VLAAMSE STREKEN

Ik stel het me zo voor: ergens achter een blik bedorven bonen moeten ze dat blik beschimmelde moppen hebben gevonden. Ze waren al over de versheidsdatum toen men ze zo’n zeventig jaar geleden in die pot stopte. Het was niet de bedoeling ze voor het nageslacht te bewaren in de hoop dat dat nageslacht in tijden zou leven waarin dat soort humor gesmaakt zou worden, maar ze werden vergeten. Niemand had kunnen denken dat een programmamaker die wanhopig op zoek was naar inspiratie, die pot van achter het blik bedorven bonen zou trekken en hem, ondanks de geur van natte hond die er onmiskenbaar rond hing, zou openen. Sommige dingen zijn niet gemaakt om opnieuw te gebruiken, sommige dingen stop je beter als kernafval in stevige kleilagen onder de grond. Maar kijk, in tijden van upcycling maakt men al eens de vergissing te denken dat alles voor hergebruik geschikt is.

De opzet van Vlaamse streken was dus al een vergissing van formaat, en het werd er daarna niet beter op. Van die lading slechte grappen brouwde men iets wat van ver op een scenario leek, maar van dichtbij niet meer was dan een puinhoop van woorden, alsof een kruiswoordraadsel was ingestort en de woorden betekenisloos onder en naast elkaar stonden. De maker dacht: een topacteur heeft toch geen scenario nodig, die is zo top dat hij alles ter plekke improviseert en verzint. Improvisatie is wel vaker de artistiek verantwoorde eerste hulp bij rampzalige scenario’s. Trouwens, als het de acteurs met al hun overmatige gebaren en in hun verre van natuurlijke vermomming niet lukte de grap tot ontploffing te brengen, dan was er nog altijd de verborgen camera. Niets grappiger dan de verbaasde gezichten van een stel onschuldige voorbijgangers. Ooit was dat inderdaad een magisch recept voor humor op tv. Men liet auto’s vanzelf wegrijden, groenten op de markt begonnen plots te praten of het standbeeld liet windjes. Dat niveau. Een verbouwereerde voorbijganger was steeds het resultaat en toen de verborgen camera nog onbekend was, was dat ook voldoende om memorabel te zijn.

Verborgen camera’s zijn ondertussen vaak even belegen als de situatiehumor die ze willen registreren. Omdat de truc met de pratende paprika’s al tot op de wekelijkse animatie-avond in het bejaardentehuis is doorgedrongen, kiest men nu voor de meer absurde aanpak. Een man, duidelijk verkleed als overjaarse hippie, dropt zijn brief in de vuilnisbak en vraagt dan aan de toevallige voorbijganger wanneer de laatste lichting is. Natuurlijk zegt de dame in kwestie dat het een vuilnisbak is, en geen postbus. ‘Deze gaat naar Ivago.’ ‘Oh,’ antwoordt de duidelijk verklede man, ‘daar woont mijn moeder vlakbij.’ Mocht u het niet doorhebben: dat is een mop. Het schijnt dat het om te lachen is. Net zoals Tine Embrechts, die met een totaal onbestaand accent en met brede gebaren die nog het meest doen denken aan een buikspreker die zijn pop heeft ingeslikt, een man in de supermarkt verplicht de dozen melk weg te zetten en te vervangen door een loodzware kan met melk, vers van de koe. De man geeft geen krimp, kijkt haar na, tilt de kan uit de kar, wandelt verder en vergeet wat er zonet gebeurd is. Het is de beste reactie op Vlaamse schaamstreken: gewoon vergeten dat het ooit gebeurd is.

elke woensdag, 20.35, VTM

DOOR TINE HENS

DE BESTE MANIER OM OP DEZE VLAAMSE SCHAAMSTREKEN TE REAGEREN, IS GEWOON VERGETEN DAT HET OOIT GEBEURD IS.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content