VREEMDEN NAAST ELKAAR

PAUL SIMON is nog altijd even rusteloos.

‘I make my verse for the universe and my rhyme for the universities.’ Geen hooggeplaatste rapper als Jay-Z aan het woord, wel een veel oudere stadsgenoot die even rad van tong is. De nieuwe Paul Simon is dope.

Songs boetseren zit Paul Simon (74), een grote kleine meneer uit New York die al sinds de jaren zestig succesvol teert op zijn grote creatieve eerzucht, in het bloed. Sinds de Zuid-Afrikaanse studiereis Graceland (1986), het op Braziliaanse percussie stuiterende The Rhythm of the Saints (1990), het inschakelen van geluidsarchitect Brian Eno voor Surprise (2006) of het kraakheldere digitale klankbad van So Beautiful or So What (2011) is zijn publiek net zo nieuwsgierig naar elke bundel nieuwe songs als naar het geluid waarmee hun bedenker ze een strik ombindt.

Tel uw tanden en zet ze vervolgens diep in Stranger to Stranger, want veel meer dan op So Beautiful or So What heeft Paul Simon talloze nieuwe perspectieven gezocht en gevonden. Voorop: de elektronische world beats van de Italiaanse producer Clap! Clap! (hij staat in augustus op Pukkelpop) in The Werewolf, Wristband en Street Angel. Check ook de Chromelodeon en de Cloud-Chamber Bowls, speciale microtonale instrumenten die afsluiter Insomniac’s Lullaby wat meer ongure diepte geven. Of laat anders die Peruviaanse handtrommel, mijmerende jazzblazers, flamencogitaar of antieke samples (het kosmopolitische Street Angel doet aan het ooit zo opwindende Soul Coughing denken) langs uw oorschelpen strijken.

Simon speelt die sonische diversiteit bovendien ten volle uit in sterk contrasterende gemoedsstemmingen. Wat bindt het weemoedige Proof of Love aan het schertsende Wristband (pure Spinal Tap: een song over een muzikant die niet binnengeraakt op zijn eigen concert)? Wat heeft het getatoeëerde, motherfuckende personage in Cool Papa Bell gemeen met de weinig praatgrage protagonist van In a Parade, die zich in het midden van een zinnelijke carnavalsoptocht bevindt? De ene vreemde naast de andere, suggereert de plaattitel.

Dat de nog immer zachtgevooisde Simon van zijn dertiende soloplaat zo’n bont lappendeken heeft gemaakt, illustreert meer dan ooit zijn artistieke rusteloosheid. Maar die knaagt soms aan hem: ‘Most of the time it’s just hard, working the same piece of clay day after day, year after year’, onthult het titelnummer. Hoewel Simon iets te nadrukkelijk leunt op ritme waar men op melodie had gehoopt, overheerst de goede wil om Stranger to Stranger als een veelkantig, fris en fascinerend geheel te beschouwen. Keuren dat gebit.

PAUL SIMON ****

Stranger to Stranger

pop

Concord

DOWNLOAD

The Werewolf

Proof of Love

The Riverbank

KURT BLONDEEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content