‘Wattefok’

© Michiel

Naar aanleiding van het nieuwe seizoen van De Ideale Wereld, mijn autobiografie en mijn graafheid in het algemeen wil ik jullie via een diepte-interview een unieke inkijk geven in het leven van een rijzende ster. Gezien ik hoofdredacteur ben van dit blad lijkt het mij ook niet meer dan normaal om dit interview zelf af te nemen.

Michiel: Jij bent eigenlijk echt supergraaf. Hoe komt dat?

Michiel: Ik ben blij dat je het vraagd. Graafheid is natuurlijk iets dat je in de eerste plaats hebt of niet. Veel mensen zeggen weleens dat ik echt een ‘je-ne-sais-qoui’ heb waarop zeg ik van ‘Wat?’ want ja mijn Spaans is niet supergoed.

Michiel: Wat zijn jouw hobbies?

Michiel: Joggen op de E19, naar binnen en buiten staren, mij verkleden als Bassie & Adriaan, eieren koken, vijzen sorteren, egels kamm..

Michiel: Wacht eens. Hoe kan je verkleed zijn als zowel Bassie én Adriaan?

Michiel: (denkt na) Eerst en vooral moetge dat echt willen. Dat komt niet van de ene dag op de andere. Ik ben daar al op aan het oefenen van toen ik 3 was en ik moet zeggen het begint aardig te lukken. Het is pas sinds onlangs dat het recentelijk echt goed aan het lukken is. Vroeger dacht ik soms dat ik het beet had, maar dan keek ik eens goed en was ik verkleed als Adriaan & Bassie. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Je bent dan diep teleurgesteld in jezelf, maar je moet blijven vechten. Ik geef trouwens privélessen nu.

Michiel: Hoeveel vraag je daarvoor?

Michiel: 300 euro. Knappe meisjes gratis.

Michiel:Da’s echt een spotprijs.

Michiel: Merci. I knowz.

Michiel: Vanwaar het idee om nu al een boek te schrijven over jezelf?

Michiel: Naast F.C. De Kampioenen ben ik ook een zware Thuis-fan. Dankzij Thuis heb ik Anna-Joy Tielemans leren kennen en het is dankzij haar boek Gewoon Anna ofzoiets dat ik inzag dat er niets mis is met megalomanie. Het enige verschil is dat zij met haar boek de mythe wil doorprikken dat ze perfect is, en bij mij is het net andersom; ik wil via mijn boek laten zien dat ik wel degelijk perfect ben.

Michiel: Het is een boek met luisterknoppen.Vanwaar die keuze?

Michiel: De luisterknoppen zijn er zodat iedereen mee kan volgen. Blind of doof. Zwart of blank.

Michiel: Hoe weten blinde mensen waar ze moeten drukken?

Michiel: Euh… (denkt heel lang na)

Michiel: De luisterknoppen bevatten ook niet alle inhoud van het boek. Bij een druk op de tweede knop horen we jou bijvoorbeeld enkel ‘Paljas!’ roepen. Hoe moeten mensen aan de hand daarvan de inhoud kennen?

Michiel: Awel gewoon… door euh… (denkt lang na)

Michiel: Ik heb de indruk dat je daar niet echt goedover hebt naged..

Michiel: (onderbreekt) Er zijn trouwens niet alleen luisterknoppen maar ook alzheimersamenvattingen onderaan elke pagina, zodat ook die mensen kunnen volgen.

Michiel: Dat is nobel. In een van de alzheimersamenvattingen maan je dementerende bejaarden aan om je op te nemen in hun testament. In een andere vraag je het aan met eventuele knappe alzheimergrietjes. Ik denk niet dat iedereen daar even opgezet mee zal zijn.

Michiel: Gast serieus, aan wie zijne kant stade gij eigelijk?

Michiel: Wattefok?

Michiel: Ik breng mezelf in de war.

Michiel: Ja ik ook. (probeert zich te concentreren)

Michiel: Goed, even over iets anders. In het boek heb je het ook over de verschillende fases die je als peuter hebt gekend. Naast je fiscale fase, waarin je een meer dan gewone belangstelling had voor Paul D’hoore, had je nog een andere. Deze werd door psychologen ‘de provinciale fase’ gedoopt.

Michiel: Ja, ik werd als peuter meermaals onderworpen aan verschillende psychologische onderzoeken. Tijdens mijn provinciale fase had ik als peuter vaak de drang om al kruipend de naburige provincies te verkennen. Het duurde vaak lang, soms een week of twee, voordat mijn ouders alarm sloegen wanneer ik weer eens vermist was. Aangezien ik van Hoboken ben, vonden ze mij dan terug in Hemiksem of Wilrijk, met mijn handjes en knietjes volledig opengekropen. Het bloedspoor dat ik achterliet, heeft vaker mijn leven gered want zo konden ze mij uiteindelijk altijd terugvinden.

Michiel: Kruip je nog steeds?

Michiel: Tgoh, dat gebeurt van tijd tot tijd. For old time is the sake. Kruipen doet mij terug jong voelen. Alsook heb ik soms een beetje last van hoogtevrees. Wanneer ik het weer eens benauwd krijg, kruip ik even een paar meter en dan gaat het weer snel beter.

Michiel: Je verkende als peuter enkel de naburige provincies en ging nooit verder?

Michiel: Nee, dat is het vreemde. Blijkbaar heb ik een soort ingebouwd navigatiesysteem dat ervoor zorgt dat ik onbewust wist wanneer ik te ver aan het kruipen was. Volgens psychologen heeft het iets te maken met magnetisme in mijn hoofd, een beetje zoals bij vogels. Het gerucht doet dan ook de ronde dat ik afstam van kruipende trekvogels.

Michiel: Hm, interessant.

Michiel: Merci.

Michiel: Dat brengt mij naadloos over tot het volgende. Trek je vaak aan je vogel?

Michiel: (denkt na en staart lang in de verte) Ja…Toch wel.

Michiel: Doe je dat soms op ongepaste momenten?

Michiel: Nee, dat zou ik nooit doen.

(mama komt onverwachts binnengereden)

‘Michiel wa zedde gij aant doen?? Gotferdoemmese vetsak!! Zijde gij nu aan uwe zot aant sleuren terwijl dat er hiernaast familie op bezoek is? En wa zitte gij in godsnaam weer tegen uzelf te praten? Zieke zot!! (pinkt traantje weg en slaat deur dicht)

Michiel: (stilte)(knoopt broek dicht)

Michiel: Laten we snel verdergaan. Vanaf je eerste filmpje op youptube kregen je filmpjes steeds meer bekendheid. Hoe ga je om met die bekendheid?

Michiel: De vraag is niet ‘Hoe ga ík om met bekendheid?’ maar ‘Hoe gaat de bekendheid om met míj?’ Snapte?

Michiel: Nee. Soit, in de allereerste aflevering pleegt je buurman zelfmoord terwijl hij je cd van Belle Perez nog terug moet geven. (Heb je vragen over het teruggeven van cd’s van Belle Perez? Bel dan een hulplijn.) Koester je nog steeds wrok of zijn alle plooien gladgestreken? Tenslotte is hij een vrij tragische dood gestorven.

Michiel: Ik ga sinds kort elke dag zijn graf bezoeken.

Michiel: Dat is mooi.

Michiel: Wacht ik was nog ni uitgeklapt. Ik ga elke dag zijn graf bezoeken om erop te pissen. De rotsak.

Michiel: Terecht. Je filmpjes duiken al voor het vierde seizoen op in De Ideale Wereld. Betaalt dat goed?

Michiel: Ik heb onlangs onderhandeld en ik krijg nu zeven bakken Fristi.

Michiel: Daarvoor kreeg je negen bakken.

Michiel: (denkt na) Geld maakt niet gelukkig.

Michiel: Nee, maar Fristi wel.

Michiel: (denkt na)

Michiel: Over Fristi gesproken: je bent onlangs te weten gekomen dat er Rode luizen gebruikt worden om het drankje te maken. Hoe heb je dat verwerkt?

Michiel: Dat was moeilijk. (stilte) Ik voelde me verraden en gebruikt. Je kan het vergelijken met een rouwproces. De eerste fase is er de ontkenning. Je gelooft niet dat de persoon in kwestie is gestorven. Je blijft er tegen praten enzo. In het geval van de Fristi bleef ik het drinken alsof er niks aan de hand was maar die schemerzone hou je niet vol. Dan is er de tweede fase: ‘verwerking’. Je begint het toch stilletjes te geloven en vraagt je af hoe je ermee omgaat. Je begint de voor- en nadelen van de overleden persoon in kwestie te vergelijken. In het geval van de Fristi begon ik dus ook te vergelijken en al bij al wegen de voordelen keihard op tegen de nadelen. Dan komt de derde en laatste fase: ‘bezinning’. Tijdens deze fase ga ik om te bezinnen een paar dagen naar Hengelhoef. Meerbepaald vind je mij dan non-stop in de waterglijbaan, al dan niet met mijn zwembroek naar beneden voor extra snelheid. Op deze manier vergeet ik de overledene. En in dit geval dus ook de Rode luizen. Ze zijn lucht voor mij.

Michiel: Als medewerker van een actuaprogramma heb je de aanslagen van 22 maart op de voet gevolgd. Hoe ging je ermee om?

Michiel: Net zoals iedereen was ik natuurlijk diep in shock. Ik zal die dag nooit vergeten.

Michiel: Waar was je toen je het nieuws vernam?

Michiel: Ik zat net op het toilet te kakken. Het wc-papier was op en mama was net de deur uit dus ik moest met mijn broek op mijn enkels het huis doorschuifelen op zoek naar wc-papier. Ik schuifelde net voorbij de raam toen ze op tv zeiden dat er een lockdown was en iedereen moest blijven waar hij was. Ik moest dus blijven staan voor de raam met mijn broek op mijn enkels en kak aan mijn gat. Drie uur later zie ik mama met haar karreke voorbijrijden, wat ni mocht want het was lockdown maar goed, en ik wou roepen om te vragen of zij voor mij toiletpapier kon komen brengen. Net op dat moment zeiden ze op tv dat er een minuut stilte was en ik zwans ni; net op dat moment springt de zekering! Ik begon dus handmatig te tellen met mijn vingers maar na een tijdje begon ik te twijfelen of ik wel snel of traag genoeg telde. Dan begon ik met mezelf filosofische gesprekken te voeren over het begrip ’tijd’ en toen werd het al snel een halfuur verder en wist ik helemaal niet meer wanneer die minuut gedaan was. Mama was natuurlijk allang weg.

Michiel: Ik vind het echt een goed gesprek. Het heeft de juiste toon.

Michiel: Ja ik ook.

Michiel: Heb je nog een wijze levensles voor de lezers?

Michiel: De mensen moeten blijven proberen om hun dromen waar te maken. Behalve natuurlijk arme of domme mensen die zijn uiteraard gescheten.

De ideale wereld

Van maandag t.e.m. donderdag omstreeks 22.00, Canvas.

door Michiel – illustraties ook

‘Dankzij Thuis heb ik Anna-Joy Tielemans leren kennen en het is dankzij haar boek Gewoon Anna ofzoiets dat ik inzag dat er niets mis is met megalomanie.’ Michiel

‘De luisterknoppen in mijn boek zijn er zodat iedereen mee kan volgen. Blind of doof. Zwart of blank.’ Michiel

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content