Al 27 jaar torst Peter Hook, stichtend lid van Joy Division en bassist van New Order, de loodzware erfenis van postpunkprofeet Ian Curtis op zijn schouders. ‘Hookie’ heeft er zijn zwarte gevoel voor humor nooit bij verloren. ‘Een sequel behoort tot de mogelijkheden. We verzinnen wel een manier om Ian te laten verrijzen.’

Je bent met andere woorden tevreden met de film?

Peter Hook: Meer dan. Ik wist dat Anton er iets speciaals van kon maken. We kennen hem al jaren en hij heeft Ians verhaal van dichtbij meegemaakt. Het is dan ook geen gewone biopic geworden, niet zo’n typische Hollywoodbullshit waarin alle feiten netjes op een rij worden gezet en alle personages heiligen zijn. Dit is een tragisch liefdesverhaal enerzijds én een sfeervol tijdsbeeld van Manchester eind jaren 70 anderzijds, waarin Ian gewoon in het midden loopt. Het is met andere woorden anekdotisch en universeel tegelijk. Dat had wellicht geen enkele andere regisseur gekund.

Ook Michael Winterbottom niet? Die deed in ’24 Hour Party People’ toch ook al het verhaal van Ian Curtis en Joy Division?

Hook: Ja, maar die film ging vooral over Tony Wilson – de platenbaas van Factory records – en daarin waren we slechts een van de vele bands die de revue passeerden. De fuckin’ Happy Mondays kregen zowaar meer aandacht dan wij, stel je voor. Bovendien was het meer een komedie waarin het verhaal van Ian toch niet zo goed paste. Ik zeg niet dat Winterbottom het niet respectvol heeft gebracht en bij vlagen was het fucking hilarious, maar die zelfmoordscène was er toch wel naast, vond ik. Het leek gewoon een zwarte practical joke. Vooral zijn vrouw Debbie had het daar moeilijk mee. Control is gelukkig een stuk genuanceerder en accurater, al was het maar omdat het een somberder en gebalder film is die zich deels op Debbies memoires baseert en zich volledig op Ian concentreert.

Heb jij zijn zelfmoord voelen aankomen?

Hook: Nee. Als je achteraf zijn teksten leest en alle puzzelstukjes bij elkaar gooit – zijn epilepsie, zijn verlegenheid, zijn huwelijksproblemen – lijkt het allemaal heel erg evident, maar als je er middenin zit, let je daar niet op. Je bent jong, je carrière explodeert en de wereld ligt aan je voeten. Dan heb je wel wat anders te doen dan groepspsycholoog te spelen. Bovendien was Ian helemaal geen depressieveling: hij was een gewone jongen uit Macclesfield die misschien af en toe eens een uitbarsting of een inzinking kende. Zoals iedereen binnen de band. Ik was zelfs een stuk opvliegender dan hij. Nee, het kwam voor iedereen als een complete verrassing.

De film toont ook hoe je Ian een paar keer van de dood hebt gered toen hij op het podium een epilepsieaanval kreeg.

Hook:Scary moments. Vooral tijdens onze laatste tournee was het een regelrecht zootje. Zijn aanvallen werden steeds frequenter en toen hij op de grond lag te schudden en te beven, was ik meestal diegene die op hem dook en zijn tong vasthield opdat hij niet zou stikken. Ian was ziek, heel erg ziek. Maar onze carrière was aan het boomen, de concerten volgden elkaar alsmaar sneller op en hij wilde niet naar zijn dokter luisteren omdat hij helemaal in zijn muziek opging. Het was zijn enige uitlaatklep.

Zowel in ‘Control’ als in ’24 Hour Party People’ word je geportretteerd als de grote mond en de komiek van de groep. Blij mee?

Hook:(ironisch) Zeker, want ik heb ook meer gevoel voor humor dan de anderen en ik ben ook mooier, slimmer en getalenteerder. Voor die acteur die mij speelt, was het dan ook onmogelijk om de waarheid eer aan te doen. Maar het kan me geen ruk schelen hoe ik eruit kom. Zolang Bernard (Sumner, de gitarist van Joy Division en New Order; nvdr. ) maar afgebeeld wordt als de nerd van het stel, dan ben ik al lang tevreden.

Over Sumner gesproken: is New Order nu écht definitief gesplit of staan jullie weer eens tijdelijk op non-actief?

Hook: Dit keer is het definitief. Ik wil niet meer met die sad tosser samenwerken. Met Stephen – onze drummer – heb ik geen problemen, maar met Bernard zijn er dingen gebeurd en gezegd die me hebben doen besluiten dat het beter is om er definitief mee te kappen. Welke dingen precies, leg ik later nog wel een keertje uit op mijn website. Ik doe in elk geval niet meer mee. Ik ga meer deejayen – wat ik de jongste jaren trouwens vaak doe en waardoor ik ook mijn liefde voor muziek heb teruggevonden – en ik ben ook bezig met een nieuwe plaat waaraan ook leden van The Stone Roses, Primal Scream en Wire meewerken, dus je begrijpt dat ik wel wat beters te doen heb dan over New Order te zitten huilebalken. New Order heeft het gezicht van de Britse popmuziek mee veranderd, we hebben een paar klassiekers gemaakt en ik hoef nooit nog een poot uit te steken. We had a good run. Nu is het tijd voor wat anders. Zoals dit: ik moet dringend pissen (lacht).

‘CONTROL’

Vanaf 12/9 in de bioscoop. Avant-première op 5/9 en 6/9 op het Filmfestival van Oostende.

Door Dave Mestdach