Van haar Manolo’s gedonderd

Degenen die altijd al sceptisch waren over het einde van Sex and the City, krijgen meer dan tien jaar later gelijk: in de nieuwe HBO-reeks Divorce moet Sarah Jessica Parker een pijnlijke scheiding verwerken.

‘Ik heb er lang over gedaan, maar ik ben hier eindelijk. Carrie, jij bent de ware.’ Zo maakte Mr. Big op 22 februari 2004, in de laatste aflevering een knieval voor de in muntgroene tule gehulde columniste Carrie Bradshaw, het personage van Sarah Jessica Parker in Sex and the City. Carrie Bradshaw she ain’t no more, maar Sarah Jessica Parker keert nu wel terug naar HBO, als geldschieter en hoofdrolspeelster van Divorce, een reeks over het uitgebluste koppel Frances (Parker) en Robert (Thomas Haden Church), dat na zeventien jaar huwelijk besluit om uit elkaar te gaan. En dat ligt iets dichter bij de realiteit, weet ook Parker. ‘Carrie zag de liefde als iets magisch. Ze geloofde in het soort onvoorwaardelijke wij-kunnen-niet-zonder-elkaarrelaties. Zo werkt het helaas niet. De harde waarheid is dat we, als het erop aankomt, wel degelijk zonder elkaar kunnen leven. Dat besefte Carrie niet.’

Velen noemden Carrie zelfs een naïeve trut.

Sarah Jessica Parker: Ik zal nooit begrijpen waarom ze zo gehaat werd. Akkoord, ze was soms hatelijk, maar ze was ook geen slecht mens. Ik bedoel maar: Tony Soprano was een moordenaar en de mensen waren dol op hem. Carrie Bradshaw was soms egocentrisch en ja, een tikkeltje naïef. Toch kreeg zij een hoop kritiek. Waarom is een vrouwelijk personage met gebreken zoveel problematischer dan een verwerpelijk mannelijk personage? Dat vind ik zeer fascinerend. Ik heb nooit een hekel gehad aan Carrie. Ik zou gek zijn mocht ik op haar terugblikken met iets anders dan dankbaarheid. Veel briljante acteurs zullen nooit de kans krijgen die ik kreeg, met het publiek dat ik had dankzij Carrie. Is het moeilijk dat ik daardoor beroemd ben en niet met mijn kinderen over straat kan lopen zonder opdringerige fotografen? Ja. Maar dat is geen zwaar kruis om te dragen in een wereld vol echte problemen.

Wie valt je het moeilijkst om te spelen, Carrie of Frances?

Parker: Carrie was voor mij heel gemakkelijk: ik denk zoals haar en ik kleed mij zoals haar. Frances is heel anders. Ze zien er allebei uit als ik, ze wonen in dezelfde regio en ik weet zeker dat ze elkaar soms kruisen als ze een taxi nemen of shoppen. Maar dat is het. (lacht) Frances spelen maakte mij misselijk van de zenuwen en tegelijk heel blij. Van jongs af aan was het mijn diepste wens om iemand anders te zijn. Niet omdat ik ongelukkig was met mezelf, wel omdat andere levens mij mateloos fascineren. Mijn vader tikte mij altijd op de vingers omdat ik mensen aangaapte. Ik kon het niet helpen: ik ben heel geïnteresseerd in wat er achter al die onbekende deuren gebeurt. Hoe gaan andere mensen om met verdriet? Hoe zien ze eruit als ze hun tanden poetsen? Welke bek trekken ze wanneer ze de slappe lach hebben? Wie zijn ze als niemand kijkt en wat verandert er wanneer ze zich bekeken weten? Uiteindelijk heeft mijn vader mij boeken in de handen gestopt, zodat ik zou stoppen met mensen ongepaste vragen te stellen. (lacht)

Wat opvalt: je gebruikt heel vaak je middelvinger in Divorce.

Parker: (lacht) Klopt. In het begin deed ik het als grap, maar het werd een deel van Frances’ karakter. Dat is inderdaad raar, want in Sex and the City was ik net heel voorzichtig met het gebruik van scheldwoorden. Ik vond dat Carrie, als schrijfster, altijd veel aandacht besteedde aan haar taalgebruik. Ze beschreef met haar woorden wat ze dacht en voelde. Frances is niet zo verbaal. Ze is een vrouw van ondoordachte daden.

De hoge Manolo-hakken en de bijpassende echte liefde zijn bij Frances wel erg ver weg. Of net niet?

Parker: Ik was geïnteresseerd in een echt húwelijk, het soort normale, saaie middenklassehuwelijk dat je niet genoeg ziet in onze populaire cultuur. Hoe ziet het huwelijk van je collega’s, van de mensen die je ziet op de metro, op een schoolfeest, eruit. Welke invloed hebben kinderen op hun relatie? Wat zijn de economische aspecten van een huwelijk? Hoe kijken hun vrienden naar hun partner? Maar het moest ook grappig worden. Ik heb lang nagedacht over de juiste toon van de serie. Met schrijvers Sharon Horgan en Paul Simms hebben we uiteindelijk vier jaar gewerkt om alles goed te krijgen. Het is geen conventionele sitcom geworden, maar ook geen rasecht drama.

Echtscheidingen zijn tegenwoordig de normaalste zaak van de wereld.

Parker: Ja, we kijken er zelfs niet meer van op. Maar voor de mensen die het overkomt, is het allesbehalve gewoontjes. Je voelt je verschrikkelijk teleurgesteld, in jezelf en in je partner. En je voelt je schuldig tegenover je kinderen, familie en vrienden. Voor twee mensen die elkaar hebben liefgehad, is het wereldschokkend. Kun je dat voorkomen? Ik weet het niet. (zucht) Ik denk dat een heleboel mensen die nu nog samen zijn niet echt samen wíllen zijn. De meeste mensen zijn bang om te vertrekken omdat ze nooit alleen zijn geweest of zich verplicht voelen tegenover hun kinderen. Ik weet niet of je naar een huwelijk – eender welk huwelijk – kunt kijken en zeggen dat ze perfect zijn voor elkaar. Volgens mij bestaat dat niet.

Beetje cynisch, nee?

Parker: (haalt schouders op) Eerder realistisch. Het werd tijd, zeker?

Misschien.

Divorce

Nu in Play More van Telenet.

door Anke Wauters

‘Ik zal nooit begrijpen waarom Carrie in Sex and the City zo gehaat werd. Akkoord, ze was soms hatelijk, maar Tony Soprano was een moordenaar en de mensen waren dol op hem.’ Sarah Jessica Parker

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content