Op de Focus Festivaldag, dé afsluiter van het Filmfestival Gent, schotelde onze man (P.D.) vierhonderd lezers vijf films voor uit het festivalprogramma. Een reactie. ‘Vreemd! Er stond geen Aziaat op het menu!’

Aleskey German. Rusland, 2005. Officiële selectie

Francois Ozon. Frankrijk, 2005. Sectie: Festival Preview – Buiten Competitie

João Pedro Rodrigues. Portugal, 2005. Sectie: World Cinema – A Look Apart

David Cronenberg. USA/Canada, 2005. Sectie: festival preview – Buiten Competitie

James Mangold. VSA, 2005. Sectie: Festival Preview – Buiten Competitie

De 32e editie van het Filmfestival Gent bevestigde al het positieve van de voorbije jaargangen: een sterk programma, een grote publieksopkomst, een verdiende winnaar ( The Three Burials of Melquiades Estrada, de debuutfilm van Tommy Lee Jones) en – jawel – een geslaagde Focus Festivaldag. ‘Two thumbs up’, ‘vijf sterren’: uw reacties achteraf bevestigen onze indruk dat u een geweldig publiek bent. Aan lezer David Vanden Bossche de eer om voor een keer de rol van Patrick Duynslaegher over te nemen, en de vijf films te becommentariëren.

9.45 Garpastum

Terwijl de wereld in 1914 op springen staat na de aanslag op kroonprins Franz Ferdinand proberen twee jonge voetballende Russen het geld te verzamelen voor een eigen veld. Visueel bedwelmende film van de jonge Rus Aleksey German Jr.

Commentaar (David Vanden Bossche): *** De bravoure openingssequens herinnert aan Theo Angelopoulos, en ook de verdere stijl en thematiek van dit coming of age-verhaal in het door WO I verscheurde Rusland leunen aan bij het werk van de grote Griekse meester. Hoewel de plot wat meandert, groeit de film dankzij de hypnotiserende stijl uit tot een bijzonder meeslepende ervaring.

11.55 Le temps qui reste

Een jonge homoseksueel krijgt te horen dat hij nog amper enkele maanden te leven heeft, maar besluit dat nieuws voor zichzelf te houden. Een mindere Ozon, maar zelfs dát is nog altijd een goede film.

Commentaar (D.V.): ** Voor één keer laat Ozon ons op onze honger zitten. Le Temps… is een degelijke en aangrijpende kroniek, maar getuigt nergens van de originaliteit en durf die zijn eerdere werk zo kenmerkten. De film bewandelt, hoewel vrij van elk goedkoop sentiment, de klassieke paden.

13.30 Odete

Bevreemdend, in een surrealistische sfeer gedrenkt relaas van twee wanhopige jongeren: een homoseksueel die rouwt om zijn overleden vriend, en een schoonheid met een onvervulde kinderwens. Liefde die de dood overstijgt, gendertransformatie, hysterie en camp in een.

Commentaar (D.V.): *** Dé ontdekking van de namiddag, een eigenzinnige film met referenties naar het werk van Pedro Almodovar en Gabriel Garcia Marquez. Opgezet als een magisch-realistisch sprookje voor volwassenen, en resoluut aangedikt met een radicale stijl. Het resultaat is het soort film waar je ofwel meteen voor valt ofwel totaal op afknapt. Een schitterend staaltje originaliteit en een pleidooi voor cinema die zichzelf in vraag durft te stellen.

15.30 A History of Violence

Zie de bespreking van Dave Mestdach in de rubriek ‘Bioscoop’ (pagina 76).

Commentaar (D.V.): **** Hoewel qua vorm afwijkend van zijn vroegere werk een Cronenberg pur sang. Doorheen een schijnbaar conventionele thrillerplot stelt de Canadees scherpe vragen over de rol van geweld op persoonlijk, maatschappelijk en filosofisch vlak. Het geweld in de film transformeert niet alleen het hoofdpersonage, maar ook zijn denkbeelden en die van de wereld om hem heen. Het hoogtepunt: de scène waarin protagonist Tom Stall (Viggo Mortensen) het geweer uit de handen van zijn zoon overneemt, net nadat die zijn belager heeft neergeknald. De trage overgang in de blik van Mortensen geeft in enkele seconden Cronenbergs hele discours weer. Hét bewijs dat de Canadees een absolute meester is, en een nog steeds zwaar onderschat cineast.

19.45 Walk The Line

Degelijke biopic van James Mangold (‘Copland’, ‘Girl Interrupted’) over de eerste helft van het leven van countrylegende Johnny Cash: zijn belabberde jeugd, zijn mislukte huwelijk, de doorbraak, de in drugs gedrenkte ellende die erop volgde en zijn ‘coup de foudre’ voor June Carter. Met Joaquin Phoenix en Reese Whiterspoon in glansrollen.

Commentaar (D.V.): *** Ieder middelmatig regisseur maakt wel eens een film waarin hij boven zichzelf uitstijgt. Dit is die van James Mangold! Walk The Line slaagt erin de passie en de gedrevenheid van de jonge Johnny Cash – een ijzersterke Joaquin Phoenix – over te brengen op het publiek. Een verrassing van formaat, en het bewijs dat ook de commerciële Amerikaanse cinema (toegegeven, het is geen archetypische blockbuster) nog uitstekende films voortbrengt.