Het land van de melige draak – Chinees filmkeizer Zhang Yimou schakelt weer in melomodus met ‘Under the Hawthorn Tree’, een tearjerker over Mao’s kinderen van de revolutie.
Zhang Yimou met Dongyou Zhou, Shawn Dou, Meijuan Xi
‘Alle regisseurs moeten vroeg of laat concurreren met hun jongere zelf’, verzucht Francis Ford Coppola elders in dit blad. Zijn Chinese collega Zhang Yimou kan erover meespreken. Eind jaren tachtig zette Zhang de Chinese cinema zowat in zijn eentje op de wereldkaart met superieure sociodrama’s als Het Rode Korenveld en Ju Dou, om zichzelf in het nieuwe millennium heruit te vinden als martialartsmeester met Hero en House of Flying Daggers. Alleen hinkt Zhang de jongste jaren vaker zijn vroegere vorm achterna dan hem lief is en hoewel hij in China zo ongeveer tot staatsregisseur is gepromoveerd, lijkt zijn naam niet langer een garantie voor wereldwijde arthousehits.
‘Dan maar weer de oude succesformule toepassen’, moet Zhang hebben gedacht nadat zijn laatste film – de misdaadkomedie A Woman, a Gun and a Noodle Shop – niet eens over de Chinese muur raakte. Gracieuze zwaardvechters hoef je in Under the Hawthorn Tree dus niet te verwachten. Wel krijg je met deze romance naar de bestseller van Ai Mi het soort gestileerde sentiment waarmee hij in het begin van zijn carrière uitpakte, toen zijn muze Gong Li nog voor zijn camera dartelde en de Chinese censuur hem scherp in de gaten hield.
In deze tearjerker is Jing de typische Zhangheldin van dienst: een naïef tienermeisje dat tijdens de Culturele Revolutie hoopt om lerares te worden, maar in het kader van Mao’s heropvoedingsprogramma eerst naar het platteland wordt gestuurd. Daar ontmoet ze de geologiestudent Jing, die een oogje op haar heeft, ook al heeft zijn familie andere plannen met hem en dreigen ziektes om het hoekje. Of hun prille liefde bestand blijkt tegen de familiale, fysieke en politieke druk toont Zhang in bedacht geritmeerde en fraai gefotografeerde vignetten.
Stilistisch valt op de film weinig aan te merken, alleen schuift het verhaal machinaal voorbij, met pianoriedeltjes die het sentiment nodeloos aandikken en dialogen die uit een stationsromannetje lijken gerukt. Bovendien houdt Zhang – allang niet meer de dissident van vroeger – de politieke achtergrond buiten focus. Dat de toekomst van Sun en Jing wordt gedicteerd door de Partij is niet meer dan een plotpigment, net als de deportaties en politieke afrekeningen die ter sprake komen. Het verdict? Met stielkennis gemaakte melo, maar zonder de passie en de culot van weleer.
DAVE MESTDACH
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
