Is het een mixtape? Een garagedemo? Een liveregistratie? Nee, het is wel degelijk het elvendertigste studio-ei van Ty Segall, de grootste legkip van de hedendaagse psychedelische garagerock. Een dubbelplaat, en zijn beste.

Het is al te vanzelfsprekend om aangaande dit blonde Californische zonnekind van zevenentwintig de uitgeholde originaliteitsdiscussie te voeren. Manipulator biedt niets nieuws en toch weer wel en uiteindelijk misschien niet. Wie stampt vanwege dergelijke kwesties ’s nachts nog de lakens los? Laat de postmoderne infoblubberstroom maar grenzen wegspoelen. Zandzakjes stapelen om stilistische hokjes te vrijwaren is al langer zinloos. En Ty Segall kraamt in elk geval dingen uit die in 1972 níémand zou hebben gezegd. Zoals: ‘Ozzy Osbourne is God, en Arthur Lee de Heilige Geest.’

Maar het belangrijkste is wat Segall maakt. En dat blijft tot nader order een lustige combinatie van psychpop, bubblegum en glamrock die afwisselend heel 1968 en, indeed, 1972 klinkt, zonder dat je deze zeventien songs dus makkelijk met muziek uit dat tijdvak zou verwarren. Bovendien heeft de man van gemiddeld twee komma zoveel platen per jaar – onder eigen naam, met bands als Fuzz, White Fence, The Traditional Fools of Epsilons, dan wel aan de zijde van Mikal Cronin – het nu over een andere boeg gegooid.

Aan Manipulator beitelde Ty Segall een voor zijn doen astronomische veertien maanden. Ruim genoeg om er strijkers bij te betrekken, het popgehalte tot persoonlijke recordhoogte te drijven en eindelijk de volledige reikwijdte van zijn smaak te etaleren. Puur ter aanwijzing: je hoort sporen van Black Sabbath in The Feels, David Bowie anno Hunky Dory in The Clock, Blue Cheer in Feel, T. Rex in Don’t You Want to Know? (Sue). De paddenstoelen komen van Hawkwind, de koortjes van The Beatles, en de gitaarsolo’s buigen nederig voor het schrijn van Jimi Hendrix. En Mister Main swingt op de wijze van Tighten Up – niet van The Black Keys, maar de gelijknamige groovy deun van Archie Bell & The Drells. Samengevat: what’s not to like?

Segall, die deze dubbelaar naar gewoonte grotendeels in zijn uppie opnam, is overigens een even fervent drummer als gitarist. Maar bovenal rijst hij ditmaal als producer boven zichzelf uit. Manipulator klinkt kraakvers en zoet als het mag, potig en snijdend als het moet. Alleen al de volmaakte balans tussen akoestische en elektrische gitaren zit, tja, gebeiteld. Geen song of er valt wel íéts in te beleven.

Ty Segalls geloof in eigen kunnen evenaart stilaan dat van presidentskandidaten. Twee keer Manipulator over u heen laten komen en het rolt zo over uw lippen: yes he can.

TY SEGALL ****

Manipulator

glamrock / psychpop

Drag City

DOWNLOADS

Feel

The Clock

The Connection Man

KURT BLONDEEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content