Op zijn eerste soloplaat Lysandre doet Christopher Owens (ex-Girls) een boekje open over het bestaan van een rockster in wording, en zijn romance met een Franse schone, tevens het meisje uit de titel. ‘Mijn vrienden en vriendinnen weten waar ze aan toe zijn.’
Wat voorafging: in 2009 brachten Christopher Owens en JR White als Girls hun debuutplaat Album uit. De mix van sixtiespop en classic rock sloeg aan in het indiecircuit van San Francisco, en van daaruit in de rest van de VS. Opvolger Father, Son, Holy Ghost uit 2011 was hun grote stap voorwaarts, geholpen door aanstekelijke surfpop en de hypersensitieve teksten van Owens. Niks leek de opmars van Girls naar Grote Amerikaanse Groep in de weg te staan, tot Owens in de zomer van 2012 aankondigde er de brui aan te geven. Een half jaar later ligt zijn solodebuut in de winkels.
Deze plaat komt vrij snel na de split. Je bent duidelijk niet over één nacht ijs gegaan.
CHRISTOPHER OWENS: Allereerst, Girls is niet gesplit, ik heb simpelweg beslist om mijn weg alleen te vervolgen. Er is eigenlijk nooit een ‘groep’ geweest, enkel ikzelf en JR, met daarrond een groep wisselende muzikanten. Ik heb ze geteld: meer dan twintig verschillende mensen hebben bij Girls gespeeld, en dat in vier jaar en twee albums tijd.
Wat niet hecht is, kun je niet splitten. Ik wilde mijn eigen Beatles, mijn eigen Rolling Stones, geen veredelde duiventil met muzikanten die braaf je liedjes instuderen maar enkele maanden later weer vertrekken.
Hoe is het zover gekomen?
OWENS: Succes (lacht). Twee weken na de release van het eerste Girls-album stonden er al massa’s shows geboekt. We moesten dus snel-snel op zoek naar muzikanten. Ik had verwacht dat we zo op organische wijze mensen zouden aantrekken waarmee het op lange termijn klikte, maar dat is dus niet gebeurd. Jammer, maar helaas. Ik heb hiervoor getekend voor de lange duur, en ik moest verder.
Over naar het heden, en de toekomst: waarover gaat Lysandre?
OWENS: Het is mijn verhaaltje over mijn eerste ervaringen als performer, het leven onderweg, mensen die ik ontmoet heb, de onzekerheden die daarmee gepaard gaan, de hele bazaar.
Je eerlijkheid in songs gaat soms ver. Eén voorbeeld: ‘What if I’m just a bad song writer and everything I say has been said before / Well, everything to say has been said before and that’s not what makes or breaks a song.’
OWENS: Eerlijkheid is al wat ik heb (lachje). Ik weet waar ik goed in ben: basic, simpele popsongs. Ik ben geen Leonard Cohen of Morrissey, songschrijvers van wie ik omver val. Zij hebben een intellectuele gave, mijn gave is open en eerlijke songs schrijven.
Eerlijkheid is een gave?
OWENS: Dat heb ik niet gezegd. Ik bedoel dat ik geen schild heb om me achter te verbergen. Die eerlijkheid komt vanzelf, it’s what comes naturally to me.
Wat vindt Lysandre, het Franse meisje uit de titel, van het feit dat je haar opvoert?
OWENS: Ze is nu een ster, in een klein, onbeduidend cirkeltje (lacht). Neen, ik heb haar op voorhand ingelicht en haar de ruwe mixes van de songs opgestuurd. Ze vindt het oké. Ik heb dan ook geen zwaarmoedige plaat over relaties gemaakt. Ons verhaal – onze korte romance – was vooral speels en lichtzinnig.
‘Even if my plane went down I would be just fine / if I was thinking about falling in love with you, on the first tour with my band’: héél lichtzinnig!
OWENS:(lacht) Maar wél echt gebeurd! De meeste mensen in mijn omgeving weten trouwens dat het risico bestaat dat ze ooit opduiken in een van mijn songs. Mijn vrienden en vriendinnen weten waar ze aan toe zijn.
Figureren op een plaat vol fluiten en saxofoons bijvoorbeeld.
OWENS: Ja, om die fluiten is blijkbaar heel wat te doen (lacht). Ik hou gewoon van de klank, en het paste bij het barokke sfeertje dat de plaat uitstraalt. Die sax in New York City is dan weer een verwijzing naar de klassieke New York-rock-‘n-roll van Lou Reed: die was in de jaren zeventig ook niet vies van een saxofoon links of rechts.
Mij deed die alomtegenwoordige fluit denken aan de oude cassettes met sprookjes à la Peter en de wolf waar ik als kind naar luisterde.
OWENS:(enthousiast) Ik snap perfect wat je wilt zeggen, en dat was ook de bedoeling! Sommige passages op de plaat zijn rechtstreeks geïnspireerd door de religieuze tapes waar ik vroeger, als kind, aan blootgesteld ben (Owens groeide op in de beruchte sekte Children of God, hij vluchtte er weg toen hij 16 was, nvdr.). En nee, de titels of de inhoud ervan doen er niet toe. Geloof me, je lezers willen het niet eens weten (lacht). Het speelt verder ook geen grote rol. Ik heb thema’s zoals religie en de getroebleerde relatie met mijn ouders al behandeld op Father, Son, Holy Ghost, deze plaat verdient haar eigen plek. Lysandre is een romantische plaat, een plaat waarvoor je je beste kleren uit de kast haalt, zoals op een belangrijke date.
Over kleren gesproken: je poseerde eind vorig jaar voor het Franse modemerk Saint Laurent.
OWENS: Ik hou van mooie kleren, maar die sessie was vooral een vriendendienst voor Hedi Slimane, de fotograaf en creatief directeur van Saint Laurent. Er werd zelfs even gesuggereerd dat ik uit Girls gestapt was om carrière in de modewereld te maken, wat natuurlijk spijtige onzin is. Mode en muziek hebben toch een lange, gelijklopende geschiedenis? David Bowie zou vroeger ook zulke dingen gedaan hebben.
En wat goed genoeg is voor Bowie, is goed genoeg voor Christoper Owens?
OWENS: Het zal wel zijn.
LYSANDRE
Vanaf 14/1 via PIAS.
DOOR JONAS BOEL
Christopher Owens
‘IK HEB GEEN SCHILD OM ME ACHTER TE VERBERGEN, ZOALS COHEN OF MORRISSEY. DIE EERLIJKHEID KOMT VANZELF. ‘
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
