Is die villa van de Pfaffs nu eigenlijk al verkocht?
Tom Reussens, Evergem
– Helaas, Tom, de Pfaff-mansion staat nog altijd te koop. Voor een miljoen minder dan de oorspronkelijke vraagprijs, dat wel. Een productiehuis had nochtans een mooi bod gedaan om er een erotische spin-off van De Pfaffs te maken – werktitel: De Pfoeffs – maar dat zagen Jean-Marie en Carmen niet zitten. Beetje een bekrompen reactie, als je het mij vraagt, want om te beginnen moesten ze er niet eens zelf in figureren. En twee: het productiehuis in kwestie kan een indrukwekkend palmares qua softpornografische adaptaties voorleggen. Denk aan SOS Pik, Dagelijkse worst en FC De Kapoenen. Zeg nu zelf: De Pfoeffs had perfect in dat rijtje gepast. Maar het concept – tien vrouwen in de villa opsluiten met één man en kijkers via een livestream laten meegluren – strookt volgens de burgemeester niet met de huidige bestemming van het pand. Rare redenering. Als er een moratorium moet worden afgeroepen voor élk gebouw dat oneigenlijk wordt gebruikt voor programma’s met blote tieten, mogen ze morgen ook beslag leggen op de montagecellen waar Temptation Island wordt gemonteerd. Of eender welk programma met Cath Luyten.
Waarom lees ik in Knack Focus geen recensie van You and I, de nieuwe plaat van Jeff Buckley? Het is een verzamelaar met zijn allereerste studio-opnames!
Frederik Vantornhout, Essen
– Sorry hoor, Frederik. Maar de allereerste opnames, de allerlaatste… Hebben we ze onderhand niet allemáál gehoord? Jeff Buckley heeft bij leven en welzijn één plaat gemaakt. Eén. Intussen vermeldt zijn officiële discografie al vier postume platen en vijf livealbums. En dan vergeet ik de elfendertig reissues, remasters, deluxe editions en limited versions van Grace. Wie dacht dat de Mississippi in 1997 voorgoed zijn stem had gesmoord, heeft zijn mening moeten herzien: Jeff Buckley blijkt dood makkelijk tien keer zo productief als levend. En mama Buckley blíjft maar schuiven en lades met ‘onuitgegeven materiaal’ opentrekken, tot werkelijk élke geluidsdrager met zijn stem erop ten enenmale is opgebruikt. Het is enkel nog wachten op Through the Walls, een verzameling exclusieve opnames die zijn voormalige buren maakten door een dictafoontje tegen de muur te houden telkens als Buckley in de belendende kamer zijn gitaar vastpakte. En allicht ook The Very Early Beginnings, met miraculeus teruggevonden cassettes waarop de jonge Jeff Klein klein kleutertje en Oya lélé wauwelt.
Nee, Frederik. Aan mij zijn al die postumiteiten niet besteed. Die ‘nieuwe’ cd van Jeff Buckley eindigt met de Smiths-cover I Know It’s Over. Hij wist het al. Nu zijn moeder nog.
Vorige week publiceerde je een rechtzetting omdat jullie een foute foto plaatsten bij een brief over kunstenaar Jan De Cock. Stond daar toch niet wéér een verkeerde foto bij! Dat soort amateurisme duld ik niet van een respectabel blad als Knack Focus.
Rilke Vandeweyer, Sint-Niklaas
– Je hebt gelijk, Rilke. On-ver-geef-lijk, die fout. De beeldredacteur in kwestie is met onmiddellijke ingang overgeplaatst naar Knack Weekend. En zijn vervangster heeft meteen gedaan wat van bij het begin had moeten gebeuren. Ze heeft de vezelplaatkunstenaar aangeschreven met het vriendelijke verzoek om zélf beeldmateriaal door te sturen. Wat hij prompt ook deed. In veelvoud zelfs. Alleen: Knack Focus publiceert geen naaktselfies.
Ik heb dan maar zelf de handen uit de mouwen gestoken, en ben gaan aankloppen bij de VRT. Daar zijn ze decretaal verplicht om met kunst en cultuur bezig te zijn, het staat zo in de beheersovereenkomst. Ze blijken mássa’s foto’s van De Cock te hebben. Deze keer kan er niets mislopen, Rilke, ik heb de bevestiging op mail. Tot drie keer toe hebben ze gecheckt of ik wel degelijk doelde op ‘die drukke homo die iets doet met platen’. Geen verwarring mogelijk: dit keer hebben we een foto van de échte Jan De Cock.
Stuur uw vragen naar Vincent Byloo: vraaghetaanvincent@knack.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
