De Amerikaanse voorverkiezingen zijn gestreden en de kandidaten zijn bekend, maar de échte presidentsverkiezingen zijn pas in november. Wil dat zeggen dat we de Amerikawatcher vier maanden zullen moeten missen in Het Journaal?

Katrien Swinnen, Herk-de-Stad

– Geen zorgen, Katrien. Ook in verkiezingsluwe tijden staat de Amerikawatcher pal! Het is niet omdat er geen nieuws te rapen valt dat hij zijn cowboyboots op zijn bureau legt en dommelend achteroverleunt. En zelfs áls de Amerikawatcher een powernap neemt met schijfjes komkommer op de ogen – met zijn workload geen overbodige luxe -, dan nóg ontgaat niets aan zijn immer alerte blik. Bezorgde Journaal-kijkers heeft hij in dat verband al uitgebreid gerustgesteld in een recent Humo-interview. ‘Het zou spijtig zijn voor de kijkers en de redactie als ik mijn kennis niet zou delen’, sprak de Amerikawatcher. ‘Alsof ik mijn talent zou begraven.’ En: ‘Ik heb zoveel gesprekken gevoerd en zoveel gelezen en kennis opgedaan dat ik het zonde zou vinden als dat zou verdwijnen. In het leven moet je proberen je plicht te doen. Je tour of duty, zeggen ze in de VS.’

Je kunt op beide oren slapen, Katrien. Nieuws of geen nieuws: de Amerikawatcher zal ook de komende vier maanden plichtsbewust zijn tour of duty doen in Het journaal. Wij, stervelingen, kunnen slechts nederig dankbaar zijn voor zoveel edelmoedigheid.

Ik lees met veel plezier Joël De Ceulaers weekendinterviews in De Morgen. Maar de laatste weken is hij precies zijn groove kwijt en stellen zijn stukken wat teleur. Weet jij wat er aan de hand is?

Marleen Verbruggen, Gistel

– Toevallig wel, Marleen. Joëls dipje heeft alles te maken met zijn vaste interviewtafel. Dat zit zo. Bij grote weekendinterviews horen grote foto’s, en een prestigieuze reeks als die van Joël vereist een prestigieus decor. In zijn geval: een elegante gesprekstafel. Alle grote interviewers hebben er een. Jimmy Fallon. Conan O’Brien. Lieven Van Gils. En zo neemt ook Joël naar al zijn interviews zijn eigen gesprekstafel mee. Een designexemplaar, dat spreekt. Je peilt niet naar iemands ziel en zaligheid aan een Ikea-tafeltje of zo’n formica blad op aluminium poten dat er wel vintage uitziet maar dat je en vrac kunt kopen in elke kringloopwinkel om de hoek. Joël neemt zijn interviews af aan een ronde designtafel met sierlijk verchroomde poten, en dat levert elk weekend een filosofisch en diep menselijk gesprek op. En mooie foto’s voor de frontpagina bovendien.

Helaas is dat tafeltje twee weken geleden zoekgeraakt. De hele redactie twee keer uitgekamd: geen designtafel. Het volledige personeelsbestand van De Persgroep bestookt met kettingmails: het ding bleef spoorloos. Uiteraard heeft de hoofdredactie overwogen om Joëls weekendreeks voor onbepaalde tijd op te schorten. Maar het is nu eenmaal eigen aan een reeks dat ze doorloopt. Gevolg: het doortastende interview dat Joël voor ogen had met Bruno ‘broer van’ De Wever werd een afstandelijk vraaggesprek aan een steriele metalen tafel bij de historicus thuis. Zijn intieme tête-à-tête met Goedele Liekens draaide uit op een lusteloze gedachtewisseling aan een kamerbrede keukentafel. Nu zijn de lay-outmensen wel gewoon om bij Joëls stukken extra grote foto’s te plaatsen, maar deze keer moesten ze de beelden zo breed uitsnijden om hem er nog mee op te krijgen dat ze bijna van de bladspiegel vielen en er nauwelijks nog plaats overbleef voor het interview.

Maar: goed nieuws, Marleen. Het tafeltje is terecht! Een of andere onverlaat had het tussen twee interviews opgeslagen in het postlokaal van De Persgroep, waardoor het onverhoeds in Amsterdam belandde. De redactiesecretaresse heeft twee volle weken aan bewakingsbeelden moeten bekijken om het mysterie op te helderen. Volgend weekend is Joël back in full force. Mét designtafeltje. En grote foto’s.