Wraak, rauw geserveerd – In een nieuwe reeks gewijd aan Japanse klassiekers is een rauw meesterwerk van Shohei Imamura een absolute must.

Film: **** *Extra’s: ** (Filmfreaks)

Film. Wie bij het begrip ‘Japanse cinema’ meteen beelden ziet opdoemen van kleurrijke kersenbloesems, eindeloze theeceremonies, onderdanige geisha’s en nobele samoeraikrijgers, moet dringend een duik nemen in het woeste oeuvre van Shohei Imamura.

In al zijn films exploreert en analyseert Imamura de psyche van het moderne Japan en legt hij daarbij een provocerend gevoel voor zwarte humor aan de dag. Imamura’s talent om bloedernstige zaken tegelijk te ondermijnen én te versterken door een onverhoedse grappige kijk op dramatische of tragische voorvallen, blijkt nergens zo duidelijk als in Vengeance Is Mine.

Het gaat om een op ware gebeurtenissen gebaseerd portret van de psychotische seriemoordenaar Iwao Enokizu, die in de herfst en winter van 1963/’64 de hele Japanse archipel doorkruist en een spoor van dood en vernieling achter zich laat. Door het spinnen van een web van leugens, listen en bedrog weet Enokizu (Ken Ogata) de politie keer op keer te verschalken en kan hij 78 dagen lang zijn moordlustige gang gaan. De slachtpartij begint met de brutale moord op een collega-reparateur, die hij met een hamer te lijf gaat, en eindigt met het wurgen van zijn minnares, die zichzelf tijdens het liefdesspel als willig slachtoffer aanbiedt. Seks en dood zijn in het universum van Imamura innig met elkaar verbonden, zoals ook het verschil tussen het animale en het humane flinterdun blijkt te zijn.

Imamura geeft niet meteen een verklaring voor het beestachtige gedrag van zijn protagonist. De koele beelden zijn echter zo sterk, precies en onafwendbaar dat de toeschouwer zich intens bij de wreedaardige odyssee betrokken voelt. Tegelijkertijd tekent zich ook een weinig vleiend portret af van een harteloze welvarende samenleving waarvan de jonge massamoordenaar, die geen greintje wroeging krijgt, het verontrustende product is. De gefragmenteerde en grillige stijl van vertellen, het genadeloze ritme waar de vitaliteit van afspat en de onrustige beeldcomposities geven de toeschouwer een gevoel van gecontroleerde chaos. Het is alsof we zelf opgesloten zitten in het gestoorde brein van deze opzienbarende sociopaat.

Extra’s. Geen bonusmateriaal maar wel een fraai vormgegeven editie met boekje over de film en de carrière van Imamura.

Patrick Duynslaegher