Je kunt niet voor altijd een gossip girl blijven. Als ze niet, zoals in de zomerthriller The Shallows, uit de kaken van een grote witte haai probeert te blijven, baart Blake Lively tegenwoordig de kinderen van Ryan Reynolds in de echte wereld en die van Jesse Eisenberg in Woody Allens universum. ‘De haai in The Shallows leek verdacht veel op het gordijn dat hier hangt.’

In de zomer zien de mensen graag een grote witte haai happen naar vissers, badgasten en al wie zich in zee durft te wagen. Steven Spielberg had dat als eerste door en vond met Jaws (1975) de blockbuster uit. Veertig jaar later is de grote witte haai nog altijd van de partij. In The Shallows jaagt hij op een surfster die zich op een petieterige zeerots verschanst heeft. Maar de vrouw weert zich. Met zo goed als géén tegenspelers van vlees en bloed is de eenvoudige maar spannende thriller een showcase voor Blake Lively. Nadat Gossip Girl, de populaire tv-serie over jonge socialites in New York werd stopgezet, kwam de Amerikaanse actrice een kleine drie jaar niet meer aan de bak. Het nieuws haalde ze enkel nog dankzij haar relatie met Ryan Reynolds, de elf jaar oudere ex van Scarlett Johansson. Die leerde ze kennen op de set van de superheldenfilm Green Lantern (2011). In december 2014 schonk ze hem een dochter.

Sindsdien is Lively aan een stevige opmars bezig. Er was de hoofdrol in The Age of Adaline (2015), een fantasyromance met Harrison Ford en Michiel Huisman. Dankzij Café Society van Woody Allen mocht ze tijdens het Festival van Cannes de rode loper op. Na The Shallows volgt nog All I See Is You, een thriller van World War Z-regisseur Marc Forster. De carrière van Lovely Lively is levendiger dan ooit.

Van een contrast gesproken: in The Shallows vecht je in badpak met een grote witte haai. In Woody Allens Café Society ben je een prachtig geklede socialite in het glamoureuze New York van de jaren dertig. Waar gaat je voorkeur naar uit?

BLAKE LIVELY: Je kunt die films niet met elkaar vergelijken. Ik ben dol op het werk van Woody Allen. Ik had nooit gedacht dat ik ooit in een film van hem zou meespelen. Het was geen doel op zich, maar ik heb geen seconde geaarzeld om de drukke promotietournee voor The Age of Adaline te onderbreken om auditie voor hem te doen. Zeker nu niet. Als we niet opletten, overleeft hij ons allemaal, maar hij is toch al tachtig en heeft al heel wat juweeltjes geslepen. Hij zal geen tonnen films meer maken. De klok tikt, en dus heb ik mijn kans gegrepen.

In Café Society speel je maar een bijrol.

LIVELY: Mij maakt het niet uit of het om één zinnetje, één scène, een bijrol of een hoofdrol gaat. Voor Woody Allen wil ik zelfs als poetsvrouw figureren. Hij is een van de weinige filmregisseurs die écht voor vrouwen schrijft. Hij vraagt je niet om de bimbo óf de intellectuele bitch te spelen, je personage is geheid rijkgeschakeerd. Annie Hall is het perfect voorbeeld. Die zegt meermaals dat ze mallotig is. Dat klopt. Ze is dom, dwaas en grappig, maar ze is ook onwaarschijnlijk intelligent en belezen. Héérlijk.

In The Shallows sta je er voor het eerst alleen voor. Last gehad van knikkende knieën?

LIVELY: Natuurlijk wel. Het is een hele verantwoordelijkheid om in je eentje een film te dragen. Het vereist een heel andere vertolking. Je moet goed nadenken over de spanningsboog en over hoe en wanneer je jouw personage laat evolueren. Voor kleinere rollen hoef je je daar niet druk over te maken. Het is jouw job niet om de film te dragen.

The Shallows doet wat denken aan Buried, dat een hitwas voor je partner Ryan Reynolds. Dat was ook een survivalfilm. Misschien zelfs nog een iets extremere want hij zat vast onder de grond, in een doodskist.

LIVELY:Buried was een van de redenen waarom ik The Shallows wilde doen. Ryan acteert geweldig in die film. Aanvankelijk dacht ik: ‘Ik mag je echt wel, maar ik ga heus niet kijken naar iemand die anderhalf uur in een kist ligt.’ In The Shallows zijn er tenminste nog het adembenemende Lord Howe-eiland in Australië, de zeelucht en de golven. In Buried verlaat de camera die kist niet. Ryans vertolking was echte topsport. Zijn schouder raakte tijdens de opnames zelfs uit de kom. Volgens mij is hij de enige die dat in een kist voor mekaar krijgt. (lacht)

Heeft hij je goeie raad gegeven?

Lively: Zijn beste advies was dat je moet beseffen dat de crew het even zwaar heeft als jij. Een film die draait om isolement is voor iedereen een fysieke en emotionele beproeving. Het voordeel is dat je hechte banden smeedt. Het voelt alsof je samen iets overleeft.

Was de grote witte haai dan geen waardige tegenspeler?

LIVELY: Er was helemaal geen haai! Ik stond tegen een blauw doek te praten. Mijn tegenspeler leek verdacht goed op dat gordijn ginder. (lacht) Het gevaar moest zich volledig in mijn hoofd afspelen. Ik stond er alleen voor, en dat was wennen. Ik ben doorgaans heel afhankelijk van mijn tegenspelers. Ik ben iemand die liever met iemand danst dan op haar eentje. Voor een goede choreografie moet je met z’n tweeën zijn.

De buitenopnames waren wel fantastisch. Het Lord Howe-eiland is een onvoorstelbaar mooie plek. We filmden ook in een watertank. Dat was fysiek een enorme uitdaging. De laatste twee weken was er een stuntman aanwezig, maar daarvoor deed ik alles zelf. Ik moest gillen, huilen en vechten voor mijn leven. Telkens opnieuw moest ik kopje-onder gaan en me laten overweldigen door golven.

In Café Society moet je dan weer van een glas champagne nippen en de nostalgie naar de jaren dertig aanwakkeren.

LIVELY: Het verschil met The Shallows kon niet groter zijn. We waren vaak tegen acht of negen uur ’s morgens al klaar. Het was genieten: opnames in Manhattan, iedereen happy, getalenteerde muzikanten die op de set live jazz speelden, aan de slag mogen met de dialogen van Woody Allen.

Ik volg je niet wat die nostalgie betreft. Het is waar dat de jaren dertig op cultureel vlak fabelachtig waren. De muziek scheerde hoge toppen, de cinema maakte de overstap naar de geluidsfilm, de jurken waren om het mooist. Op sociaal en politiek vlak was het wel een verschrikkelijke tijd. Café Society schotelt de mooie en genietbare elementen van de jaren dertig voor en dat is fijn. Maar het lijkt me een angstaanjagend idee om effectief in de jaren dertig te moeten leven.

Ondertussen ben je moeder. Valt dat mee?

LIVELY: Ik prijs me enorm gelukkig. Ik heb zoveel meer tijd met de baby kunnen doorbrengen dan vrouwen die na drie maanden moederschapsverlof weer aan de slag moeten. Ik ben pas vijf maanden na de bevalling opnieuw beginnen te werken en ik kon mijn baby meenemen naar het werk. Ik moet nog uitvissen hoe we het oplossen als mijn dochter straks naar school moet. Ryan en ik werken nooit op hetzelfde moment. Misschien is dat een oplossing.

Is Ryan nog aan het nagenieten van het onverwacht grote succes van Deadpool? De geestige superheldenfilm was jarenlang een zorgenkind.

LIVELY: Ik ben zelf énorm trots. Op den duur was die film ook míjn passieproject. We hebben met ons tweetjes zoveel ideeën besproken voor de marketing, het verhaal en het script. Zonder met iemands pluimen te willen gaan lopen: ik vond het enorm plezant om ideeën aan te reiken voor de virale marketingcampagne.

Ryan heeft vreselijk lang aan Deadpool gewerkt, elf jaar om precies te zijn. Hij schreef mee aan het scenario, ook al kreeg hij daar geen credit voor. Hij sleurde aan de productie en hij was maanden zwaar in de weer met de postproductie. Men zei dat Deadpool nooit groen licht had mogen krijgen en dat het onmogelijk is om met 58 miljoen dollar een superheldenfilm te maken. Dan was het vanzelfsprekend heerlijk toen bleek dat de film ieders verwachtingen overtrof.

Wat beschouw jij als het keerpunt in je carrière, het moment dat de champagne ontkurkt mocht worden?

LIVELY: Telkens als ik ingehuurd word? (lacht) Ik vond het cool om met Café Society Cannes te openen en met Woody Allen, Kristen Stewart en Jesse Eisenberg de rode loper op te mogen. Het was vooral fijn omdat ik wist dat met The Shallows iets totaal anders zou volgen. Binnenkort is er de film waarop ik het trotst ben: All I See Is You. Ik speel een blinde vrouw die na een hoornvliestransplantatie plots kan zien. Het gaat over afhankelijkheid en welke rol dat in een huwelijk speelt. De spanning vloeit voort uit wat je niet ziet maar er wel is, of wat je meent te zien maar er mogelijk niet is. Misschien daagt er voor geen van die films veel volk op, maar die drie bijzondere ervaringen neemt niemand me nog af.

Vergeet je nu de zes seizoenen van de tv-serie Gossip Girl niet? Hoe kijk je daarop terug?

Lively:Gossip Girl was voor mij een leerschool én een bindende ervaring. De cast en crew werkten jarenlang dagen aan een stuk samen. We zijn samen opgegroeid. Gossip Girl gaf me de kans om in Manhattan te filmen én te leven. We draaiden in de beste restaurants, ik ontdekte de leukste locaties en mocht de mooiste kleren dragen. Ik denk niet dat er een coolere manier is om Manhattan te ontdekken.

In welke zin was Gossip Girl een leerschool?

LIVELY: Euhm, het was alleszins géén acteeropleiding, eerder een opleiding waar je de realiteit van een tv-productie leerde kennen. Ik heb hard werk leren te waarderen. Soms namen we drie afleveringen tegelijk op of moesten we van locatie naar locatie hollen. Een draaidag kon tot achttien uur duren. Het gebeurde dat we de tekst pas kregen als alles en iedereen al klaarstond om op te nemen. Ik heb geleerd om teksten supersnel te memoriseren. Op die momenten breng je niet je beste acteerwerk. Je haalt geen hoog artistiek niveau. Je bent een onderdeel van een popcultuurmachine die een grote groep mensen voedert.

Dat is straffe taal.

LIVELY: Ik kijk daar niet op neer, hoor. Gossip Girl bracht vele kijkers geluk, ontspanning en plezier. Het gaf ons een publiek én het was een opstap naar films waarin ik wel de tijd krijg om meer artistiek bezig te zijn. Het is een tweesnijdend zwaard. Je wilt acteren en je wordt verondersteld te acteren, maar je beseft dat je niet echt aan het acteren bent. Ik vergelijk het graag met de tv-show Supermarket Sweep(vergelijkbaar met de winkelkarquiz uit Iedereen beroemd, nvdr). Je grijpt en grabbelt naar wat je grijpen en grabbelen kunt, goed wetend dat je in andere, aangenamere omstandigheden een stuk beter winkelt.

CAFÉ SOCIETY

Nu in de bioscoop.

THE SHALLOWS

Vanaf 3/8 in de bioscoop.

VOLGENDE WEEK

FLORENCE FOSTER JENKINS

door Niels Ruëll

‘Het lijkt me een angstaanjagend idee om effectief in de jaren dertig te moeten leven.’ Blake Lively

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content