Vase de noces

Is er een Belgische film vreemder, experimenteler, grotesker en subversiever dan Vase de noces? Beeldend kunstenaar Thierry Zéno (1950-2017) dompelt de kijker in zijn enige fictiefilm wel heel diep onder in de malaise, de wanhoop en het aberrante, obscene gedrag van zijn hoofdpersonage, een vereenzaamde man op een verloederde boerderij in het midden van nergens die een amoureuze en seksuele relatie met een zeug heeft. Het lukt hem niet om de drie biggen die daaruit geboren worden op te voeden en na de zelfmoord van de zeug gaat het licht helemaal uit. De expliciete uitbeelding van zoöfilie, aangevuld met coprofagie, leverde de film die in 1975 Cannes choqueerde heel wat haters en banvloeken op. Maar de platvloerse alternatieve titel The Pig Fucking Movie verdient hij écht niet. Geïnspireerd door kunstenaars als Félicien Rops en Jheronimus Bosch en onbevreesd voor radicale keuzes (de afwezigheid van woorden, een grauwe, soms ronduit lelijke zwart-witfotografie) tracht de Waalse Pasolini het weerzinwekkende toch aanschouwbaar te maken. Op de navenant experimentele klankband vechten de elektroakoestische score van Alain Pierre met de motetten van Perotinus of Monteverdi en met neerhofgeluiden die je ’s nachts uit je slaap houden. Het is maar logisch dat Cinematek met een digitale restauratie en dvd-release dit curiosum van de obscuriteit redt.