Met 22 mei, En waar de sterre stille bleef staan, Pulsar en Smoorverliefd staan er maar liefst vier Vlaamse films op het programma van het 37e Internationale Filmfestival van Gent. De regisseurs van deze uiteenlopende producties doen hun zegje over de componisten op wie ze een beroep deden.
Hilde Van Mieghem
Film: Smoorverliefd
Verhaal: Vier sterke vrouwen (Marie Vinck, Wine Dierickx, Veerle Dobbelaere en Aline Van Hulle) wonen onder één dak. Elk maakt op haar eigen manier een potje van haar liefdesleven. Over eerste verliefdheden, ongebluste lust en ‘serial dating’.
Componisten: Chrisnanne Wiegel, Melcher Meirmans en Merlijn Snitker. Amsterdams componisten- en sounddesigntrio dat vanuit hun Rec Soundstudio opereert. Verantwoordelijk voor de scores van onder meer de Nederlandse kaskraker Alles is liefde, de migrantenkomedie Het schnitzelparadijs en de flikkensequel Dossier K.
Van Mieghem: ‘Om produc-tionele redenen moest ik voor de muziek van Smoorverliefd samenwerken met mensen uit Nederland. Aanvankelijk vond ik dat een verschrikkelijk idee. Muziek is sowieso een van de lastigste punten van het filmproces. Het is immers enorm bepalend voor de toon. Het kan een scène zowel droevig, dramatisch als vrolijk maken. Om dat in goede banen te leiden in samenwerking met Nederlanders – toch een volk met een compleet andere cultuur – leek me haast onmogelijk. Gelukkig belandde ik bij de jongens van Rec Sound. Met hen klikte het onmiddellijk. Ze zeiden me dat ik ondanks mijn gebrek aan muzikale knowhow perfect kon verwoorden wat ik wilde. In tegenstelling tot de koppige, eigenzinnige muzikanten met wie ik samenwerkte ten tijde van De kus en Dennis van Rita had het drietal oor voor mijn suggesties. Eén typisch Nederlands trekje beviel me enorm: ze deinsden er niet voor terug om elkaars ideeën te bekritiseren. Het ging er soms hard toe, maar dat leidde nooit tot dramatisch geruzie. Hun ego’s stonden op geen enkel moment in de weg. Dergelijke componistenteams worden wel eens beschuldigd van het afleveren van zielloos bandwerk, maar daar heb ik niets van gemerkt. In tegendeel zelfs, ik werd regelmatig gewaar dat mijn film hen inspireerde. Ze werkten echt met hart en ziel aan de muziek.’
Favoriete filmscore: Hable Con Ella – Alberto Iglesias
‘Hoewel ik mezelf als een muzikale leek beschouw – mijn dochter en mijn zus vinden mijn gebrekkige songkennis hilarisch – kan ik met volle teugen genieten van triestige deuntjes. Telkens als ik de score van Pedro Almodóvars comarelaas hoorde, vroeg ik aan Marie om welke plaat het ging. Na vijf keer hetzelfde antwoord te aanhoren, ben ik de cd maar gaan kopen.’
Koen Mortier
Film: 22 mei
Verhaal: Een winkelcentrum wordt getroffen door een bomaanslag. Aanvankelijk probeert de troosteloze veiligheidsagent van dienst (Sam Louwyck) de slachtoffers te helpen, maar na een tijdje zet hij het op een lopen.
Componist: Michael Gallagher. Gitaargod van het zwaardere soort. Zette zijn eerste muzikale stapjes met hardcore punkbuitenbeentje Cast Iron Hike. Maakte daarna furore met Isis, de onlangs gesplitte post-metalgrootheid uit Boston.
Mortier: ‘De kiem van mijn samenwerking met Mike werd gelegd toen ik Kurt Vonneguts fantastische boek Slaughterhouse Five las. Daarin wordt het zinnetje ‘The smell of mustard gas and roses’ verschillende keren herhaald. Wat later vond ik tijdens een bezoekje aan Amoeba Music (legendarische platenzaak in Los Angeles; nvdr.) een cd van een band die Mustard Gas and Roses heette. Die moest ik me dus wel aanschaffen. De muziek op dat schijfje bleek perfect te passen bij 22 mei, waarvan ik op dat moment de laatste versie aan het schrijven was. Via via ontdekte ik dat Mike achter het project zat. Aangezien zijn vorige band Isis op de soundtrack van Ex-drummer stond, was het niet moeilijk om hem te contacteren. Na een paar ontmoetingen op enkele Europese festivals startte hij met schrijven: ik wilde immers muziek hebben voor we begonnen te draaien. Die manier van werken doet een shoot veel vlotter verlopen. Verschillende film- en decoupagekeuzes zijn dan al gemaakt. In totaal componeerde Mike een twintigtal tracks die ik allemaal super vond en gebruikte om cast en crew in de sfeer van het project te brengen. Uiteindelijk heb ik acht nummers uitgekozen die Mike verder heeft uitgewerkt. Tijdens de montage bracht hij een bezoekje aan België en hebben we samen de finale muziek op de beelden gezet.’
Favoriete filmscore: Ghost Dog: The Way of the Samurai – RZA
‘Hoewel deze plaat uit 1999 dateert, leg ik hem nog ontzettend vaak op. Er staan opzwepende, relaxte én hitsige nummers op – adjectieven die ook passen bij het camerawerk van Jim Jarmusch’ gangsterpareltje. De manier waarop het ritme van de muziek is afgestemd op de slome tred van Forest Whitakers hoofdpersonage is helemaal perfect.’
Alex Stockman
Film: Pulsar
Verhaal: Wanneer de computer van farmaceutisch koerier Samuel (Matthias Schoenaerts) belaagd wordt door een mysterieuze hacker, betekent dat het begin van een paranoïde hellevaart.
Componist: Guy Van Nueten. Klassiek geschoold pianist die instond voor arrangementen op platen van onder meer dEUS, Daan en Magnus. Vooral bekend van de live-cd die hij met Tom Barman opnam. Vorig jaar verscheen zijn hedendaags klassiek album Merg.
Stockman: ‘Ik werkte voor het eerst samen met Guy ten tijde van Eva reste au placard les nuits de pleine lune (een kortfilm van Stockman uit 2006; nvdr.). Voor mij verliep die ervaring magisch. Guy blinkt niet alleen uit als pianist, maar ook als componist. Hij heeft een ongelooflijk rijk spel én hij weet hoe je melodieën moet opbouwen die zich in je vasthaken. ‘Intens’ lijkt me het beste woord om onze samenwerking te omschrijven. Omdat ik vind dat muziek een onwaarschijnlijk belangrijke component is in de totstandkoming van een film, houd ik me er bijna angstvallig mee bezig. Het spreekt voor zich dat Guy en ik uren en uren hebben samengezeten. Het siert hem dat hij koste wat het kost tot de essentie van de film wilde doordringen. Hij moest en zou het verhaal tot in de details doorgronden. Gelukkig maar, want Pulsar wordt gedreven door het geluid. Toen ik het scenario schreef, had ik al heel wat klanken in gedachten. Het moest een film worden waarnaar je even geboeid luistert als kijkt. Guy besefte dat hij een score moest componeren die ruimte liet voor de geluiden in de film. Het geknars van een harddisk, het gekraak van een houten vloer, een tram die in de verte voorbijrijdt: het draagt allemaal bij tot de sfeer van het relaas. Nog zo’n uitdaging was het muzikaal onderlijnen van het spanningsveld tussen het analoge en het digitale, een niet onbelangrijk element van het verhaal. Daar sloeg Guy wonderwel in door het subtiel combineren van akoestische en elektrische instrumenten.’
Favoriete filmscore: 2001 – Various artists
‘Voor mij is Stanley Kubricks sciencefictionepos nog steeds de meest unieke symbiose van beeld en muziek. De astronaut die wegtolt op de tonen van De blauwe Donau van Strauss: dat is cinema op zijn best.’
Gust Van den Berghe
Film: En waar de sterre stille bleef staan (Little Baby Jesus of Flandr)
Verhaal: Suskewiet, Pitje Vogel en Schrobberbeek (Peter Janssens, Paul Mertens en Jelle Palmaerts) worden rijk door ‘Driekoningen’ te zingen tijdens de kerstperiode. Na een nachtje stappen zijn ze getuige van een mirakel.
Componist: Va Fan Fahre. Belgische band die in 2003 werd opgericht. Aanvankelijk bestond hun repertoire uit Roemeense en Bulgaarse fanfaremuziek. Nadien begonnen ze zelf nummers te schrijven. Brengen in oktober hun derde cd Al wa’ Debt uit.
Van den Berghe: ‘Voor alle duidelijkheid: de filmscore bestaat uit een combinatie van de hedendaagse liedjes van Va Fan Fahre en oude grammofoonplaten gaande van veldopnames over klassieke muziek tot opera. Op die manier wilde ik het aardse en het hemelse combineren. Een grammofoonplaat mag dan wel kraken en piepen door de slijtage, de stemmen die erop te horen zijn, zingen loepzuiver. De muziek van Va Fan Fahre is daarentegen perfect opgenomen met het digitale materiaal dat vandaag de dag voorhanden is, maar qua ritme en snelheid zat de band niet altijd even juist – daarin zit net de charme. Ik belandde bij hen via mijn geluidsman, die ooit een concert van hen had gemixt. Hij verzekerde me dat het om een bende ‘wackos’ ging, wat bleek te kloppen toen ik een van hun optredens bijwoonde. Ik had echt het gevoel dat er elk moment een olifant ging binnenwandelen. Een blonde vrouw op een tuba, een dronken saxofonist en psychedelische buikdanseressen: wat wil een regisseur nog meer? Ik was dan ook blij dat ik hun muziek mocht gebruiken. Het project is begonnen als een studentenfilm. Van een budget voor muziek was niet echt sprake. Dat speelde ook mee bij mijn keuze om grammofoonmuziek te gebruiken. Die is immers rechtenvrij. Beperkt kun je het aanbod bezwaarlijk noemen. Zo kon ik onder meer composities van Händel, Bach en Pergolesi in mijn film verwerken.’
Favoriete filmscore: De scores van Nino Rota voor Federico Fellini
‘Ik ben een grote liefhebber van de muziek in de films van Jacques Tati. Als ik die hoor, word ik onmiddellijk gelukkig. Maar als ik een echte favoriet moet kiezen, ga ik voor de muziek die Nino Rota componeerde voor de pareltjes van Federico Fellini. Rota’s scores maakten Fellini’s oeuvre tot één onlosmakelijk geheel.’
Door Steven Tuffin
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
