Is het je al opgevallen wat voor dwaasheden die nieuwe K3’s allemaal uitkramen? ‘10.000 luchtballonnen kleuren de hemel blauw…’ De hemel ís toch al blauw? En dat noemt zich een voorbeeld voor de jeugd!
Stef De Wilde, De Panne
Ach, Stef. Je denkt toch niet dat ze alleen bij Studio 100 van die ongerijmde liedjesteksten schrijven? Neem nu Zeven anjers, zeven rozen van Willy Sommers. Een bruidsboeket met anjers én rozen druist niet alleen in tegen elke basisregel van de bloemschikkunst, iedere floralist zal je bovendien kunnen vertellen dat anjers en rozen een andere bloeiperiode hebben. Het is bloemkundig totaal onmogelijk om die twee te combineren in één en hetzelfde boeket. Of het zouden kweekbloemen moeten zijn. Maar wat voor een bruidegom ben je als je je aanstaande op de mooiste dag van haar leven een bos genetisch gemanipuleerd onkruid onder de neus duwt?
Of neem Bagagedrager van Gers Pardoel. Dat gaat zo: ‘Spring maar achterop bij mij, dan gaan we samen weg / Ik weet nog niet waar naartoe, maar dat maakt niet uit want ik weet wel de weg.’
Hoe kun je nu de weg kennen als je niet eens weet waar naartoe?
En dan zwijg ik nog over kleinkunstenaars die de grammaticaregels aan hun laars lappen als was het Groene Boekje een vodje papier. Louis Neefs die zingt dat hij nooit een betere vriend heeft gehad als Benjamin. Of Wim De Craene, die in Rozanne een wegvarend schip vergelijkt met ‘een stip dat helemaal verdwijnt’.
Echt potsierlijk wordt het pas als liedjesschrijvers zich wagen aan een andere taal dan hun moerstaal. Je wilt niet weten hoeveel demo’s ik al heb gehoord van zelfverklaarde dichters die huiselijkheid verwarren met zelfbevlekking door dingen te zingen als ‘With you by my side, I feel myself at home.’ Of Stef Kamil Carlens, die in She = Like Meeting Jesus van Zita Swoon doodserieus stelt: ‘She walks my room in.’
Maar de koningen van de taalcontaminatie moeten toch Dimitri Vegas & Like Mike zijn. Dj’s, jawel. Hun teksten beperken zich tot een paar shout-outs tussen de nummers die ze draaien. Hun favoriete shout-out? ‘Raise your hands up.’ Ik herhaal: ‘Raise your hands up.’
Dus als ik van jou was, Stef: ik zou mijn kinderen eerder weghouden van Tomorrowland dan van de nieuwe K3-show.
Ik beken, Vincent: ik ben wanhopig op zoek naar een lief – zelfs Tinder vindt geen match voor mij – en ik overweeg ernstig om me in te schrijven voor Temptation Island of Blind getrouwd. In welk programma maak ik volgens jou het meeste kans op een duurzame relatie?
Peter Lodiron, Berchem
Peter, toch. Aan Blind getrouwd moet je alvast niet beginnen. Je kunt nog beter een Filipijnse huwen dan je in de echt te laten verbinden door die pseudowetenschappelijke charlatans. En van een programma dat Temptation Island heet maar wordt opgenomen op een schiereiland moet je ook geen eerlijke wedstrijd verwachten. Je kunt er als vrijgezel hoogstens een scharrel, een paar geslachtsziektes en wat dubieuze levenslessen aan overhouden. Dat er een verschil bestaat tussen kijken en kijken kijken bijvoorbeeld. Dat je flirten eigenlijk als flurten uitspreekt. Dat douchen in sommige subculturen een gangbaar eufemisme is voor seksen. En dat er zoiets bestaat als een buslul – iets met een bus, een verkeersdrempel en een spontane erectie. Ik hoef je hopelijk ook niet meer uit te leggen dat ‘duurzame relatie’ voor de makers van Temptation Island een rekbaar begrip is. Je hebt vast ook in de gespecialiseerde pers gelezen dat met name Marvin en Louise niet meer dan fuck buddies zijn. En dat er tussen de vrijgezelle dames nóg een fuck buddy van Marvin rondloopt.
Nu ik erover nadenk: dat laatste kun je de makers moeilijk aanwrijven. Met zijn seksuele appetijt was de kans groot dat er tussen die tien vrijgezellen wel eentje zou zitten met wie Marvin al eens eerder ‘gedoucht’ had. Je hebt proper en je hebt proper proper.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
