Iedereen die het heeft meegemaakt, is het erover eens: het beste jaar ooit was 2011 niet. Het zegt veel, zo niet alles dat het enige soelaas van een bende zwaar bebrilde zotten met heel grote verrekijkers kwam.

DOOR PAUL BAETEN GRONDA – ILLUSTRATIE SARAH VANBELLE

Door Paul Baeten Gronda – Illustratie Sarah Vanbelle

We hadden al niet wreed veel aan het begin van het voor de vergetelheid geboren 2011, en toen werd ons ook dat nog ontnomen. In de kou achtergelaten, dat werden we. Zonder regering, zonder EK-kwalificatie van de op sommige maandagochtenden en andere onbewaakte momenten nochtans waanzinnig getalenteerde nationale ploeg, zonder nieuw baanbrekend werk van Zornik en met het ondraaglijke vooruitzicht dat de dienstencheque een hele euro duurder zou worden.

Enkele maanden geleden zag het er nog redelijk goed uit. Alle stoute dictators en terroristen waren dood of… nu ja. Dood. Stoute meneren zoals Dominique Strauss-Kahn werden met hun broek op hun enkels betrapt en meteen met de billen bloot over de schoot geworpen. Ryan Adams kwam boven uit een periode van straffe drugs, maar zwakke platen, en bleek weer het omgekeerde te gaan doen. Het zag er – even, echt héél even – naar uit dat 2011 nog gered zou worden.

Helaas. Kommer en fucking kwel, dat was wat er volgde. De algemene crisis, die al behoorlijk diep was, werd nog eens verder uitgediept alsof de hele baggervloot van Jan De Nul er samen voor aan de slag was gegaan.

Ten eerste kwam er niet veel van de zwaar geanti- cipeerde comeback van het Aarschotse raptrio KIA. Wat doodzonde is, zeker als je van rap en van Aarschotse comebacks houdt. Amy Winehouse, ja, die was ook al gestorven, het schaap. De laatste strook soul van een generatie, hupsa, flushed down the toilet. En de debuutplaten van de broers Gallagher deden toch weer heimwee krijgen naar Oasis. Niet meteen een soulband, maar wel de combinatie van de coolste frontman sinds Jim Morrison en de beste broer-van-de-frontman sinds de broer van god. Los van elkaar zijn het toch vooral twee gasten met dikke wenkbrauwen.

Tot overmaat van rampzalige sterfgevallen gaf ook Steve Jobs nog de geest. Meteen een van de laatste mensen in zijn business die over genoeg geest beschikten om hem te kúnnen geven. Als Bill Gates ooit sterft, zullen we gewoon een blue screen of death zien waar zijn voorhoofd ooit was. Nee, alles wat ruw, authentiek, menselijk of puur was, moest er in 2011 aan geloven.

Wat me naadloos brengt bij het schandalig vroegtijdig beëindigen van de Vlaamse succesfictiereeks F.C. De Kampioenen door de leeglopende tv-zender VRT te Brussel. Alsof de mogelijkheden met archetypes zoals Marcske, Boma en Xavier echt op waren. Belachelijk. F.C. De Kampioenen stoppen is als Manneke Pis zijn ballen afsnijden. Denk ik. Ook de metaforen waren in 2011 een pak minder straf.

En dan zwijg ik nog over het komen te gaan van die gast die Itsy Bitsy Teenie Weenie Yellow Polka Dot Bikini schreef, de onvermijdelijk trailers van Vrienden Van de Veire die als enige voordeel hebben dat ze een waarschuwing zijn voor the real thing, het voor het eerst tegenvallende seizoen 7 van Entourage en het feit dat de laatste Music For Life over diarree gaat.

Intussen zijn er die beweren dat er weer hoop is voor de generatie die alles wat alle voorgaande generaties met vallen en opstaan hadden opgebouwd voor hun neus hebben zien worden opgepeuzeld door een groep hobbyzieke pregepensioneerden die wij weleens ‘de babyboomers’ noemen. Nu zal het vast aan mij liggen, maar in de streets of Brussels en Antwerp merk ik daar tot nader order weinig van.

Ook moet ik bekennen dat ik altijd heb gedacht dat Indignados een Los Lobos-tribute band uit Heultje was. Het bleek een min of meer getolereerde mix van de Roma, de technische crew van Laïs en de harde kern van Manchester City. Mij niet gelaten, als er gereld kan worden, dan ben ik per definitie pro. Als er auto’s omgegooid worden of tegen de benen van het establishment getrapt, dan wel gepist of gekakt wordt, ben ik de eerste om mijn combats aan te trekken en op simpel verzoek slogans op mijn kop te schilderen. Maar zolang het bij wat gekoffieklets op de sociale media blijft… Tja, noem me een ouwe zak, maar daar gaat mijn revolutionaire hart veeleer van bloeden dan versnellen.

Als er in 2011 al goed nieuws kwam, dan misschien dat een bende zwaar bebrilde zotten met heel grote verrekijkers ergens een planeet zouden gespot hebben die zo hard op die van ons lijkt dat we er eventueel zouden kunnen overleven. Als dat zo is? Niet twijfelen. Ik zit op het eerste vliegtuig, al zal ik er waarschijnlijk die onnozele Richard Branson voor moeten betalen. En dan, dan beginnen we gewoon weer bij jaar 1. Lekker 2010 jaar verwijderd van 2011. Wacht, Richard, neem me mee!

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content