VRAAG HET AAN VINCENT BYLOO
Wordt de debuutplaat van Niels Destadsbader eigenlijk nog besproken in Knack Focus? Die plaat is al twee weken uit en ik heb nog altijd geen recensie gezien.
Terechte vraag, Martine. Ik heb het nagevraagd en blijkbaar plant de muziekredactie geen recensie van Niels’ debuut. Maar wie ben ik om te twijfelen aan het oordeel van de muziekredactie? Dat zijn intelligente mensen, Martine, sommigen hebben zelfs hun middelbaar afgemaakt. Ze onderscheiden moeiteloos een Gibson van een Fender, kunnen de platen van Pink Floyd ordenen op lengteduur en dreunen zonder één aarzeling de first én second engineers van alle Neil Youngplaten op, in chronologische én alfabetische volgorde. Om maar te zeggen: de muziekredacteurs van Knack Focus vallen al eens in de prijzen op prestigieuze muziekquizzen – vorig jaar nog knap runner-up geworden op het Popkampioenschap van Oostrozebeke.
Anderzijds, beste Martine, ben ik het volkomen met je eens dat Niels’ muziek een eerlijke kans verdient. Het is niet omdat hij een programma heeft gepresenteerd met als titel Is er wifi in Tahiti? (in plaats van Is er wifi óp Tahiti?) dat er geen volwaardige liedjesschrijver in hem schuilt. Liedjesschrijver, jawel, want vergis je niet: de muziek op zijn soloplaat is dan wel gecomponeerd door Miguel Wiels, de teksten heeft Niels helemaal zélf geschreven. En sinds Bob Dylan er een Nobelprijs mee heeft gewonnen, weten we welke literaire allure songteksten kunnen hebben. Mogelijk ook die van Niels.
Dus, Martine: wat is er eerlijker en objectiever dan een van Niels pennenvruchten gewoon integraal aan de lezer ter beoordeling voor te leggen. Jij dus. Nemen we thans het titelnummer Speeltijd, een melancholische mijmering over een schoolvriendje van weleer.
‘Ik weet nog hoe het was
Samen in de klas
Bij meester Mathias
Met een veel te grote boekentas
Liepen we in de pas’
Het rijmt, Martine, altijd een goed begin.
‘Wat later werd ik zes
Nooit echt bij de les
De meester had weer stress
Maar jij sprong voor me in de bres
Al was het geen succes’
En dat blijft maar rijmen. Flink zo, Niels.
‘We waren dertien jaar
Hadden beatlehaar
Je speelde goed gitaar
En maar meisjes stelen van elkaar
M’n grote steunpilaar in het middelbaar’
Nu krijgen we zelfs binnenrijm, dat moet van Shakespeare geleden zijn. Lap, nu doe ik het zelf ook. Best aanstekelijk, dat rijmen.
‘En dan je eerste job
Studeren zat er op
Ja, daar dronken we op
En toch was dan plots je geld weer op
Had jij een nieuwe mop en ik een houten kop’
Nooit geweten dat er zoveel woorden rijmden op ‘-op’. Benieuwd of hij het volhoudt tot het einde. Komaan, Niels.
‘De jaren zijn voorbij
Plots ben ik je kwijt
En dat voor altijd
Nee, daar waren we echt niet op voorbereid
Toch heb ik geen spijt van onze mooie tijd
En ik mis je voor het eerst’
Ai. Zonde.
Kleine rechtzetting, Vincent: de foto die jullie vorige week publiceerden van de Amerikawatcher was er eigenlijk een van Bruce Springsteen.
> Nu je het zegt, Veerle. Maar geef toe: de gelijkenissen tussen die twee zíjn treffend. Ze dragen allebei een stoppelbaardje en cowboyboots, ze kruipen al eens graag op een podium om hun inzichten over Amerika te delen en ze worden allebei graag the boss genoemd, ook al zijn ze dat niet in het echt.
Stuur uw vragen naar Vincent Byloo: vraaghetaanvincent@knack.be
Martine Vercruysse, Deerlijk; Veerle Van Rentergem, Laarne
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
