Voyage of Time
Een nieuwe film van Terrence Malick is en blijft een evenement, ook al liggen de hoogdagen van Badlands (1973) en Days of Heaven (1978) inmiddels al zo lang achter hem dat hij er een melancholische mijmerfilm zou kunnen over maken. Ook in deze docu, waar hij met tussenpozen dik dertig jaar aan sleutelde, trakteert de Amerikaanse filmdichter op alles wat je van hem gewend bent, en waar hij gelet op zijn recente output in vastgelopen lijkt. Imposante beelden van moeder natuur? Check. Opzwepende klassieke muziek? Check. Een dichterlijke, gefluisterde voice-over? Check. Nieuwe werelden verkent Malick, ondanks alle curieuze creaturen die de revue passeren, duidelijk niet. Alleen komt zijn gaandeweg alsmaar toegenomen neiging tot zweverigheid en abstractie dit keer iets minder pedant over dan in zijn recente fictiefilms. Voyage of Time is een lyrische meditatie over de relatie tussen mens, natuur en kosmos – zeg maar: Malicks eigen 2001: A Space Odyssey, of tenminste zijn versie van Koyaanisqatsi. Als esthetisch beeldenballet, met fantastische shots van mysterieuze sterrennevels, woeste lavastromen, dansende kwallen, olifanten, apen en finaal ook mensen zweeft Voyage of Time ver boven de gemiddelde natuurdocumentaire uit, al moet je er het door Cate Blanchett ingesproken new age-gewauwel op de klankbank (‘O Nature, Giver of Good’) en de digitale dino’s die Malick kennelijk nog op overschot had van The Tree of Life er wel bijnemen.
Voyage of Time *
Terrence Malick
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier