Het meest opmerkelijke aan een programma als Uit de kast is dat het gemaakt wordt. In het België van vandaag, waar de wet op het huwelijk tussen personen van hetzelfde geslacht op een zucht van haar tiende verjaardag is, zou je denken dat mensen niet langer televisionele hulp nodig hebben om zich te uiten tegenover de buitenwereld. Wat uit de eerste aflevering echter duidelijk bleek, is dat de veranderde houding van de maatschappij tegenover homoseksualiteit niet betekent dat jongeren zelf niet meer kunnen worstelen met hun seksuele geaardheid.
Nick had een dubbelleven sinds hij ontdekte dat hij ‘niet alleen op meisjes maar ook op jongens viel’. Hij organiseerde heterofuiven met namen als ‘Dirty Beats’ of ‘Dirty Club’, maar hield op dezelfde locatie ook gayevenementen, en hij had twee aparte vriendenkringen. Dat Nick zowel op zijn werk als aan familie en heterovrienden nog niets had verteld, had weinig te maken met vrees voor hun reacties, maar kwam eerder doordat hij nog niet met zichzelf in het reine was.
Hij vermeed in zijn gesprekken met Roos Van Acker het woord ‘homoseksueel’, en als hij vertelde dat hij zich aangetrokken voelde tot jongens, voegde hij eraan toe dat ‘de optie meisjes nog steeds blijft bestaan’. ‘Ik droomde meer van huisje, tuintje, kindje, een vrouw’, zei hij over het moment waarop hij zich voor het eerst tot een jongen aangetrokken had gevoeld. De opvallendste scènes in Uit de kast waren dan ook niet die waarin Nick zijn vrienden en familie op de hoogte bracht, maar die vlak daarvoor: het moment waarop hij tussen de afvalcontainers stond van de interieurwinkel waar hij werkte, en aan Van Acker ‘nog vijf minuutjes’ vroeg vooraleer zijn collega’s mochten komen. Of toen hij thuis op de sofa tegenover zijn moeder en zus dichtklapte, zodat de presentatrice het gesprek in de juiste richting moest sturen.
De reacties van diegenen die op de hoogte werden gebracht, waren door de bank ook weinig opmerkelijk: niemand had er een probleem mee. (Het opmerkelijkste was eigenlijk dat de makers wel gingen filmen op de bouwwerf waar Nick werkt, maar er geen coming-out tegenover zijn collega-bouwvakkers volgde.) De aflevering was meer een rite de passage voor Nick, hulp ‘bij het aanvaarden voor mezelf’, zoals hij het verwoordde. Toen Van Acker drie maanden later opnieuw bij hem langsging, was van zijn weifelende houding ook weinig meer te bekennen, en ondertussen was hij ‘erop uitgekomen dat het alleen voor jongens is’.
Op sommige coming-outmomenten werd de dramatiek onnodig opgevoerd – ‘Bijna was Nick door de mand gevallen!’ – maar over het algemeen was de aflevering smaakvol, en nergens overdreven opdringerig of invasief. Op het einde was dus alvast één zaak zonneklaar: als je dan toch via de tv je seksuele geaardheid wilt delen met heel Vlaanderen, kies je beter voor dit programma dan voor Komen eten.
Elke donderdag, vtm
Meer bedenkingen op www.knackfocus.be/testbeeld
DOOR STEFAAN WERBROUCK
UIT DE KAST BEWEES DAT DE VERANDERDE HOUDING TEGENOVER HOMOSEKSUALITEIT NIET BETEKENT DAT JONGEREN ZELF NIET MEER KUNNEN WORSTELEN MET HUN GEAARDHEID.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
