Een jaar nadat ‘Desperate Housewives’ voor het eerst op televisie verscheen, is de reeks een fenomeen geworden dat de hele wereld rondgaat, met alle gevolgen van dien. Een verhaal over de huisvrouw in Laura Bush, botsende ego’s en een verbod op vibrators. Door Stefaan Werbrouck

k bekijk de serie zelfs niet meer. Het is gewoon te veel geworden, veel te veel.’ De bekentenis van actrice Marcia Cross (alias de stijve Bree Van de Kamp) enkele maanden geleden vat het goed samen. Sinds Desperate Housewives in het najaar van 2004 in première ging op de Amerikaanse tv-zender ABC is de reeks uitgegroeid tot een trendy fenomeen waar je nauwelijks nog aan kunt ontsnappen. Nochtans is de inspiratiebron voor de serie niet bepaald hip: bedenker en scenarist Marc Cherry haalde het idee immers bij… zijn moeder. Toen Cherry – een homoseksuele vrijgezel van in de veertig – samen met zijn ma naar het journaal aan het kijken was, kwam er een item over een vrouw die haar vijf kinderen had verdronken in bad. ‘Hoe is het mogelijk’, reageerde Cherry geschokt. Vanuit de zetel naast hem klonk het droogjes: ‘I’ve been there.’ De bekentenis van zijn moeder dat het huwelijk en het ouderschap niet altijd zo’n zegen waren geweest als Cherry dacht, deed de schrijver besluiten een serie te maken rond het wel en wee van enkele huisvrouwen. Het resultaat, een mengeling van soapachtig drama met een flinke scheut zwarte humor, seks en camp uit de jaren vijftig, was in de Verenigde Staten meteen een schot in de roos. De eerste aflevering haalde ruim twintig miljoen kijkers en tegen het einde van het seizoen zaten er al dertig miljoen fans voor hun tv.

Succes met spam

Niet iedereen was onverdeeld positief over Desperate Housewives. Conservatieve media hakten op de serie in, omdat ze een aanval zou zijn op de goede oude Amerikaanse waarden en een belediging voor de gewone huisvrouw ‘die zich wel vervuld voelt’. Moraalridders schreeuwden moord en brand om de pikante dialogen, de grote hoeveelheid gratuite seks (al is dat een beetje vreemd: het grootste probleem voor de personages is dat ze te weinig aan hun trekken komen) en de gewaagde thema’s, zoals SM en overspel met minderjarige tuiniers. ‘Het compleet ontaarde karakter van de serie lijkt de populariteit alleen maar aan te zwengelen’, stelde een (behoorlijk naïeve) commentator geschokt vast. Niet alleen de Amerikanen houden echter van wat perversie. Desperate Housewives werd het afgelopen jaar verkocht aan 150 landen – in Vlaanderen haalt ze wekelijks een respectabele 400.000 kijkers, en deze herfst ging de reeks in première in zowel China (geschatte aantal kijkers: 200 miljoen) als de Arabische wereld. Een Amerikaanse recensent die Desperate Housewives niet kon smaken omschreef de reeks als ‘iets nieuws waarvoor de wereld ons nog méér kan haten, na de beelden uit Abu Ghraib’. Laten we hopen dat hij ongelijk heeft, anders ziet de toekomst er voor de VS heel somber uit.

Al snel nadat de reeks op tv kwam, stonden de Amerikaanse kranten en tijdschriften vol met artikels. De serieuze media gingen dieper in op het fenomeen ‘huisvrouwen op tv’, de iets frivolere kranten en tijdschriften vroegen aan de gewone Amerikaanse huismoeders hoe realistisch de reeks was en de nog iets frivolere tijdschriften verschaften hun publiek verleidingstips gebaseerd op de reeks. Zo stelde sexperte Tracy Cox (bij ons bekend van The Sex Inspectors op Kanaaltwee) The Unofficial Desperate Housewives Guide To Seduction samen, waarmee je kunt uitmaken welk personage en bijhorende verleidingsstijl het best bij jou past. Maar ook de mannen – in de VS veertig procent van het publiek – bleven niet in de kou staan. Het Amerikaanse roddelblad Weekly World News bracht bijvoorbeeld het ‘dossier’ How to score with real-life desperate housewives (met een ondertitel die zo mogelijk nog minder aan de verbeelding overlaat: They’re not called ‘desperate’ for nothing), met daarin tips om vrouwen zoals die uit de reeks te verleiden – de kans is echter groot dat mannelijke lezers die zich daardoor hebben laten leiden serieus in de problemen zijn gekomen. Ook spammers – de mensen achter de massa’s junkmail die u en ik dagelijks binnenkrijgen – speelden in op het succes van de reeks. Zij versturen nu e-mails waarin zogenaamde ‘desperate housewives’ op zoek zijn naar een partner. Wie de link in het bericht aanklikt, komt terecht op louche sites én krijgt meteen ook een hoop virussen op zijn computer. Volgens experts heeft de desperate housewives-hype ervoor gezorgd dat de hoeveelheid seksgerelateerde spam in het afgelopen jaar met bijna 200 procent gestegen is.

Het spam-verhaal toont hoe bijna nog meer dan de serie zelf vooral de titel een fenomeen is geworden. De term ‘desperate housewives’ is op een paar maanden tijd bijna een geijkte uitdrukking in het Engels geworden, die in tal van artikels opduikt die voor de rest niks met de serie te maken hebben. De zegswijze is zelfs al doorgedrongen tot in het Witte Huis. Toen Laura Bush enkele maanden geleden op het White House Correspondent’s Dinner een zogenaamd geïmproviseerde komische toespraak hield waarin ze haar leven aan de zijde van de president uit de doeken deed, begon ze zo: ‘Ladies and gentleman, I am a desperate housewife. I mean if those women on that show think they’re desperate, they ought to be with George.’

Op de foto en op de vuist

Samen met het succes kwamen ook de schandalen. Nadat de eerste aflevering was uitgezonden, trokken enkele grote Amerikaanse bedrijven, waaronder Pizza Hut en Kentucky Fried Chicken, de reclametijd die ze hadden aangekocht weer in, onder druk van een conservatieve groepering. Niet dat ABC ervan wakker lag: schandalen als deze zorgen er immers voor dat mensen met eigen ogen willen zien waarom er zoveel ophef is en de kijkcijfers dus nog stijgen. De zender reageerde dan ook koeltjes door meteen de prijs voor een spotje te verdubbelen (30 seconden adverteren kost nu 300.000 dollar). Met de roddels en schandaaltjes die dáárna kwamen, waren ze bij ABC ongetwijfeld minder opgezet. Het gigantische succes van de serie zorgde ervoor dat leven en werk van de hoofdrolspeelsters tot in het oneindige werden uitvergroot, en zodra er ook maar iets sappigs te vertellen was, stond dat op de voorpagina’s van alle roddelbladen. Net zoals bij Friends een tiental jaar geleden doken al snel de eerste verhalen op dat de cast toch niet zo goed overeen kwam als op het scherm. Aangevuurd door een lust naar schandalen en een flinke dosis seksisme – vijf vrouwen op een set, dat kan toch niet goed gaan? – publiceerden de kranten artikels over cat fights op de set, sterren die elkaar het licht in de ogen niet gunnen, Nicolette – Edie – Sheridan die collega Teri Hatcher (Susan Mayer in de serie) ‘uit wraak’ niet zou uitnodigen voor haar huwelijk, enzovoort.

De verhalen waren makkelijk te ontkennen, tot glamourblad Vanity Fair besloot voor het meinummer een reportage aan de serie te wijden, met bijhorende uitgebreide fotosessie. Het artikel zorgde voor sensatie. Tijdens de photo shoot was immers volgens de journalist een bom gebarsten tussen Teri Hatcher en Marcia Cross. Die twee actrices hadden, in tegenstelling tot de anderen, wel al een naam voor Desperate Housewives van start ging: Teri Hatcher dankzij een legendarische aflevering van Seinfeld (waarin ze een rol had als ’the girl with the perfect breasts’ en vooral dankzij Lois & Clark, de tv-serie over Superman; Marcia Cross dankzij haar hoofdrol in Melrose Place). Toen Desperate Housewives begon, ging de meeste aandacht echter naar Hatcher, en dat konden de andere actrices en vooral Cross, blijkbaar moeilijk verkroppen. Voor de fotosessie hadden de mensen van Vanity Fair dan ook twee duidelijke instructies gekregen: 1) Teri Hatcher mag niet als eerste kleren uitkiezen en 2) Teri Hatcher mag niet in het midden van de foto staan. Bij het begin van de sessie (die trouwens een volledige dag duurde en dat was dan nog kort; een shoot voor een cover van Vanity Fair neemt normaal twee dagen in beslag) bleek echter dat Hatcher als eerste in de garderobe was gedoken én dat ze al twee dagen van tevoren met de stylisten had gesproken. De situatie werd helemaal onhandelbaar toen de groep verzamelde voor de coverfoto (overigens genomen voor het oude zwembad van Bing Crosby). Bij de eerste poging bleek immers – the horror! – dat Hatcher in het midden stond, en dan nog wel net naast Marcia Cross. Het gevolg was, aldus het artikel, een slaande ruzie, tot er een houding werd gevonden die wel ieders goedkeuring kon wegdragen.

‘You wouldn’t believe what it took just to get this photo’, schreef Vanity Fair op de cover, maar voor veel mensen was het verhaal vooral een bevestiging van wat ze al eerder hadden gelezen. De betrokken partijen probeerden de ruzie ditmaal niet te ontkennen – zoals Hatcher zei: als het in Vanity Fair staat, zal het wel kloppen – maar ze deden het af als een bagatel. Huffman had het over een ‘storm in een theepot’ en ABC sprak in een statement (jawel, er worden statements uitgeschreven voor dit soort zaken) over ‘een geïsoleerd incident’. Er verschenen daarna ook verhalen in de pers waarin de vijf actrices overkwamen als de beste vriendinnen ter wereld: Hatcher bracht zelfgemaakt bananenbrood mee naar de set, Cross gaf op het einde van het eerste seizoen goodbye gifts voor iedereen, Sheridan overwoog plotseling om van Hatcher haar bruidsmeisje te maken – het kon plotseling niet meer op. Feit is wel dat de fotosessie voor Vanity Fair de laatste was waarin de actrices samen poseerden. Voor de campagne voor het tweede seizoen maakte ABC wel nog zelf een groepsfoto (zie openingsbeeld) maar daarop staat niemand echt centraal meer.

‘Alstublieft: geen vibrators meer’

Niet alleen het (gebrek aan) groepsgevoel van de actrices haalde de voorpagina’s, ook rond de sterren afzonderlijk verschenen met de regelmaat van de klok roddels en halve waarheden in de media. Een overzicht: Teri Hatcher zou anorexia hebben, net als Eva Longoria – die de kleine maar heftige latina Gabrielle Solis speelt – al zou die laatste tegelijk ook aan boulimie lijden. Zowat iedere actrice is er ook van beschuldigd een of andere plastische ingreep te hebben ondergaan – for the record: ze zweren allemaal puur natuur te zijn. De grootste ophef kwam er in het begin van het jaar toen er op het forum van de ABC-site iemand schreef dat een van de hoofdrolspeelsters zich binnenkort zou outen als lesbisch, nadat ze daartoe was aangezet door Marc Cherry. De roddel – waarschijnlijk gewoon een verdraaiing van het gerucht dat een van de personages in de reeks uit de kast zou komen – verspreidde zich door de media ‘als Mexicaans water door een toerist in Tijuana’, om het met de woorden van celebrity website Defamer te zeggen, en al vlug wees iedereen op Marcia Cross, die als 43-jarige vrijgezel het meest voor de hand liggende mikpunt was. Ondertussen is de actrice verloofd. Met een man.

Het meest bizarre verhaal is echter dat van Teri Hatcher en de ‘seks van’: enkele maanden geleden verscheen een bericht dat buren van de actrice hun beklag hadden gedaan over een wel heel speciale vorm van nachtlawaai. Hatcher zou een bestelwagen op haar oprit hebben staan waar ze geregeld een rendez-vous hield met mannen uit de omgeving. Het artikel verscheen in The National Enquirer, een publicatie die ook regelmatig het ultieme bewijs voor het bestaan van aliens op zijn voorpagina zet, maar dat weerhield sommige agentschappen er niet van om het over te nemen, compleet met een volledig verzonnen reactie van Hatcher over hoe ze ‘haar schade aan het inhalen was’.

Toegegeven: af en toe zoeken de actrices ook zelf graag de publiciteit op. Vooral Eva Longoria is een graag geziene gast in de showbizzrubrieken: voor Longoria – de benjamin van de cast, de andere actrices zijn de veertig al gepasseerd – is Desperate Housewives het eerste succes en de actrice durft in interviews dan ook heel eerlijk uit de hoek te komen. Onlangs riepen de klanten van de Britse supermarktketen Sainsbury’s Longoria uit tot ‘meest sexy tv-actrice aller tijden’ (!) en dat heeft niet alleen veel te maken met haar verschijning maar ook met haar openhartigheid over haar seksleven. In interviews heeft ze het al gehad over haar eerste orgasme, toen ze 26 was ( ‘I was like, ‘What’s going on with my body?’), over de voordelen van een intieme scheerbeurt ( ‘Every woman should try a Brazilian wax once’) en vooral over de geneugten van een vibrator ( ‘The best sex I ever had’). In een gesprek met Rolling Stone ging ze – euhm – dieper in op dat laatste onderwerp en vertelde ze dat ze haar vriendinnen geregeld een exemplaar toestopt, onder het motto ‘een orgasme is het beste cadeau dat je kunt geven’. Het resultaat was dat lezers haar met honderden tegelijk seksspeeltjes begonnen op te sturen, waarna Longoria in de volgende interviews daar weer volop ging over vertellen. Enfin: uiteindelijk hebben de bazen van ABC de actrice gevraagd of ze het in het vervolg alstublieft niet meer over vibrators en aanverwanten wou hebben, omdat ze vreesden dat ze de kijkers zou afschrikken. Een beetje een vreemde redenering: tenslotte zitten in de serie zelf beelden van een koppel dat samen naar een SM-video zit te kijken, dus zou een vibrator de kijker dan nog kunnen shockeren?

Na een jaar waarin Desperate Housewives zo veelvuldig in het nieuws kwam, is een tegenreactie bijna onvermijdelijk geworden. ‘Ik ben zelf een beetje ziek van ons’, verklaarde Felicity Huffman (Lynette) nadat ze op de Emmy Awards was bekroond tot beste komische actrice. De Emmy’s in september waren het eerste teken van een ‘ Desperate Housewives-vermoeidheid’ in de VS. De reeks had vijftien nominaties gekregen en iedereen verwachtte dat ze de concurrentie weg zou blazen. Uiteindelijk bleef de teller echter op twee steken: één voor Huffman en één voor beste ‘comedy direction’. Enkele weken daarna ging het tweede seizoen – waarin een nieuw mysterie centraal staat – van start en ondertussen lijkt de serie zijn état de grâce kwijt. Bij de critici klinkt steeds meer gemor, over de nieuwe verhaallijnen, de vertolkingen – eigenlijk over alles waar een half jaar geleden nog zo euforisch over werd gedaan – en ook de kijkcijfers zijn achteruitgegaan. Ondertussen duiken de eerste geruchten op dat de makers van plan zijn om een van de personages uit de serie te schrijven, in een poging om de cijfers op te krikken. Maar zoals alles wat met Desperate Housewives te maken heeft, is de beste raad: Wait and see.

(S.W.)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content