VRAAG HET AAN VINCENT BYLOO
Nu Film Fest Gent er bijna op zit, Vincent: wat vond jij het hoogtepunt van deze editie?
Stefaan Strubben, Aarschot
Zonder twijfel de openingsfilm. Of beter: het moment vlak ná de openingsfilm. Even terug naar vorige week woensdag. Niemand minder dan Ken Loach mocht Film Fest Gent op gang – en de toeschouwers een geweten – trappen met I, Daniel Blake, een sociale aanklacht zoals alleen Red Ken ze nog maakt. Over hoe de working class ploetert om rond te komen. Hoe ze door de vrije markt nog dieper in haar miserie wordt geduwd. En hoe ze door het overheidsapparaat vervolgens hardvochtig aan haar lot wordt overgelaten. Kortom: een opgestoken middelvinger naar het neoliberale kapitalisme, die nieuwe Loach. Een fuck you aan het adres van inhalige multinationals en genadeloze grootbanken. En een niet mis te verstane aansporing van het publiek om uit pure verontwaardiging over zo veel onrecht de straat op te trekken. Revolutie! Luid scanderend het parlement bestormen! Dure wagens in brand steken! De vitrines van bankkantoren inslaan!
En cut naar het échte einde van de openingsfilm: een paar honderd genodigden schuifelen gedwee naar de receptievloer om een coupe champagne te bestellen op vertoon van hun vippas. In casu: een polsbandje met het logo van sponsor ING. Jawel: ING. Kostelijk beeld, dat kan ik je verzekeren. En een totale herijking van het begrip ironie, dat ook.
Big up voor het tweede seizoen van Radio Gaga, een programma dat iedereen gezien zou moeten hebben. Maar wat ik me afvraag: kijken daar eigenlijk veel mensen naar?
Katrien De Bock, Bonheiden
Naar Canvas-normen heel erg veel. Maar het zouden er nog zo veel méér kunnen zijn, Katrien. Grote fout van de locatiescout. Regel één bij reality-tv is dat je bij voorkeur draait in een omgeving met zo veel mogelijk potentiële kijkers. Zet je camera op iemands smoel, en je bent al zeker dat hij zelf naar het resultaat zal kijken. Net als zijn vrienden, kennissen en collega’s. Allemaal gratis kijkers, en dus trek je voor een reportage of documentaire best naar een biotoop die zo massaal mogelijk naar je programma zal kijken.
Niet zo de makers van Radio Gaga. Waar zetten Dominique en Joris hun caravan neer? In het Zeepreventorium in De Haan, waar de kindjes om negen uur al in hun bed liggen of te dikke vingertjes hebben om van Njam naar Canvas te zappen. In Benidorm, waar ze niet eens Canvas kunnen ontvangen. Bij de paters van Averbode, die niet eens een tv hebben. En, godbetert, in een palliatieve afdeling. Ik hoef je niet uit te leggen waarom dát geen al te strategisch doelpubliek is.
Volgens Dag Allemaal gaat Dennis Black Magic een pornoversie maken van Callboys. Bestaat daar een publiek voor, denk je?
Marie Devisch, Oostduinkerke
Goeie vraag, Marie. Van Hollywoodfilms bestaan er alleszins pornografische spin-offs die wél gretig aftrek vinden. Denk maar aan Shaving Ryan’s Privates, Fill Jill en Glad He Ate Her – jawel, de pornoversie van Gladiator. In Vlaanderen beperken dergelijke spin-offs zich voornamelijk tot erotische afgeleiden van tv-formats, maar die blijken een veel minder groot gat in de pornomarkt. Goed, er is SOS Pik. Er is In Vlaamse veldbedden. En niet te vergeten: FC De Kapoenen, starring Chico en Clitoortje. Maar evenveel van die pornovarianten hebben nooit de Vlaamse slaapkamers gehaald. Dagelijkse worst? Met veel bombarie aangekondigd maar nooit gemaakt. De Pfoeffs, een live gestreamde orgie in de villa van De Pfaffs, is er ook nooit gekomen. Afwachten dus of Dennis Black Magic zijn pornoversie van Callboys ooit echt gaat schieten. En dan nóg. Wie ‘m omhoog krijgt – al was het maar al dente – bij het gerampetamp van een gigolo die zijn schaamhaar samenbindt in een staartje, mag nu zijn hand opsteken.
Stuur uw vragen naar Vincent Byloo: vraaghetaanvincent@knack.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier