P.B. GRONDA, auteur van onder meer Wanderland, Straus Park en Onder vrienden, duikt elke week in de populaire cultuur.
Deze week wordt de 45e president van de Verenigde Staten ingehuldigd. Zomer wordt winter, high wordt low, de Lannisters verjagen de Starks.
Ik ben over mijn initiële verschrikking heen en maak me mentaal klaar voor een periode van opulente wansmaak in het beste geval en openlijk conflict in het slechtste.
Omdat deze verandering van tijdgeest een bepaalde hardheid vereist, zeg maar een stevig pantser, is er ook nood aan troostende zachtheid.
Ik vind die momenteel niet zozeer in de hedendaagse romans. Romans vereisen veel, maar geven niet altijd voldoende terug. Ook word ik overmand door een gevoel van urgentie, alsof er even geen tijd is voor verhaaltjes.
Hoewel het ook verhaaltjes zijn die mij door de donkerste uren trekken, in de vorm van goede comedy.
Ik ben een liefhebber van sitcoms. Ik hou van de opzet. Een kleine vaste cast, vaste sets, de lachband, de running gags, de familiale situaties en de stroperige moraal.
Tijdens het schrijven van mijn meest literaire en veeleisende werk had ik een dagelijkse afspraak met series als According to Jim en My Wife and Kids. De andere optie was iemand worden die gaat hardlopen en daar verslag van uitbrengt op Facebook. Wees dus maar blij dat ik gewoon op de bank bleef liggen.
Het doel van die reeksen was pure ontspanning. De hersenen even op sluimer laten en de eigen gedachten een halt toeroepen. Troost is echter een andere zaak.
Daarom ben ik blij dat er de laatste jaren heel wat uitstekende dramatische comedyreeksen zijn gemaakt.
Een ervan is een reeks die ik vorig jaar op deze bladzijde nog afdeed als te leeg en saai, maar die me achteraf is bijgebleven als een van de meest ontroerende die ik ooit zag, namelijk Flaked, van en met Will Arnett.
Easy van Joe Swanberg is ook goed, al heeft het meer hipsterpretentie.
En ik ben al helemaal gek van Lovesick, van Tom Edge.
Het zijn allemaal reeksen die, gek genoeg meer dan de meeste puur dramatische reeksen, de tijd nemen om hun personages langzaam uit de doeken te doen. Hoe in Lovesick de overdreven romantische Dylan de facto een klootzak wordt en de klootzakkerige Luke een romanticus blijkt, is misschien geen zuivere Shakespeare, maar ik krijg wel het gevoel dat deze mensen uit de echte wereld komen. En dat, precies dat, is troost. Even niet alleen zijn, al ben je eigenlijk alleen.
Had ik er ook al bij verteld dat je er ook goed mee kunt lachen?
Deze week wordt de 45e president van de Verenigde Staten ingehuldigd. Dat wordt opulente wansmaak in het beste en openlijk conflict in het slechtste geval. Mensen met achterlijke concepten zullen macht krijgen en haar aanwenden om die concepten realiteit te maken voor miljoenen mensen.
Wij moeten ons daar bewust van zijn zonder in hysterie te vervallen. Niet wegkijken en niet voor de demagogie vallen. Maar vooral moeten we onszelf zalven met vriendschap en de bevrijdende lach. Liefst in het echt, maar zeker ook op de tv-schermen die anders toch maar klaarstaan om ons ziek te maken. En als je Lovesick ziet, doe dan de groeten aan mijn vrienden Dylan en Luke.
De sitcom Lovesick is geen Shakespeare, maar ik krijg wel het gevoel dat de personages uit de echte wereld komen. Dát is troost.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
