Een muzikant krijgt een reeks als vragen verpakte songteksten voorgeschoteld. Mag zich er deze week proberen uit te praten: Anton Walgrave.

Can I kick it?

Anton Walgrave: Ik veronderstel dat ik hier verwacht word om ‘Yes you can!’ op te antwoorden? (Lacht) Bij deze: Yes, you can.

Watskeburt in de schuur? Is bij jou alles rustig of gezeur met de buur?

Walgrave: Watskeburt in de schuur? Wel, ik heb een nieuwe plaat gemaakt in de schuur! (Lacht) Ik heb een studio gebouwd in een oude schuur achter mijn huis. Daar heb ik mijn nieuwe plaat opgenomen, As You Are, en ik ben er heel blij mee. Het is mijn vijfde alweer, na drie jaar stilte.

You and whose army?

Walgrave: De techniek is verzorgd door John Morand, die ook met Sparklehorse heeft gewerkt; de productie was in handen van Mario Goossens. Zeker die laatste heeft een grote invloed gehad op deze plaat: hij heeft me echt doen graven, het uiterste uit mij gehaald . We hebben ooit samen aan de theatershows En Wat Dan? gewerkt, vandaar dat we elkaar kennen. Het is dus niet zo dat ik nu op de Triggerfingerkar wil springen: onze band gaat al veel langer terug.

Do you remember the first time?

Walgrave: Het eerste liedje dat ik ooit geschreven heb, was in de lagere school – een nummer over herders, als ik me niet vergis. Ik herinner me ook nog scherp de paniek toen ik het voor de tweede keer op het schoolfeest moest spelen: ik dacht dat iedereen zou merken dat ik gewoon wat deed. (Lacht) Dat moet the first time geweest zijn. En toen ik negen was, ben ik dan mijn liedjes op een cassetterecorder beginnen op te nemen om aan vrienden uit te delen. Grappig: een vriend van vroeger had jaren later nog zo’n cassette liggen en heeft me die bezorgd. Voor wie geïnteresseerd is: de opnames staan binnenkort online.

Are you experienced?

Walgrave: Op het moment dat je dat begint te denken, kun je beter stoppen, toch? Ik kijk nog altijd liever vooruit dan achterom. Ik zag pas Sufjan Stevens in het Koninklijk Circus met een overdreven spektakel – heel anders dan het akoestische optreden dat iedereen verwachtte. Ik vond dat heel geruststellend: je kunt altijd nog radicaal van koers wijzigen, als je dat wil.

Are we human or are we dancer?

Walgrave: Nu wordt het wel érg filosofisch. Danser dan maar? Alhoewel: dansen is uiteindelijk heel menselijk. De twee sluiten elkaar niet uit. Héél moeilijke vraag, als je erover nadenkt.

What’s the ugliest part of your body?

Walgrave: Some say your toes, some say your nose, but I think it’s your mind. En ik kan me in deze volledig bij Zappa aansluiten. Mijn vriendin is een grote Zappafan. Een hele grote: bij de bevalling van ons eerste kind mochten we de muziek kiezen, en zij wilde op Zappa bevallen. (Lacht) Ze had het cd’tje zelfs mee. Uiteindelijk was het zo hectisch dat het er niet van gekomen is. Nu, ik ben eigenlijk blij dat het niet gelukt is. Watch out where the huskies go/Don’t you eat that yellow snow: toch een beetje vreemd als dát de eerste woorden zijn die je kind hoort.

Should I stay or should I go?

Walgrave: Je mag nog wel blijven, hoor. Nog een koffie anders?

Met dank aan A Tribe Called Quest, De Jeugd van Tegenwoordig, Radiohead, Pulp, Jimi Hendrix, The Killers, Frank Zappa en The Clash voor de vragen.

(G.Z.)