde was ik al een fan van horror, maar ik raakte uitgekeken op de Amerikaanse slasherfilms. Je kreeg voortdurend hetzelfde recept voorgeschoteld. Toen ik Tenebre van Dario Argento ontdekte, gingen mijn ogen open. Dankzij die mengelmoes van erotiek, prachtige architectuur en onconventionele muziek ben ik horror beginnen te beschouwen als een vorm van kunst. De eerste film van Dario Argento was een mix van arthouse en cinéma populaire. Dat was nieuw. Het was de grootmeesters van de giallo ook niet louter te doen om exploitatie, maar vooral om de cinematografische zoektocht.

CATTET: Dankzij Bruno heb ik het genre leren kennen. Interessant was dat de gialli meer ruimte lieten voor experiment. Er was meer vrijheid en inventiviteit in de jaren 1960 en 1970; filmmakers waren niet bang om vernieuwend uit de hoek te komen en af te wijken van de geijkte formules.

Toch ontlenen jullie vooral elementen aan het genre om een eigen visie te ontwikkelen.

FORZANI: De thema’s die we in onze films stoppen, zijn erg persoonlijk. L’étrangecouleur des larmes de ton corps is surrealistischer en psychedelischer dan de gialli, de film is meer opgevat als een detectivethriller of een whodunit. Van Amer dachten mensen indertijd ook al dat het een pure oefening in giallo was, maar dat was maar één aspect van de film. Via de giallo-beeldtaal schetsten we een portret van een vrouw die tijdens drie cruciale momenten in haar leven geconfronteerd wordt met haar angsten en haar lusten.

CATTET:Amer had een rechtlijnigere plot. Maar in L’étrange couleur des larmes de ton corps gaan we op een veel speelsere manier om met het verhaal.

Loop je dan niet het risico er een ingewikkeld soepzootje van te maken?

CATTET: Niet echt. Er is wel degelijk een plot, maar we willen de toeschouwer in de eerste plaats meesleuren in een droomwereld. Daarom hebben we de film bewust opgevat als een narratief labyrint, met tal van petites histoires die uiteindelijk convergeren naar één hoofdverhaal.

FORZANI: Een cinematografische rollercoaster, zeg maar.

CATTET: De visuele en sonore beleving staat centraal. We hebben het scenario geschreven met het oog op meerdere kijkervaringen: de eerste keer worden je zintuigen bestookt, de tweede keer worden je hersenen geprikkeld.

FORZANI: En wie meegaat in onze trip, krijgt de ene mokerslag na de andere te verduren. Alles draait om chaos; we proberen de innerlijke chaos van het hoofdpersonage tastbaar te maken, zonder uitleggerig of moraliserend te worden.

Elf jaar hebben jullie aan deze prent gesleuteld. Was het een droomproject?

CATTET: Absoluut! In 2002 waren we al aan het scenario beginnen te schrijven. Het had dus ons debuut kunnen worden, maar daarvoor hadden we toen het geld noch de middelen. Bruno werkte in het filmarchief van Cinematek, ik in een boekenwinkel. Met het geld dat we daarvan opzijlegden, maakten we kortfilms en zo hebben we Amer ingeblikt, die trouwens veel eenvoudiger was om te maken.

FORZANI: We hebben het scenario van L’étrange couleur des larmes de ton corps keer op keer herschreven. Het verhaal is dus gedurende tien jaar met ons mee geëvolueerd. Het succes van Amer heeft deuren geopend, waardoor we onze visie eindelijk konden realiseren. We zijn zelfs met Koen Mortier (regisseur van Ex-drummer en 22 mei, nvdr.) in zee gegaan, hij is coproducent van de film.

Een van jullie grootste bewonderaars is Quentin Tarantino. Hij plaatste Amer in zijn top 20 van beste films uit 2010.

CATTET: Die man is een God! (lacht)

FORZANI: Daardoor kregen we pas echt naambekendheid. Plots stonden we op de affiche van zowel arthouse- als genrefestivals. Dat is nu ook weer het geval met L’étrange couleur des larmes de ton corps; die wordt vertoond in het MoMA in New York, maar ook in Centre Pompidou in Parijs. Blijkbaar kun je onze films zowel exploitatie als moderne kunst noemen. (lacht)

L’ÉTRANGE COULEUR DES LARMES DE TON CORPS

Vanaf 12/3 in de bioscoop

DOOR ANDREAS ILEGEMS

Bruno Forzani: ‘L’ÉTRANGE COULEUR DES LARMES DE TON CORPS IS SURREALISTISCHER EN PSYCHEDELISCHER DAN DE GIALLI, DE FILM IS MEER OPGEVAT ALS EEN DETECTIVETHRILLER OF EEN WHODUNIT.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content