VINCENT PIERINS – SYNTHESIZERS

‘Wow! This is like the house of The Mad Professor’, zei een Amerikaanse muzikant die hier onlangs binnenkwam. En misschien had hij niet helemaal ongelijk, want met mijn 50 synthesizers hééft mijn studio iets van een laboratorium. Let wel: het is géén museum, hé. Ik werk met mijn synthesizers, ik verzamel ze niet zomaar om ze te verzamelen. Enfin, werken: ik amuseer me er vooral mee. Als er iets is waar ik me compleet in kan verliezen, dan is het wel in klanken maken. Eenmaal ik bezig ben, vergeet ik alles. Dan begin ik, en is het plots zes, zeven of acht uur later.’

‘Mijn eerste synthesizer kreeg ik op mijn vijftiende van mijn ouders, voor een goed rapport. Een Juno-106 van Roland, maar die verkocht ik al snel. Mijn grote liefde voor synthesizers kwam pas later, toen ik aan de eerste plaat van Elisa Waut werkte. Ik was compleet ondersteboven van de klanken die Hans Helewaut uit zijn Korg MS20 haalde, echt: Verliefd. De MS20 van Korg is sindsdien ook een van mijn lievelingssynthesizers gebleven. Héél straf machien, alle effecten op Ray Of Light van Madonna zijn ermee opgenomen. Achteraf bekeken heb ik het altijd wel voor synthesizerplaten gehad. De eerste twee platen van Kraftwerk vond ik bijvoorbeeld fantastisch, en ik was ook diep onder de indruk van Equinox en Oxygene van Jean- Michel Jarre. En dan de soundtrack van Blade Runner van Vangelis… Ik denk dat ik die film twintig keer gezien heb, enkel en alleen voor de muziek.’

‘Het klinkt misschien weinig romantisch, maar een synthesizer is voor mij in de eerste plaats iets functioneels. Ik heb al fantastische machines verkocht waar ik te veel onderhoud aan had, zoals mijn Memory Moog – een synthesizer die bij wijze van spreken al ontstemt als je er nog maar naar kijkt. De meeste muzikanten dwepen met Moogs, maar zelf hou ik vooral van Korgs. Korgs zijn functioneler, ze marcheren beter, Moogs eisen met hun vettige sound te veel de aandacht op.’

‘De pronkstukken van mijn collectie? Hmmm… Op mijn OB-1 van Oberheim ben ik wel trots. Naar het schijnt zou die zijn naam gegeven hebben aan Obi-Wan van Star Wars. OB-One, vandaar: Obi-Wan. (lacht) En ik ben ook gek van mijn Solina String Synthesizer – alleen vioolgeluiden, prachtige seventiessound – en mijn Elka Syntex, een héél zeldzaam exemplaar. Bij Elka denkt iedereen altijd meteen aan van die goedkope orgels, maar begin jaren 80 hadden ze ook fantastische synthesizers. Zelfs Stevie Wonder heeft er één – een doorzichtige, geloof ik. En dan heb ik ook nog een ARP die ik toevallig vond op iemands zolder, en een Korg Monopoly, waar Geoffrey Downes van The Buggles indertijd naar verluidt Video Killed The Radio Star mee opnam. Ik weet niet of dat verhaal klopt, maar ik geloof het graag.’

‘Mijn synthesizers zijn niet verzekerd, nee. Ik wil er ook niet aan denken in termen van geld of kapitaal, al is het wellicht geen slechte zaak dat ik ze als muzikant als beroepskost kan inbrengen. Ik ben er wel heel zuinig op: ik zal ze nooit uitlenen en ik probeer ze zo min mogelijk te verplaatsen, dat vermijdt slijtage. Misschien moet ik wel ooit eens een tentoonstelling organiseren of zo, samen met Maurice Engelen van Praga Khan en (producer) Yannick Fonderie. Ik denk dat we met ons drieen ongeveer alle synthesizers hebben die ooit werden gemaakt.’

‘Een van de synthesizers uit mijn collectie, de OB-1 van Oberheim, zou zijn naam gegeven hebben aan Obi-Wan uit ‘Star Wars’. OB-One, vandaar: Obi-wan.’

Bruggeling en bassist VINCENT PIERINS is sessiemuzikant met onder meer Clouseau, Raymond van het Groenewoud, K’s Choice en Natalia op zijn curriculum vitae.

Opgetekend door Wouter Van Driessche