‘Gerechtsdeurwaarder Bart heeft een drukke praktijk met twintig werknemers. In wel tien verschillende talen spreken ze telefonisch schuldenregelingen af. Bart werkt heel hard.’ Nee, dit is niet de eerste bladzijde van Tiny ontmoet Bart de gerechtsdeurwaarder, het is Annemie Struyf die in heldere taal uitlegt waar de altijd weer boeiende reis door de levens van andere mensen haar nu weer brengt. Ze gokte dit seizoen al in het casino, wandelde in Israël al op het strand met een geëmigreerde Brussels-Joodse familie en deze keer stond ze op de drempel van het kantoor van Bart. Omdat Annemie beseft dat kritische zin de vriendschap – hoe tijdelijk ook – niet altijd ten goede komt, laat ze de bakken kritiek overal waar ze komt netjes voor de deur staan. Luisteren, geen al te ingewikkelde vragen stellen en vooral de gevoelens achter de schijnbare zekerheid ontrafelen, daar draait het zowel bij Van Gils & gasten als bij Via Annemie om.
‘Jij bent al druk aan het werk’, kirt Annemie als ze Bart de eerste keer ontmoet. ‘Altijd, altijd.’ Hij tilt een plastic doos vol vensterenveloppen op en somt de straten en gemeenten op waar hij die persoonlijk zal afleveren. Annemie trekt grote ogen. Zo veel brieven, Bart! Zijn dat allemaal mensen die hun schulden niet willen of kunnen betalen? Bart knikt. ‘Zeer zeker, Annemie.’ Bart, zo maakt Annemie duidelijk wanneer ze naast hem zit in zijn zwarte Range Rover, is een deurwaarder met een hart. Hoe hard zijn job ook, hij zoekt vooral oplossingen. En je moet weten: ook voor Bart is dit geen makkelijk vak. ‘Nooit is hij een welkome gast’, zegt Annemie met een pruillip vol empathie.
Van deur tot deur gaat het met de deurwaarder. Meestal blijft de deur dicht, soms piept er iemand van achter het gordijn, andere keren opent de slotenmaker de deur en één keer probeert Annemie eigenhandig de deur open te duwen, ‘want die deur is precies los’. ‘Nee, Annemie’, zegt Bart. ‘Dat is huisvredebreuk.’ Achter de deuren zitten mensen met hun schulden. Stapels papieren zijn het. Bedragen die ooit vijftig euro waren en nu al gezwollen zijn tot achthonderd euro. ‘Hoe komt dat toch?’ vraagt Annemie bezorgd. Bart stuurt zijn jeep door het verkeer en haalt de schouders op. Er zijn zo veel redenen te bedenken als er mensen zijn. Bart weet waarover hij spreekt. Met twee gehandicapte kinderen die alle zorgen nodig hebben, heeft zijn gezin het ook financieel moeilijk gehad. Nooit zo moeilijk dat er een collega voor de deur stond, maar toch. ‘Mijn situatie maakt dat ik goed ben in mijn job.’
‘Wanneer heb jij eigenlijk een fijne werkdag?’ legt Annemie tot slot schijnbaar nietsvermoedend de vinger op de wonde. Bart tuurt door de voorruit. ‘Nooit.’ ‘Waarom doe je dit dan?’ duwt Annemie de vinger er nog wat dieper in. Want ja, Bart droomde ervan schaapherder te worden in Nieuw-Zeeland of een bed & breakfast te openen, maar hoe moest het dan met zijn kinderen? Da’s moeilijk, hé, zie je Annemie denken en ze kijkt Bart van opzij aan. Daar zijn ze: de tranen in de ogen van de gerechtsdeurwaarder. ‘Een mens gaat altijd maar door, hé.’ Annemie knikt. Voor haar was het alvast een fijne werkdag.
**, één, elke maandag, 20.35 uur
DOOR TINE HENS
LUISTEREN, GEEN AL TE INGEWIKKELDE VRAGEN STELLEN EN VOORAL DE GEVOELENS ACHTER DE SCHIJNBARE ZEKERHEID ONTRAFELEN, DAAR DRAAIT HET OM, ZOWEL BIJ VAN GILS & GASTEN ALS BIJ VIA ANNEMIE.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
